یادداشت‌های لِئا منتظر (14)

          یک رمانِ ایرانیِ دلنشین همراه با غمی چسبناک و البته وصفِ عالی و شخصیت های زنده ....
فقط مشکلی که داشتم باهاش این بود که خواننده رو به سمت این برداشت سوق میداد که افراد عقب مانده و متحجر دم از مذهب و دین میزنند  و افراد روشنفکر و جذاب بالعکس و همچنین انگار قصد داشت خارجی ها رو بهتر از ایرانی ها نشون بده !
که البته شاید هم به خاطر زمانه ای بود که داستان در آن جریان داشت!
ولی در کل هنرمندانه نوشته شده و باید بگم دمِ اینطور نوشتن ها گرم^^)

        

          کتابخانه نیمه شب مرا یادِ ۲ نفر انداخت که همه در زندگیمان با آنها ملاقات کرده ایم : 
یک- کسی که درحال تعریف ماجرایی برای شماست در بین صحبت هایش گاهگاهی جملاتی ارزنده میگوید اما نه لحنش را دوست دارید نه صدایش را نه روند ماجرایش را و فقط میخواهید صحبتش سریع به پایان برسد!
دو- کسی که قصد دارد یک نکته ای را به شما بیاموزد اما مقدمه چینی میکند تا شما آماده شوید اما شما از همان جملات نخستش میفهمید که میخواهد چه بگوید و منتظرید که ختم کلامش را به زبان آورد تا خلاص شوید!
از ملاقات و معاشرت با کتابخانه نیمه شب لذت نبردم اما بی فایده هم نبود!

ترجمه ابوالفضل بهمن یار را خوانده ام.
        

          بعد از خواندن این کتاب، با صدای پای آبِ سهراب سپهری زندگی کنید!
        

          یادم میاد وقتی که داشتم این کتاب رو می خوندم ازش لذت می بردم اما واقعا چیز زیادی از خود کتاب یادم نیست و داشتم به همین فکر میکردم که چطور میشه کتابی رو که قبل تر از این کتاب خوندم و حتی کمتر از این کتاب برام جذاب بوده رو یادم مونده ولی این کتاب رو نه!
من دقیقا کتاب " بریت ماری ..." رو بعد از کتاب " مردی به نام اوه" شروع کردم که نویسنده هر دو آقای " فردریک بکمن" هست. 
تقریبا میشه گفت  به این نتیجه رسیدم که خواندن پشت سر هم کتاب های مشترک یک نویسنده مخصوصا اگر حال و هوای داستان ها شبیه هم باشن درست نباشه! به نظرم باید بینشون رو با کتاب های دیگ فاصله می انداختم!

        

          برخی از ابیات غافلگیرت می کنند و ذکر لبهایت می شوند !
"ما سحر قصد آسمان داریم 
از زمین راه کربلا بسته ست"💚
        

          از دید من هر کتابی یک شخصیت دارد که وقتی ارتباطت با او تمام می شود ، هر زمان که به یادش بیوفتی یا ببینیش یا بشنویش احساساتی از قلب عبور می کند مثلا دلت برایش تنگ می شود یا حرف هایش دور ذهنت میچرخد و تکرار می شود!
برای من این کتاب با اینکه موضوع خوب و دوست داشتنی داشت اما شخصیتش خوب شکل نگرفته بود ولی در همان لحظات خواندن اوقات خوبی با این کتاب داشتم 
        

          هر ۴ جلد این کتاب رو چند سال پیش خوندم .
ادبیات طناز جذاب آقای نبویان و حال و هوای مفرح کتاب  ...!
"گاهی دست رد بر سینه ی هجمه ای از دارایی ها میزنم و دلم  سمت یک لبخند خالص می دود که خنکایش بر جانم نشیند"
        

          یک رفاقت عاشقانه !
" این معشوق است که به عشق ارزش می دهد نه عاشق"
        

          خالِ سیاهِ عربی مرا عاشق سفرنامه کرد!
خالِ سیاه عربی را تا آخرین قطره نوشیدم اما آن را به قفسه خوانده هایم انتقال ندادم ، خالِ سیاه عربی هنوز هم در قفسه ی خواهم خواند کتابخانه ام می ماند....
"سفرنامه جذاب نویسنده خوش سفر میخواهد"

        

          خوشحالم که ادبیات خاص رضا امیرخانی را تجربه کردم!
"اگر تجارب خود را به لذت هایتان محدود کنید هرگز تبدیل به یک آدم با تجربه نخواهید شد"!
در منِ او ، جملاتی خواهید یافت که سزاوار آنند که بیش از یکبار خوانده شوند ...اما برای من سطرهایی هم داشت که نه شور بود و نه بی نمک ... البته شاید مزاج من اشکال داشت که طعمش را نمی چشیدم !
ولی اگر به عقب برگردم باز هم منِ او را خواهم خواند ...
        

          "گاهی مفهومی کلیشه ای با کلامی بیان می شود که یادت می رود هزاران بار برایت تکرار شده بود "
این کتاب برای من قضاوت نکردن و درک کردن آدمها را تازه کرد 
        

          یک نگاه نو به رسالت معصومین (ع)
"گاهی سوالی ، چالشی، تردیدی وجود دارد که شما از آن بی خبرید و وقتی پاسخ ناگهان به سراغتان آمد می فهمید که آن سوال و چالش در روح و ذهنتان مستتر شده بود اما شما فکر میکردید که وجود نداشته،نه حتی به وجود نداشتنش هم فکر نمیکردید"
        

          کتابی که مرا از دنیای معمولی می کَنْد و وارد یک دنیایی جادویی می نمود. نمیتوانم بگویم دنیای شیرین اما می شود گفت دنیایش دیوانه بود!
نمی توانم بگویم نویسنده خارق العاده بود، می گویم نویسنده در ادای آنچه خواسته خلق کند توانا بود!
کتابی بود که بعد از پایان یافتنش قیدِ دوباره خواندنش را نزدم!
اما دوباره خواندنش را به خودم قول ندادم!
"شگفت زده شدن مهم نیست، مهم این است که چه چیزی شما را شگفت زده کند"