یادداشت‌های riri (30)

          این کتاب مال سال ۲۰۰۲ هست و جالبه که هنوز هم تو ایران، چه در سیستم آموزشی و چه در خانواده‌ها، به تفاوت‌های فردی بچه‌ها اون‌طور که باید، توجه نشده.
کسایی که علایق و استعدادهای هنری یا فنی دارن، هنوز هم تو خیلی موارد باید با چالش‌های زیادی روبه‌رو بشن تا بتونن در مسیر خودشون حرکت کنن.
        

          نمیدونم.
شاید تو ترجمش یسری بخش ها پریده .
        

          چند سال پیش صوتی گوشش دادم.
و الان اتفاقی دیدمش دوباره.
یه شب اواخر اردیبهشت بود، هوای بهاری و آروم، ترکیبش با این کتاب برام یه تجربه ی دلچسب ساخت که هنوز با جزئیات یادمه.
لذت بردم و خندیدم و جاهایی هم تعجب کردم.
یادمه اون موقع با خودم گفتم باید ببینم امیرعلی نبویان دیگه چی نوشته؟
ولی چند سال گذشته و هنوز اینکارو نکردم.
شاید این بهونه ای بشه امسال برم سراغش.
        

          «در هر مردی متجاوزی رو می‌بینم، در هر دختر جوانی خشونتی که از سر گذرونده. در نظر من آدم خوب وجود نداره. دنیا رو خاکستری و سیاه می‌بینم، هیچ نوری در انتهای این تونلی که درونش قدم می‌زنم وجود نداره.»


زیاد نظر نمی دم و کارم توش خوب نیست ولی خب درباره این کتاب :
 چقدر دوستش داشتم و چقدر زیاد ناراحتم کرد.
 قطعا یکی از آثار ادبیات عربه که قراره یادم بمونه.
 به دلیل این جغرافیای تقریبا مشترک احتمالا خیلی جاها بتونید با نویسنده همدردی کنید و عمیقا درکش کنید.
این یه روایته دنبال پایانش نباشید.
        

          3.5/5

اولین کتاب 1404
عید همگی هم مبارک باشه.
        

          کتابو برای بار نمیدونم چندم با برادرم خوندیم.
رولددال هیچ وقت خسته کننده نمیشه.
        

          ۳.۵/۵

"تنهایی نمودی از مرگه"
این کتاب یجورایی داستان فکر و خیالای نویسنده‌ست ؛سوالات درونی و جوابشون.
سفری که روح می‌ره به جای جسم، همون‌طور که تو فصل اول اشاره شده. 
با توجه به تعداد صفحات کمش جالب بود.
        

          کتاب خیلی سنگینی بود.خیلی.
مخصوصا تو این موقعیت. 
با پایان کتاب میتونم ساعت ها گریه کنم.
        

          شاید اونطور که باید باهاش ارتباط برقرار نکردم.
        

          «به سن او اصلاً نمی‌دانستم عشق چیست.  
عوضش چه کار می‌کردم؟ کتاب می‌خواندم، درس می‌خواندم.  
گوش‌به‌فرمان پدر‌ومادرم بودم.  
هر کاری می‌گفتند می‌کردم ولی آخرسر، هیچ‌وقت از دستم راضی نبودند.  
خودم را دوست نداشتم، و ته دلم می‌دانستم که سرانجامی جز تنهایی ندارم.»
        

          کتاب شامل مجموع داستان و نمایشنامه از وودی آلن هست که دارک کمدیه بیشتر. 

یه سری داستان‌هاش خوب بودن و ازشون لذت بردم، ولی راستش از اونجوری که تو بعضی از داستان‌ها شخصیت خانم‌ها رو توصیف کرده بود، اصلاً خوشم نیومد.
        

          این کتاب یک عاشقانه‌ی جنگی متفاوت بود که علاوه بر عشق، به موضوع مهاجرت نیز پرداخته بود.
 روایت احساسیش بسیار واقعی و ملموسه خواننده رو درگیر می کنه.
 خواندنش کمی زمان برد، اما دلیلش تنها این بود که می‌خواستم هر لحظه از داستان را با دقت لمس کنم و لذت ببرم.
و در نهایت، این کتاب آغازی بود برای آشنایی من با الیزابت آلنده و از این بابت خوشحالم.
        

          دانشگاه داره مزاحم کتاب خوندنم می‌شه.
شاید بعدا براش ریویو بنویسم.
        

          کاش انقلاب، شانزده آذر و مترو مثل قصه‌های کتابا بودن، پر از تجربه ها و آدمای جدید.
زندگی واقعی و روزمره ی مترویی بدون آهنگ پس زمینه میتونه فرسوده کننده باشه.
محمد طلوعی جالب می‌نویسه؛ از شهرها و آدمایی که توی این کتاب دیگه معمولی به نظر نمیان.
جزئیات و توصیفات زیادش باعث می‌شه حس‌کنی خودت اونجایی، کنار آدم‌های کتاب.
        

          «یک روز فهمیدم که من هرگز نه آن چیزی بوده‌ام که دیگران تصور می‌کرده‌اند نه آن چیزی که خودم خیال می‌کرده‌ام: برای این به خودم باور داشته که یک نفر عاشقم بود، همیشه، طوری‌که مسئولیت همۀ اشتباه‌هایم را می‌پذیرفت، حتی قبل از اینکه خودم متوجه شوم احیاناً مرتکب چه اشتباهی شده‌ام، تازه اگر که اسبر عرف و اساساً ترسو نمی‌بودم و متوجهش می‌شدم.»  



«می‌دانستم که دیگر هیچ‌وقت، تا وقتی که زنده بودیم، دیگر خودم نخواهم بود و اینکه آنچه اتفاق افتاده بود، و آنچه قرار بود اتفاق بیشتر، بی‌معنی و بیهوده بود و دیگر برای این کار هم خیلی دیر شده بود.»




بعد از مدت‌ها یه کتاب خوندم که حسابی منو درگیر کرد.
دوستش داشتم، واقعاً بهم چسبید.  
البته بعضی جاها حسابی حرص خوردم، ولی خب همین نشون میده که شخصیت‌پردازیش حسابی خوب بوده.  

-آخرین لحظات تعطیلات ۰۴
        

          ۳.۵/۵
کتابش شبیه خوابایی که بعد یه شام سنگین میبینی :))
مجموعه‌ای داستان‌های با حس و حال عجیب و غیرمنتظره.
 شاید بشه گفت رندوم‌ترین انتخاب ممکنه، ولی خب بعضی داستان‌هاش یجورایی جالب بودن و دوسشون داشتم.
        

          کاش طاهر بن جلون رو زودتر پیدا می‌کردم.
        

          "و بیش از هر چیز، دعا می کنیم برای برقراری صلح در سراسر جهان"
        

          وقتی می نوشتم سبک می شدم صفحه ی سفید کاغذ بهترین کسی بود که حرفهایم را گوش میکرد گوش می کرد و گوش می کند.
صفحه ی سفید کاغذ مسخره ام نمیکند چیزهایی که میگویم تو دلش نگه می دارد. چیزی را به رخم نمیکشد.
 آزارم نمی دهد. دلسوزی بیجا نمیکند خجالتم نمیدهد. نیش نمیزند.
پدر، مادر، خواهر و برادر و همه ی کسم است مرا به گذشته می برد، به آینده می برد، به خیال هام می برد.
 به رنج ها و شادی هایم بغض میکند، لبخند می زند.
قاه قاه میخندد.
 همه جا میبرد دوستش دارم از چشم هام بیشتر .
می نشیند جلویم میگوید بنویس.
        

          کتابی که با روایت آروم و دلنشینش، کم‌کم تو رو غرق احساسی می‌کنه که شاید هیچ‌وقت تجربه نکرده باشی، یا حتی فکرش رو هم نکرده باشی که وجود داشته باشه.