یادداشت‌های Hani (11)

          آخرین کتاب مجموعه داستان‌های کوتاه موراکامی رو تموم کردم 
تا به الان این مجموعه کمترین جذابیت رو بین همه کتاب‌هایی که موراکامی نوشته داره 
اسم کتاب قشنگترین داستان کتابه 
حجم کتاب و داستان‌ها خیلی کوتاهه 
داستان‌ها خیلی ساده و مینیمال 

خاصیت قلم موراکامی اینه که شاید داستان ساده و حتی گاهی مسخره بیاد ولی تا مدت‌ها ذهنتو مشغول میکنه 

        

          از اون کتاب‌هایی بود که نفهمیدم چرا دوستش داشتم و انقدر سریع باهاش ارتباط برقرار کردم 
به طرز عجیبی از کتاب‌هایی که خیلی معروف میشن خوشم نمیاد و نمیخونم ولی این کتاب در عین سادگی و مفاهیمی که همه ما از قبل میدونیم رو بهمون یادآوری میکنه 
تحت تاثیر قرار گرفتم و این برای من کافیه و نیاز نیست از هزار جهت برای امتیاز دادن بهش بررسیش کنم 

قلبم برای موری/میچ/سه‌شنبه‌ها تنگ میشه 
        

          "ما عشقی رو قبول می‌کنیم که فکر می‌کنیم لیاقتش رو داریم"

همیشه به یادت خواهم بود چارلی عزیزم.
این کتاب نامه‌های چارلی به یک دوست ناشناس قبل از ورود به دبیرستانه. ما با این نامه‌ها همراه چارلی، احساساتش و چالش‌های زندگیش می‌شیم.
خوندن نامه‌ همیشه جزو جذاب‌ترین‌ها بوده برام و باتوجه به این که گیرنده نامه‌ها یه دوست ناشناس بود میتونستم حس کنم که اون دوست منم‌.
ارتباط چارلی با معلم زبانش، پناه بردن به ادبیات، موسیقی و... چیزهایی بود که من عمیقا دوست داشتم.
مفهوم دوستی و این که چقدر داشتن دوست و ارتباط عمیق با آدما می‌تونه روی کیفیت زندگیمون تاثیر داشته باشه واقعا برام جذاب بود بخصوص که این کتاب رو تو روزهای پایانی خوابگاهی بودن خوندم.
خیلی از جملات کتاب رو هایلایت کردم و حس میکردم قبلا با چارلی راجبش حرف زدم.

بعضی قسمت‌های کتاب مبهم بود(بخاطر سانسور) البته جوری نیست که شما متوجه کلیت نشدید
اما 
برای درک کامل کتاب میتونید فیلم سینمایی "مزایای گوشه‌گیر بودن" رو ببینید که خالی از لطف نیست. 

        

          اولین کتابی بود که از این نویسنده میخوندم 
و برعکس امتیاز و ذوق بقیه من دوستش نداشتم 
متن انگار پرداخت نشده بود و جزئیات کتاب خیلی کم بودن و خیلی وقت‌ها از سیر معقول پیروی نمیکردن 
نیمه اول خیلی کند بود و تازه از نیمه دوم و اواخر کتاب ریتم بهتر میشد 
کارکترها خیلی کم بودن و شخصیت‌هاشون عمقی نداشت در عین حال همون چند نفر بودن و شخصیت فرعی خیلی خیلی کم بود.
فلش بک‌هایی که به گذشته زده میشد به قدری بی‌روح بود که اون احساس همزادپنداری و اون دید روانشناختی رو در آدم به وجود نمی‌آورد.
پایان کتاب بیش از اندازه خوش و شاد بود.

تنها نکته مثبت کتاب غیرقابل حدس بودن قاتله.

اگه کتابی میخواین که سرگرمتون کنه 
و اگه اوایل مطالعه ژانر جنایی هستین پیشنهاد می‌کنم.





        

          این روزها اگر پدر یا مادری عمر طولانی کند، می‌فهمد غیر از اشتباهاتی که خیلی‌خوب از آن‌ها آگاه است، مرتکب اشتباهاتی شده که به خودش زحمت نداده از آن‌ها آگاه شود. بفهمی‌نفهمی در دل احساس خفت می‌کند، گاهی از خودش متنفر می‌شود.
.

۷ داستان کوتاه و ۴ زندگی‌نامه که راوی همه داستان‌ها یک زنه و در کنارش برشی از زندگی رو تجربه می‌کنیم.
در خیلی از داستان‌ها نقطه عطف یا اتفاق خیلی هیجان‌انگیزی نمی‌افته ولی در عین همین معمولی بودن داستان‌ها بسیار معنادارن و حس زندگی رو منتقل میکنن‌.
تفاوت دیدگاه‌ها و سبک زندگی و لحظاتی که در عین سختی بخشی از زندگی ما رو تشکیل میدن به خوبی تو داستان‌ها حس می‌شد.

برای من ۴ زندگی‌نامه جذاب‌تر از داستان‌ها بودن.
داستان‌های مورد علاقه من: دالی و زندگی عزیز

▪️برای تجربه بهتر پیشنهاد می‌کنم ۱ نهایتا ۲ داستان رو هر روز بخونید.

▫️موقع خوندن جملات و دیالوگ‌ها حتما هایلایتر کنار دستتون باشه 🤍

        

          التماستان می‌کنم، بعد از آنکه اعترافاتِ مرا شنیدید، همه چیز را به همسرم بگویید، زیرا او نیز حق دارد بداند. بزرگترین تبهکاران نیز با نزدیک شدنِ مرگ، انسان‌های خوبی می‌شوند. فکر می‌کنم اگر بمیرم و به آن جنایتِ دیگر اعتراف نکنم...
۶ تا داستان کوتاه با تم جنایی/معمایی ژاپنی با فضایی تاریک.
ایده بعضی داستان‌ها خلاقانه ست (داستان صندلی انسانی)
ما در اکثر داستان‌ها با انحرافات ذهنی و چندگانگی شخصیت‌ها مواجه می‌شیم.
راوی با ذهن بیماری که داره از نیروی شر و نیمه تاریک و بیمار انسان‌ها استفاده میکنه.
نویسنده علاقه‌ای به کشف قتل و علتش نداره و به همین علت ما با ذهن جنایتکار جلو میریم و خیلی وقت‌ها شاهد عذاب وجدان نداشتن کارکترها هستیم.
چیزی که بیشتر از هر چیزی در کل داستان‌ها حس میشه : احساس ترس و وجود داشتن انسان‌هایی با ذهنیت‌های بیمارگونه‌ست.
▪️بدترین داستان کتاب داستان اوله و اگر خوشتون نیومد طبیعیه ولی ادامه بدید داستان دوم هیجان‌انگیز‌تره.
▫️حجم کتاب و هر داستان کمه اگر دوست دارید تجربه لذت بخش‌تری براتون بشه هر شب ۱ یا ۲ داستان رو بخونید.
▪️با این دید که کتاب از ادبیات ژاپنه پس شبیه آثار موراکامی خواهد بود وارد داستان نشید چون قطعا اینطور نیست و کاملا متفاوته.
.
امتیاز من: ۴از۵
        

          یکی از بزرگترین سوال آدما اینه که در آینده هوش مصنوعی در خدمت ماست یا ما در خدمت هوش مصنوعی؟

راوی داستان کلارا یه رباته که منبع انرژیش خورشیده. ما از داخل فروشگاه با کلارا همراه می‌شیم و در فرایند یادگیری راجب زندگی و چالش‌ها و هیجاناتش کنارش هستم.

این کتاب یه رمان پادآرمانشهری که در آینده رخ می‌ده. فضاسازی داستان رو باید کم‌کم از بین مکالمات بین شخصیت‌ها و سرنخ‌ها دنبال کرد. 

توصیفات کتاب برای تخیل آزاد نوشته شده و همین باعث میشه درک متفاوتی از داستان برای هر خواننده به وجود بیاد. 

در سراسر داستان مفاهیمی مثل تنهایی، عشق، ایمان و امید وجود داره‌. 

▪️یک سوم اول کتاب معمولی و گاهی حتی خسته‌کننده میشه و اینجاست که باید صبوری کنید تا بخش جذاب ماجرا برسه.

▪️برای خیلی از ما تصور هوش مصنوعی، ربات‌ها و تکنولوژی در آینده با احساس منفی همراهه. خوندن این داستان در تعدیل هیجانات و احساس مثبت داشتن به تغییرات در آینده خیلی موثره.


این امید و عشق است که درنهایت نجات‌بخش خواهد بود.🌱🤍

        

          ۳۰ داستان کوتاه که در حال و هوای دهه ۸۰ روایت می‌شوند. اولین بار کتاب در سال ۱۳۹۲ منتشر شد. در داستان‌ها نگاهی طنز به یک موقعیت اجتماعی هسته اصلی رو شکل میده. ایده داستان‌ها متفاوت بعضی‌ها ساده و پیش‌پاافتاده و بعضی‌ها ایده قوی در حدی که میتونن به رمان تبدیل بشن. داستان‌ها کوتاه و خیلی کوتاه هستن اما در برخی پرداخت ضعیفی اتفاق افتاده. پایان خیلی از داستان‌ها بازه و میتونه ادامه‌دار باشه.

من قبلا کتاب "قاشق چای‌خوری" رو خونده بودم و داستان‌هاش رو بیشتر از این کتاب دوست داشتم.

اگر به داستان‌های کوتاه طنز و موقعیت‌های اجتماعی علاقه‌ دارید به شما پیشنهاد میکنم.

بعضی داستان‌ها بین مرز واقعیت و تخیل جابه‌جا میشن که بسیار جذابن.
داستان مورد‌علاقه من: ته‌خیار 

امتیاز من: ⭐️⭐️⭐️

"+ زندگی به خیار می‌ماند، ته‌اش تلخ است.

- از قضا سرش تلخ است. مردم اشتباه می‌کنند. سروته خیار را اشتباه می‌گیرند. سر خیار آن جایی است که زندگیِ خیار آغاز می‌شود. یعنی از میان گُلی که به ساقه و شاخه چسبیده به دنیا می‌آید و لبخند نمی‌زند. رشد می‌کند پیش می‌رود تا جایی که دیگر قدرت قد کشیدن ندارد. می‌ایستد و دیگر هیچ، یعنی تمام‌. پایانِ زندگی خیار."
        

          این کتاب شامل ۵ داستان کوتاه‌ست و اولین کتابیه که از موراکامی ترجمه شده. داستان ها مینیمال و سوررئال هستند.
در تمام داستان‌ها ناگهان وارد بطن زندگی آدم‌ها میشیم و بعد از آن خارج میشیم. پایان‌بندی داستان‌ها واضح و روشن نیست و همونطور که ناگهان وارد داستان شدیم از داستان بدون هیچ نتیجه‌گیری خاصی بیرون میایم‌.
.
این کتاب برای شروع مطالعه آثار کوتاه و بلند موراکامی مناسب نیست‌.
داستان مورد علاقه من : "راه دیگری برای مردن"
امتیاز من : ۳/۵ از ۵ 🪄
        

          این کتاب در مورد تصمیم‌گیری بین ماندن و بهبود رابطه یا رفتن و شروع یک زندگی جدیده. موضوع واقعا موضوع مهم و جذابیه اما متاسفانه نویسنده خیلی کلی‌گویی کرده و مطالب تکراری بارها در فصل‌های مختلف تکرار میشه.
اگر مطالب هر فصل به صورتی جزئی‌تر مورد بررسی قرار می‌گرفت قطعا کتاب مفیدی می‌شد.
در بخش ارائه راهکار به‌شدت ضعیف عمل میکنه، تعداد مثال‌های کاربردی خیلی کمه و خیلی از مطالب بدون رفرنس بیان میشن‌.
صرفا چون عادت به رها کردن کتاب نصفه و نیمه ندارم ادامه‌ش دادم و شما با نخوندش مطلب خاصی رو از دست نخواهید داد.

اصل مطلب کتاب: انتخاب با خودته یا بمون و رابطه‌ات رو بهبود بده یا شجاع باش و برو و زندگی جدیدی که دوست داری رو بساز تو فقط یک‌بار زندگی میکنی پس به زندگیت معنا بده.
        

          مجموعه داستان‌های کوتاه شامل ۸ داستان جذاب که همگی از دید اول شخص روایت می‌شن.
از خاطرات جوانی، موسیقی، عشق به بیسبال و زنانی که در گذری از روزها همراه او بودند.
گاهی اوقات راوی ممکنه خود "موراکامی" باشه اما این که داستان یک شرح حالِ یا داستان خیالی تصمیم با خواننده‌ست.
ریتم کتاب تا حدودی کنده و خاطره‌نویسی محسوب میشه‌.
دو عنصر اساسی کتاب که در اکثر داستان‌ها دیده میشن : موسیقی و زن 
داستان مورد علاقه من از این مجموعه : میمون شیناگاوا (این داستان سورئال بر اساس یک افسانه ژاپنی نوشته شده)

برای شروع آثار موراکامی انتخاب خوبی نیست و اگر یه پیش زمینه‌ای راجب موسیقی داشته باشین ممکنه دلنشین‌تر هم باشه براتون.

امتیاز من: ⭐️⭐️⭐️⭐️
پیشنهاد من اینه حین خوندن داستان "کارناوال" موسیقی "کارناوال اثر شومان" رو گوش بدید.
.
"وقتی نمی‌شد در جهان واقع به آن احساس دست یابم، خیلی راحت می‌گذاشتم تا خاطره‌ی آن احساس درونم بیدار شود. به این ترتیب، خاطره به یکی از ارزشمندترین ابزار احساسی من تبدیل شد، حتی به ابزار بقا؛ مثل بچه گربه‌ی گرمی که درون جیب بزرگ یک کت به‌آرامی حلقه بزند و سریعاً به خواب رود."