به قول فریتس پرل:" این تفاوت بین واقعی کردن خود و واقعی کردن تصویری که دیگران از شما دارند بسیار مهم است. ما اغلب فقط به خاطر ساختن تصویرمان زندگی می‌کنیم و فقط تعداد محدودی خود واقعی‌شان را می‌سازند. آدم‌های نوع اول، بیشتر تهی و پوچ به نظر می‌رسند چون به شدت مشغول طرح‌ریزی و ساختن خودشان با بایدها و نبایدهایشان هستند."

از راهبی در قرن هفدهم میلادی، نقل شده که لحظاتی قبل از مرگش گفت: "وقتی به بهشت بروم، آن‌ها از من نخواهند پرسید که چرا موسی نبودی؟ بلکه از من می‌پرسند که چرا آن کسی که می‌توانستی باشی، نشدی؟"

بعضی از آدم‌ها در دوراهی‌ای ایستاده‌اند و هیچ‌کدام را انتخاب نمی‌کنند، چون نمی‌توانند هر دو مسیر را با هم انتخاب کنند و به این تصور دل خوش کرده‌اند که اگر به اندازه کافی منتظر بمانند، هر دو مسیر سرانجام یکی می‌شوند و بنابراین هر دوی آن‌ها در دسترس‌شان قرار می‌گیرد.

اروین یالوم معتقد است: "فرد به‌طور کامل در برابر زندگی خودش مسئول است، نه فقط در برابر اعمال خود، بلکه در برابر کوتاهی‌هایش نیز مسئولیت دارد."