سلام
وقت بخیر 
🟡نقد کتاب دیدم که جانم میرود
خلاصه:ماجرای بین حمید و مصطفی،دوستی دو نوجوان است که راهی جبهه میشوند.
و در واقع نویسنده خاطرات خودش و دوست صمیمی اش که شهید شدن را نوشته.
🟩نقاط مثبت:متن کتاب روان است و مخاطب راحت ارتباط برقرار میکند.
🟢در بعضی از کتب شهدایی میبینم که شهید رو نویسنده جوری توصیف کرده که ما میگیم ما کجا شهدا کجا ولی این نویسنده خیلی قشنگ توصیف کرده.
🟢ماجرا ها یک سیر مشخص دارن و پراکنده نیستن.
🟢از اینکه در مورد هر شخصیت در پاورقی نوشته بودن خیلی خوشم اومد
🟢عکس های آخر کتاب خیلی زیبا و برای احساس همزاد پنداری مخاطب بسیار عالی هست و تاریخ زدن و معرفی افراد در عکس.
🟢صحنه ها و اتفاقات خیلی  خوب توصیف شده.
🟢اسم کتاب رو بی نهایت دوست دارم.
🟢من با خوندن این کتاب خییلی حال خوبی پیدا کردم دوستی هایی از این جنس زیبا هستن، دوستی خدایی که باعث بشه هر دو طرف رشد کنند و برسن به حضرت دوست.
من تشکر میکنم از نویسنده محترمشون.
لطفاً برای شادی روح شهید مصطفی کاظم زاده صلواتی هدیه کنید.🙏🦋
        

          به به 
چقدر میتونه ی رفاقت اگر هدف خدایی باشه لذت بخش و عمیق باشه
وابستگی بین رفقا رو میشه تو این کتاب حس کرد البته از نوع شهدایی
هرکی رفیق فاب داره و ی جورایی وابستگی داره
این کتاب ی بوی خاصی داره براش
حتما بخونید💚🌱 
        

          روایت رفاقت حمید با مصطفی و زندگی مصطفی
خیلی جالب و تاثیر گذار بود.
        

          داداش رفیق معرفت همه اینا مصطفی ست ؛]
        

          به دلم ننشست. هیچی از خصوصیات شهید نگفت غیر از یکی دو تا. اکثرا کتاب حول دوستی‌شون بود.
        

          من از این کتاب یاد گرفتم که رفاقت اگه برای خدا باشه آدم حاضر هست حتی جونش رو واسه رفیقش بده! 
        

          اوایل کتاب رو که میخوندم نمیتونستم خیلی باهاش ارتباط بگیرم مدل نوشتن نویسنده بود یا چیز دیگه کتاب برای من از ص ۶۳ یعنی حاجی مهیاری جالب شد و این بخش های طنز همزمان شد با جنگ و  ترکیب صدای خنده با پدافند... بخش هایی که مربوط به خاطرات جبهه خود نویسنده بود و جنبه طنز داشت خیلی خوب بود بخشی هم که دوتا شهید بهزیستی رو معرفی میکرد و بهشون میپرداخت برام جالب بود؛ قسمت آخر و شهادت مصطفی هم می‌شد بیشتر بهش پرداخت مثلا واکنش پدر مادرش چی بود دوستاش و... ولی خیلی سریع رد شد در کل کتاب خوبی بود اما میتونست قوی تر باشه....
        

          هدیۀ علی...
        

          بسم الله 

همین ابتدای نوشته باید بگویم که درک چنین کتابی، امروزه، از درک و فهم سنگین ترین کتاب‌های فلسفی و عرفانی سخت‌تر و پیچیده‌تر است...
داستان دو نوجوان که به سختی عاشق هم می‌شوند. برای رسیدن به حقیقت، به خدا... اصلاً رفتار این دو قابل درک نیست... چگونه می‌شود که دو نوجوان در راه خدا آن‌چنان غرق در یکدیگر شوند که از نگاه و چهره همدیگر در پی جست‌وجوی خدا  باشند؟ حقیقتاً گیج شده‌ام...

مصطفی و حمید ناگهانی و در اثر یک اتفاق و معرفی ساده با هم آشنا می‌شوند. ابتدا حمید الگوی مصطفی می‌شود، اما کم‌کم مصطفی از حمید پیش افتاده و در انتها برنده میدان می‌شود. روزی در سنگر، مصطفی به حمید می‌گوید که می‌خواهد به تهران برگردد، حمید که بار سنگین به جبهه آوردن او را تا آن روز به روی دوش می‌کشیده، خوشحال از این خبر به مصطفی می‌گوید: کی برمی‌گردی؟ او جواب می‌دهد: بعدازظهر. حمید می‌گوید: چرا الآن نه؟ اما مصطفی می‌گوید: آنطور که در ذهن توست برنمی‌گردم، قرار است شهید شوم. پس از آنکه حمید مطمئن از شهادت مصطفی می‌شود دستش را از پیشانی تا چانه او می‌کشد و می‌گوید: همیشه دوست دارم حس لمس صورتت زیر دستانم بماند.
این حجم از احساس ناب را حقیقتاً این روزها هیچکس به معنای مطلقش نمی‌تواند درک کند.

قلم حمید داوودآبادی به معنای واقعی کلمه روان و جذاب و همجنس داستان کتاب بود. کتاب به شدت خوش‌خوان و در عین حال عجیب است.

حمید، نمونه عجیبی از جاماندگان است، تا لحظه آخر نمی‌خواست مصطفی شهید شود و به او می‌گفت که باید بمانی، اما حتی لحظه‌ای هم به این فکر نمی‌کرد که از مصطفی بخواهد تا با یکدیگر شهید شوند. در جای جای کتاب نام دوستانش که شهید شدند را ذکر می‌کند اما فقط درباره یکی از آن‌ها (مصطفی) می‌گوید که: اگر تو شهید شوی تا آخر عمر می‌سوزم. وقتی از او می‌پرسد که چگونه می‌سوزی؟ پاسخ می‌دهد: مثلاً اسم پسرم را همنام تو می‌گذارم تا هربار صدایش کردم یاد تو و رفاقتت به ذهنم بیاید و آتش بگیرم از رفتنت.

نام کتاب و تلمیحش به بیت معروف از سعدی، کاملاً به جا و درست است. حقیقت کتاب در این عنوان خلاصه شده است. باید بخوانید و ببینید که جنگ و خمینی با جوانان و نوجوانان ما چه ها کرده‌اند. چند سال و چند قرن باید می‌گذشت و چند استاد عرفان باید با نوجوانان و جوانان ما کار می‌کردند که چنین الماس‌هایی تربیت شوند. خمینی به ناگاه معدنی از الماس برای این کشور به ارمغان آورد. لحظه لحظه و ثانیه ثانیه عمرمان را دانسته یا ندانسته، مستقیم یا غیرمستقیم مدیون این بزرگ مردیم.
        

          بسمه تعالی 
قلم خوبی بود. فقط احساس می‌شد کمی مبالغه در دوستی  رو نشان می‌داد که شاید علتش فاصله زمانی با زمان وقوع شهادت‌  دوستش داشت، بوده...
        

          یک رفاقت عاشقانه !
" این معشوق است که به عشق ارزش می دهد نه عاشق"
        

          کتاب پس از شرح ماجرای رسیدن حمید به جبهه و ماجراهای ورودش به گردان رزمی شرح حضور او و چند نفر از دوستان را در خط مقدم می‌دهد.] به دستور فرمانده گردان، نیروها به ستون کنار خاکریز نشستند تا فرمان حرکت بدهند. کم‌کم گردان‌های دیگر هم وارد خط شدند. در آن میان چشمم افتاد به محسن با آن جثه‌ی کوچکش. تا ما را دید، چشمانش از تعجب گرد شد. معلوم بود اصلاً توقع نداشت ما را در خط ببیند.    

گفت: شما این‌جا چی کار می‌کنید؟    

گفتم: مشدی فکر کردی الکیه؟ ما از شما زودتر اومدیم خط.    

ساعت نزدیک یازده شب بود که ستون ما از جا برخاست و به قسمتی از خاکریز نزدیکی شد تا از آن بگذرد. دشمن از سه طرف راست و چپ و روبرو، با ضدهوایی‌های چهار لول شیلیکا و تیربار دوشکا، ستونی را که از خاکریز می‌گذشت و وارد دشت می‌شد، زیرآتش گرفته بود.
        

          سلام جلد کتابی که خواندم فرق داشت قشنگ و متن روان 
        

          "ما باهم رفیق شدیم تا به هم‌دیگه کمک کنیم که بریم بالا.مگه دوستی ما دوتا هدفی جز این داشت که دست هم رو بگیریم و بریم تا اون جایی که اعتقاد داریم رضایت خداست؟"
اسم کتاب رو برای خودم گذاشتم؛ رفاقت به سبک مصطفی...خیلی دوست داشتنی یاد میده رفیق کیه، رفاقت چیه و برای چیه.
        

          شرح حال شهید مصطفی کاظم‌زاده از زبان دوستشون حمید داودآبادی. 
به نظرم بیشتر از اینکه در مورد شهید کاظم‌زاده صحبت شده باشه در مورد حال و هوای جبهه و جنگ صحبت شده، در مورد خوب و بد جنگ توأم با هم، آدم‌هایی که لزوما صفر و صدی نیستند و میشه درکشون کرد، و همین‌طور فضای اون دوران.

جالبه که نوجوونهایی به این کم سن و سالی، مثل شهید کاظم‌زاده، به چنین درکی از زندگی و به چنین معرفتی رسیده بودند.
 دوستی عمیق بین مصطفی و حمید هم برام جالب و عجیب بود. ولی خب یکی رفت و یکی موند... 
و چقدر بخش‌های پایانی کتاب اندوهناک بود... مخصوصا فکرم مشغول اون مادری شد که سه پسرش به نوبت شهید شدند.
        

          نسبت به انتظاری که داشتم ..خوب نبود.
توصیه نمیکنم..
به دل نمیشینه..
        

          در کنار همه ارزشایی که خیلی زیبا در قالب رمان بیان شده، ماجرای رفاقت و محبت شخصیتای اصلی داستان شدیدا عواطف و احساسات‌ آدمو درگیر می‌کنه... برای من که لیترها اشک ریختن به همراه داشت :) #مناسبترین‌انتخاب‌برای‌اسم‌کتاب
        

          زیبا بود و دلنشین...
        

          این ماجرای یک رفاقت حقیقی است.
        

          یک داستان متفاوت از دفاع مقدس و زندگی شهدا که برای من که کتاب های زیادی در این زمینه خوانده ام بهترین و جذاب ترین نبود. نقطه مثبت آن القای این حس به مخاطب می باشد که شهدا و دلاوران عرصه دفاع مقدس از جنس خودمان با کارهای ساده و روزمره بوده اند