یادداشت‌های Theodore (21)

          بد نبود ، مثل باقی کتابای تو سبک داشت یه حرف رو تکرار میکرد . ولی خوبیش این بود که زرد نیست.
می‌شد خیلی صفحاتش رو زد جلو، یا جمع بندی آخر فصل رو خوند‌، یا حتی نسخه اینگلیسیش رو برای تقویت زبان خوند ولی اگه برای رشد فردی میخونید، پیشنهاد نمی‌کنم. چون کتاب یه چیز تکراری میگه که همه میدونیم، استمرار. 
برای داشتن استمرار نباید کتاب خوند، باید عمل داشت .
        

          مستور، مستور ... لعنت به آن دستان جادوییت که طوری می‌نویسند انگار جهان را در خطوط و چینشان خلاصه کرده اند . انگار هستی چیزی نیست جز رابطه قلم و انگشت و انگار که واقعا همین است . نمی‌دانم نمی‌دانم ، فقط میدانم همین بس که فیلسوفان و فیزیک‌دانان هزار سال می‌نشینند تا خدا را اثبات کنند و وجودش را منکر شوند اما تو فقط در این کتاب ۱۰۰ و اندی صفحه‌اي همه را مسلمان کرده‌ای... لعنت بر تو مستور ..


انقدر عالی بود که دلم میخواد کلش رو هایلایت کنم و بخدا قسم که مستور با همین کتاب بهشت رو برای خودش تضمین کرد . تا اطلاع ثانوی کتاب مورد علاقم . روزی که موردعلاقم نباشه احتمالا قیامت  شده!*
        

          غمگینم کرد ...

اما به شدت مفهومی بود و میشد باهاش ارتباط گرفت حتما بخونید  👍
        

          منم همینطور ویلی ونکایی که  دلش میخواد آدمای بی شعور رو به توبره ببنده 
        

          فقط میتونم بگم : واوووو بی نظیر بود حداقل برای من . 
چقدر با شخصیت اصلی همزاد پنداری کردم و خدا میدونه چقدر به شطرنج علاقه مند شدم و  واقعا عالی . اینکه نویسنده انقدر زیبا شخصیت ها رو به هم مرتبط کرده و داستان رو به این اندازه خوب پیش برده فوق العاده است.  نوع نوشتار هم دقیقا مورد علاقه ی من بود .

        

          کاری به محتوای زردش ندارم ، خدایی خیلی کلیشه ای نبود ؟
        

          کم پیش میاد کتاب ازین ژانر بخونم و خوشم بیاد ، ولی وقتی این کتاب رو خوندم این سوال برام پیش اومد که اگه یه اتفاق مثل این برای من بیفته چی ؟ یا مثلا به جای پا دستم یا شنواییم یا بیناییم رو از دست بدم چی ؟ 
کتاب جالبیه بخونید .
        

          کتاب ازون دسته اثر هایی بود که به شدت به دلم میشینن . محتوا خشن و بی رحمانه نوع نوشتار سرکشانه و آزار دهنده ! رفتن به دل جامعه و روایت چیزهای عادی که ما رو با واقعیت های عجیب و غریب دردناک آشنا میکنه . شاید همه پسند نباشه و افراد بگن که چرا باید این کتاب رو خوند . جوابی براش ندارم چون کتاب خاصیه ، ولی خوندنش حداقل به دایره لغات آدم استفاده میکنه و بار ادبی داره . برای کسی که علاقه به همچین کتاب‌هایی نداره ، یه بار خوندن رو پیشنهاد میکنم ولی کسی که علاقه داره جزو مورد علاقه هاش میشه .  

احساس همزاد پنداری با آقای مستور * 
        

          چیزی که بیشتر از همه داخل این کتاب دوست داشتنی بود وایب تازه و عجیبش بود 
        

          به طور خیلی فراگیری جذاب بود . اولین بار بود که انقدر نسبت به یک نفر که به زندگی علاقه این چنین شدید نشون میده علاقه مند میشدم و واقعا به معنای واقعی کلمه حرفهای قشنگی شنیدم که زرد نبودن .  
( در ضمن واقعیت برای هر کس متفاوته ،  قطعا ممکنه حرفهای مودی میانسال برای مای جون/ نوجوون  غیر واقعی به نظر برسه )
        

          بد نبود و دقیقا برعکس بقیه به نظر من پایانش بود که داستان رو برجسته کرد ، آلن به دنیا اومده بود تا خانواده اش رو تغییر بده ، مثل یه جور ماموریت و وقتی که وظیفه اش تموم شد دلیلی برای زندگی نداشت . آلن خیلی شخصیت نمادینی در کل توی کتاب بود . 
کتاب فاقد ارزش ادبیه ولی محتوای به نسبت جالب و نوآورانه ای داره . 
در کل نه اونقدر بد بود نه اونقدر خوب ولی ارزش یکبار خوندن رو داره 
        

          یک کتاب فوق العاده ، غمگین ، اصیل و به معنای واقعی عاشقانه . یادم نمیاد چقدر سرش اشک ریختم و در وصف غمگین بودنش همین بس که رهبری گفته این تنها کتابی بود که نتونستم تا آخر بخونم چون خیلی غمگین بود ... 


        

          برای منی که با فاجعه مزخرف طلاق توی بچگیم دست و پنجه نرم کردم و اعتیاد نزدیکان و از دست دادن افراد عزیز و تجربه کردم کتاب خیلی فوق العاده ای بود . اون زمان که خوندمش منم ۱۰ سالم بود .یه بچه ده ساله که افسار زندگیش دستش نیست و به نیروی برتر نیاز داره تا زندگیش رو سروسامون بده . به هنر باز کردن گره زندگیش و پیچوندنش طوری که میخواد نیاز داره اما نمیتونه.... 
اگه یه روز بچه دار شدم حتما براش این کتاب رو میخرم 
        

          الگوی من همیشه این کتاب و شخصیتش بوده و بس . 
        

          به قطع بهترین کتابیه که یه نوجوان میتونه بخونه ، من فکر نمی‌کنم که نوجوونی باشه که بعد خوندنش با عرفان همزاد پنداری نکنه و مثل عرفان دستخوش تغییر نشه . با این کتاب به معنای واقعی کلمه زندگی می‌کنید. 

تقی شجاعی کاش به ما راز این قدرت نوشتن برای دنیای نوجوانان رو میگفتی .
        

          کی گفته کتاب ها حتما باید خوشایند و حال خوب کن باشن تا آدما ازشون لذت ببرن ؟ یا حتما هر کتابی که می‌خونیم باید بخوایم که توشون تلپورت شیم ؟ ( نه لطفا تلپورت به هر جایی جز این کتاب )
        

          اولین بار که این کتاب رو خوندم ، ۱۲ سالم بود و برای منه ۱۲ ساله پر احساس و حس عدالت طلب خیلی تاثیر گذار بود ، در حدی که با دو تا از بچه های مدرسه که اختلال ذهنی داشتن دوست شدم . در کل امتیاز رو بخاطر بار تاثیر مثبتش دادم .
        

          کتاب یکم دیر روال خودش رو به دست آوورد،  اما از همون اول مشخص بود که قراره داستان پر از عجایب باشه و چیزی که بیشتر از هر چیز جذبم کرد این موضوع بود که آلموند ازین گفت که گاهی اوقات مسخره ترین چیزها واقعی ترین چیزهان و شاید شما این کتاب رو بخونید و جزو مسخره ها دسته بندیش کنید و وقتی نظرات رو دربارش میخونم به همچین نتیجه ای میرسم که آلموند راست می‌گفت! شخصیت پردازی هم فوق العاده بود و عواطف و اصول هر شخص کاملا واقعی و عالی بود . 

فقط یه چیزی ،  شباهت به استفان رز طبیعیه ؟
        

          نقد های زیادی نسبت بهش دارم ، هم به شخص پائولو کوئیلو هم به محتوای کتاب اما واقعا میتونم به جرعت بگم یکی از بهترین کتاب های کوئیلو بود . به قولی توی دنیای غرب یه سفر معنوی به حساب میاد ، اما برای مایی که که حتی خود جناب کوئیلو گفته داستان رو از نوشته های خیام ( یا شاید مولانا) نوشته ، بهتره که ازش الگو برداری نکنیم و به نویسنده های خودمون رو بیاریم ، ولی واقعا ارزش خریدن و خوندن داره . 

در ضمن پائولو کوئیلو یه اشتباه وحشتناک کرده ، یه زن مسلمان نمیتونه با مرد مسیحی ازدواج کنه .