گل کتاب نوجوان است اما بزرگ‌ترهایی را هم دیدم که دوستش دارند. :')  سبک کتاب رئالیسم جادویی است و این بیشتر از هر چیز دیگر کتاب را برای من دوست داشتنی کرد.
راوی اول شخص و یک پسر نوجوان است که اتفاقا خوب هم درآمده. 
مضمونش را هم دوست دارم🙃،  پیروزی روشنایی بر تاریکی آن هم در پس نماد‌ها.
پایان بندیش راهم چون امید بخش است.
یکی از ستاره‌های کتاب را کم کردم چون یک جاهایی کند پیش می‌رفت و آدم باید حوصله می‌کرد، نمی‌ دانم شاید از نظر نوجوان‌ها این ایراد را نداشته باشد.
در کل خیلی خوشحالم که خواندم و خیلی دوستش دارم و خیلی توصیه می‌کنم. :)
          

            وقتی کتاب‌های آلموند را می‌خوانم انگار وارد ذهن نوجوان‌ها می‌شوم که فضایی است بین واقعیت و خیال. معمولا احساسات شخصیت اصلی کتاب در تمام لحظه‌های کتاب موج می‌زند. دیوید آلموند به عمق وجود شخصیت‌ها می‌رود و ما هم همراه شخصیت‌ها به عمق وجود خودمان.
فضای همه‌ی کتاب‌های دیوید آلموند بسیار عجیب است اما این کتاب عجیب‌تر بود. عجیب به موضوع خلقت و آفرینش در این کتاب پرداخته شده است. وابستگی مخلوق به خالق و برعکس. موضوعات عمیقی در پس نمادها مخفی شده و فکر می‌کنم هر چه بیشتر خواندن این کتاب در فهمش کمک خواهد کرد. دیوید آلموند به نظرم در کتاب‌هایش از منظر نگاه خودش به سوالات اساسی زندگی می‌پردازد.
          

            برای اولین بار نمیدونم راجب به کتاب چی باید بنویسم؟ بدون شک یکی از عجیب غریب ترین کتاب هایی هست که امسال خوندم. نماد گرایی داره؟ شاید. فلسفیه؟ نمیتونم نظر بدم چون در رابطه با فلسفه مطالعه نداشتم. شاید افرادی که در فلسفه میخونن و این کتاب رو هم خوندن بهتر بتونن نظر بدن:)
داستان از نظرم خیلی خیلی ساده بود. اوایل داستان که صرفا روزمرگی های شخصیت اصلی بود و بعد آروم آروم ما رو با شخصیت استفان رز( نقش کلیدی در روند داستان داره) آشنا می‌کنه. بدون شک استفان رز یکی از مبهم ترین شخصیت هایی هست که تا حالا بهشون برخوردم. نمیتونم درکش کنم نمیتونم باهاش ارتباط بگیرم. اما در اینکه شخصیتش به شدت واقع گرایانه در اومده شک ندارم. و مرز بین واقعیت و خیال ؟ خب خیلی مرز در این کتاب خیلی کمرنگه. شاید از اون دسته کتاب هاست که باید چندین بار و در سنین متفاوت خونده بشه تا کمی آدم بتونه درکش کنه:)