یادداشت‌های Alireza Tavassoli (3)

          دمیان تجربه ی متفاوتی بود برای من. 
بیش از اندازه احساس همزاد پنداری میکردم با شخصیت اصلی داستان و راستش رو بخوایید احساس اساسیی که از کل کتاب می گرفتم دراز کشیدن رو زمین خیس بود، یه مور مور خیس، یه اضطراب ممتد درصورتی که کتاب اصلا اضطراب انگیز نبود.
درنهایت روی فهم و خرد من اثر مثبتی داشت حتما پیشنهاد می‌کنم شما هم بخونید.♥️ 
        

          طغیان، گاهی می‌خواهم با تمام وجود بودنت را انکار کنم با تمام وجود ذاتت را نقض کنم. آری شاید جنون به انتها رسیده 
اما این بار فرق می کند نگاهت می کنم بی پروا نگاهت میکنم وجودت را کامل می پذیرم و تمامت را نگاه می کنم و می گویم چقدر بی رحمی، کفر کردم؟ شاید. 
درک می‌کنی من را ؟ یقینا 
راه نشانم بده .
کتابی بود که مطمئنم خیلی اوقات شد بخوایم این طوری حرف بزنیم و ترسیدیم خدا خشکمون کنه 
اما بوزف روت نترسید، میخوای اسمش رو بذار درد و دل یا اعتراض
تصمیم با تو  
        

          از پریشانی واژه های افشاریان خوشم میاد 
یه بی قراری  ممتد  که انگار بوی  تند سیگار و قهوه میده و آدم بهش خو می‌کنه