برعکس خیلیا که به نظرشون کتاب بی محتوایی بود من دوسش داشتم، بله پایان کتاب خیلی شوکه کننده ای داشت، در طول متن کتاب نویسنده میخواست بفهماند که زندگی تنها با امید و امیدواری پیش میرود اما اگر در اخر منشا امید ما از بین برود چه؟ ایا میتوان دلیلی جدید برای امیدواری ساخت؟
پایان کتاب من رو مجبور به تفکر کرد در حالی که خب به نظر بعضی ها خیلی غیر منطقی بود.
فضاسازی تلخ و تاریکی که به نظرم نویسنده نه عالی، اما به خوبی تونست اون رو دربیاره، به کار بردن شخصیت های برجسته تاریخ و تلاش برای طلوع امید در خانواده ای که تمام وجودشان را غم و ناامیدی فرا گرفته ... این ها چیز هایی بودن که من دوسشون داشتم، نمیتونم بگم کتاب فوق العاده ای بود اما خوشحالم که این کتاب رو خوندم.
