یادداشت‌های ریحانه صالحی (15)

          پارسال، در واقع دوسال پیش، از خانم سعادت (@mas0ome ) در باره ی این کتاب پرسیدم. ایشون گفتند که کل کتاب از زبان خدمتکار خانه روایت می شه، حتی قسمت هایی که خدمتکار در آن جا حضور ندارد! خلاصه من بالاخره بعد از دوسال کتاب رو خواندم:
من دوسش داشتم! اگر از زبان شخص سوم روایت می شد قطعا چیز بهتری از آب در می آمد، اما خب.. هنگام خواندنش لذت می بردم.
(همیشه هم اعتقادم اینه که کتاب ها سلیقه ای هستند!)
        

          کتابخانه نیمه شب از سلیقه ای ترین کتاب های دنیاست
من هنوز نخوندمش اما از هر آدمی که پرسیدم نظر متفاوتی از اون یکی داشت
از نظر یه نفر زیباترین کتاب عمرش بود
و از نظر یه نفر دیگه هدر دادن چند ساعت از زندگیش
شاید خیلی ها باید این کتاب رو بخونن چون بر اساس نظر یه نفر دیگه نمیشه گفت که کتاب قشنگیه یا نه
 واقعا سلیقه ایه!
        

          این که متن کتاب بر خلاف خیلی از کتاب های عاشقانه-کلاسیک به سخت ترین روش ممکن نوشته و ترجمه نشده بود خیلی مجذوبم کرد. کلمات ساده و بی پروایی که از زبان جودی خارج می شدند اگر مثل بقیه ی رمان ها از  کلمات سخت و رسمی استفاده می شد حداقل برای من ارتباط برقرار کردن باهاش خیلی سخت می شد! خصوصا به نظرم به دلیل این سادگی بیان برای حتی بچه ها(دبستانی ها) هم سطحش مناسبه.
        

          ژول ورن میتونست به پایانش بیشتر بپردازه.
        

          کتابیه که آدم رو  "وادار" می کنه قبول کنیم در سخت ترین شرایط زندگی هم امید زنده ست.  شاید امیدوار بودن آن شرلی اعصابم رو بهم می ریخت، چون خودم وقتی اتفاق منفیی می افته از زندگیم نا امید می شم، اما این دختر در همه ی وجه های مثبت و منفی دنیای پیرامونش یه کورسوی امیدی پیدا می کرد که در عین اعصاب خورد کنی(ّبرای من به دلیل تضاد) جالب هم بود.
یکی از ویژگی هایی از این کتاب که علاوه بر منفی بودن مثبت هم هست، داشتن توصیفات زیاده. شاید قدیم ها در کشور های مختلف مردم و نویسنده ها معتقد بودند که هر چه توصیفات زیاد و قوی تر باشه، کتاب قشنگ تره (هنوز هم بعضی همین عقیده رو دارند)؛ اما در حال حاضر(حداقل برای درصد بیشتری از آدم ها)  توصیفات زیاد از حد یک کتاب میل آدم به خوندنش رو کمتر می کنه و باعث میشه که فقط کتاب رو به منظور تموم شدنش بخونی. 
کتاب آنی شرلی، از نظرم تو همه ی جلد هاش توصیف های بیش از حدی داره که در آن واحد میتونه آدم رو به ادامه ندادن و ادامه دادن کتاب وادار کنه؛ تاکید می کنم، توصیف زیاد با توصیف قوی متفاوته.
        

          یکی از ویژگی هایی از این کتاب که علاوه بر منفی بودن مثبت هم هست، داشتن توصیفات زیاده. شاید قدیم ها در کشور های مختلف مردم و نویسنده ها معتقد بودند که هر چه توصیفات زیاد و قوی تر باشه، کتاب قشنگ تره (هنوز هم بعضی همین عقیده رو دارند)؛ اما در حال حاضر(حداقل برای درصد بیشتری از آدم ها)  توصیفات زیاد از حد یک کتاب میل آدم به خوندنش رو کمتر می کنه و باعث میشه که فقط کتاب رو به منظور تموم شدنش بخونی. 
کتاب آنی شرلی، از نظرم تو همه ی جلد هاش توصیف های بیش از حدی داره که در آن واحد میتونه آدم رو به ادامه ندادن و ادامه دادن کتاب وادار کنه؛ تاکید می کنم، توصیف زیاد با توصیف قوی متفاوته.
        

          تو کل کتاب فقط جذب گفتگو های بی بی و محسن می شدم. به نظرم کتابی نیست که بشه اسمش رو طنز گذاشت چون شاید بعد از هر 50-60 صفحه یک توصیف طنزی می اومد. در کنار همه ی این ها اون فاز دهه شصت رو قشنگ به آدم منتقل می کنه و  یه حسی میده که قشنگ انگار 40 سال پیش داری تو خیابان های خراسان قدم بر می داری..
یک جا هم خیلی حرص خوردم، وقتی ملیحه با همفکری هم اتاقیش خواستگارش رو کرد و دو روز بعد کارت عروسی خواستگارش با هم اتاقیش اومد..