یادداشت‌های riri (32)

          جالب بود و دلم میخواد در آینده ازین نویسنده بیشتر بخونم.
        

          توصیف یه رابطه ی تاکسیک که موقع خوندن کتاب احتمالا شما هم به اندازه شخصیت اول کتاب عذاب بکشید.
میتونم بفهمم چرا شخصیت اول کتاب این کارها رو می کرد، ولی هنوزم ناراحت و عصبیم می کرد.
        

          چند سال پیش صوتی گوشش دادم.
و الان اتفاقی دیدمش دوباره.
یه شب اواخر اردیبهشت بود، هوای بهاری و آروم، ترکیبش با این کتاب برام یه تجربه ی دلچسب ساخت که هنوز با جزئیات یادمه.
لذت بردم و خندیدم و جاهایی هم تعجب کردم.
یادمه اون موقع با خودم گفتم باید ببینم امیرعلی نبویان دیگه چی نوشته؟
ولی چند سال گذشته و هنوز اینکارو نکردم.
شاید این بهونه ای بشه امسال برم سراغش.
        

          «در هر مردی متجاوزی رو می‌بینم، در هر دختر جوانی خشونتی که از سر گذرونده. در نظر من آدم خوب وجود نداره. دنیا رو خاکستری و سیاه می‌بینم، هیچ نوری در انتهای این تونلی که درونش قدم می‌زنم وجود نداره.»


زیاد نظر نمی دم و کارم توش خوب نیست ولی خب درباره این کتاب :
 چقدر دوستش داشتم و چقدر زیاد ناراحتم کرد.
 قطعا یکی از آثار ادبیات عربه که قراره یادم بمونه.
 به دلیل این جغرافیای تقریبا مشترک احتمالا خیلی جاها بتونید با نویسنده همدردی کنید و عمیقا درکش کنید.
این یه روایته دنبال پایانش نباشید.
        

          3.5/5

اولین کتاب 1404
عید همگی هم مبارک باشه.
        

          کتابو برای بار نمیدونم چندم با برادرم خوندیم.
رولددال هیچ وقت خسته کننده نمیشه.
        

          راوی داستان به حدی شخصیت مزخرفی داره که حتی اگر میخواستم نمره ی بهتری به این کتاب بدم ، بخاطر حرص هایی که خوردم عمرا .
نمیدونم چرا خوندم کتاب رو.
 کتابو برداشتم و نشستم خوندم و تا لحظه  ای که تموم بشه حرص خوردم.
        

          نمیدونم.
شاید تو ترجمش یسری بخش ها پریده .
        

          «یک روز فهمیدم که من هرگز نه آن چیزی بوده‌ام که دیگران تصور می‌کرده‌اند نه آن چیزی که خودم خیال می‌کرده‌ام: برای این به خودم باور داشته که یک نفر عاشقم بود، همیشه، طوری‌که مسئولیت همۀ اشتباه‌هایم را می‌پذیرفت، حتی قبل از اینکه خودم متوجه شوم احیاناً مرتکب چه اشتباهی شده‌ام، تازه اگر که اسبر عرف و اساساً ترسو نمی‌بودم و متوجهش می‌شدم.»  



«می‌دانستم که دیگر هیچ‌وقت، تا وقتی که زنده بودیم، دیگر خودم نخواهم بود و اینکه آنچه اتفاق افتاده بود، و آنچه قرار بود اتفاق بیشتر، بی‌معنی و بیهوده بود و دیگر برای این کار هم خیلی دیر شده بود.»




بعد از مدت‌ها یه کتاب خوندم که حسابی منو درگیر کرد.
دوستش داشتم، واقعاً بهم چسبید.  
البته بعضی جاها حسابی حرص خوردم، ولی خب همین نشون میده که شخصیت‌پردازیش حسابی خوب بوده.  

-آخرین لحظات تعطیلات ۰۴
        

          کتابی که با روایت آروم و دلنشینش، کم‌کم تو رو غرق احساسی می‌کنه که شاید هیچ‌وقت تجربه نکرده باشی، یا حتی فکرش رو هم نکرده باشی که وجود داشته باشه.
        

          ۳.۵/۵
کتابش شبیه خوابایی که بعد یه شام سنگین میبینی :))
مجموعه‌ای داستان‌های با حس و حال عجیب و غیرمنتظره.
 شاید بشه گفت رندوم‌ترین انتخاب ممکنه، ولی خب بعضی داستان‌هاش یجورایی جالب بودن و دوسشون داشتم.
        

          کاش طاهر بن جلون رو زودتر پیدا می‌کردم.
        

          "و بیش از هر چیز، دعا می کنیم برای برقراری صلح در سراسر جهان"
        

          وقتی می نوشتم سبک می شدم صفحه ی سفید کاغذ بهترین کسی بود که حرفهایم را گوش میکرد گوش می کرد و گوش می کند.
صفحه ی سفید کاغذ مسخره ام نمیکند چیزهایی که میگویم تو دلش نگه می دارد. چیزی را به رخم نمیکشد.
 آزارم نمی دهد. دلسوزی بیجا نمیکند خجالتم نمیدهد. نیش نمیزند.
پدر، مادر، خواهر و برادر و همه ی کسم است مرا به گذشته می برد، به آینده می برد، به خیال هام می برد.
 به رنج ها و شادی هایم بغض میکند، لبخند می زند.
قاه قاه میخندد.
 همه جا میبرد دوستش دارم از چشم هام بیشتر .
می نشیند جلویم میگوید بنویس.
        

          خیلی خوشم اومد‌ و دوستش داشتم.
خوشحالم که تابستون می‌تونم کتابای بیشتری از هرمان هسه بخونم.
        

          این کتاب مال سال ۲۰۰۲ هست و جالبه که هنوز هم تو ایران، چه در سیستم آموزشی و چه در خانواده‌ها، به تفاوت‌های فردی بچه‌ها اون‌طور که باید، توجه نشده.
کسایی که علایق و استعدادهای هنری یا فنی دارن، هنوز هم تو خیلی موارد باید با چالش‌های زیادی روبه‌رو بشن تا بتونن در مسیر خودشون حرکت کنن.
        

          دانشگاه داره مزاحم کتاب خوندنم می‌شه.
شاید بعدا براش ریویو بنویسم.
        

          ۳.۵/۵

"تنهایی نمودی از مرگه"
این کتاب یجورایی داستان فکر و خیالای نویسنده‌ست ؛سوالات درونی و جوابشون.
سفری که روح می‌ره به جای جسم، همون‌طور که تو فصل اول اشاره شده. 
با توجه به تعداد صفحات کمش جالب بود.
        

          کتاب خیلی سنگینی بود.خیلی.
مخصوصا تو این موقعیت. 
با پایان کتاب میتونم ساعت ها گریه کنم.
        

          شاید اونطور که باید باهاش ارتباط برقرار نکردم.