یادداشت‌های فاطمه دل آرامی (12)

          با خواندن کتاب و تربیت عالی این مادر یاد  قسمتی از صحبت های امام (ره) افتادم.
میفرمایند :« قرآن کریم انسان ساز است و زن ها نیز انسان ساز [هستند]. وظیفه زن ها انسان سازی است. اگر زن های انسان ساز از ملت ها گرفته بشود ، ملت ها شکست خواهند خورد.» 

صحیفه امام ،ج6، ص299 

        

          حیف شد 
روایت اصلا سر و ته نداشت به نظرم بد شروع شد ، بدم تموم شد.  
میشد خیلی قشنگ تر روایت بشه با یک مدل دیگه که جذاب تر باشه. 
        

          روایت خاص، اصیل و عجیبی بود 
بدون سانسور 
سخت و به شددددت نفس گیر ... 

از اول کتاب با بوی نارنج های سوخته روی زغال ها رفتم آبادان و با فرخنده ای که تو جوونی بلد نبود نماز بخونه و تو ناز و نعمت رشد کرده بود 
 همراه شدم تا قد کشید و شد انسان ِ  تربیت شده ی خمینی 

معمولا خوندن کتاب های داستانی و روایی خیلی طول نمی‌کشه 
ولی این یکی فرق داشت برای من  
شبیه آخر های کتاب چشم روشنی با هر جمله و روایتی خصوصا اون آخراش هی مکث میکردم ... 

زندگی پر از ابتلا و امتحانی بود برای فرخنده خانم
 ان شاءالله که ما هم عاقبت بخیر بشیم 
        

          «یک رمان ِ بلند ِ  مغز دار » 
در حوزه زنان دفاع مقدس قبل از این کتاب زیاد خوانده بودم ، هر کسی گوشه ای از  نقش زنان را روایت کرده  و پیش رفته بود. 
ولی در مورد این کتاب میتوانم بگویم به جز نقش مادری و همسری [که به خواست خود راوی چیزی ذکر نشده بود ] تقریبا تمام نقش های بانوان در دفاع مقدس را شامل می‌شد و به آن پرداخته بود. 
از امدادگری ، کارهای فرهنگی، تکریم خانواده شهدا، مراقبت از مردم ، آوار برداری ، دوخت و دوز ، شست و شو ، جنگ نظامی و ... همه و همه در این کتاب بود. 
و همین نشان دهنده ی نقش پررنگ راوی در حوادث دفاع مقدس خصوصا در شهر آبادان است. 
ویژگی متمایز کننده این کتاب نیز جنس کار راوی آن است ؛ خانم جوشی  فرمانده بسیج خواهران آبادان است و کتاب تا نیمه حال و هوای آموزش های نظامی و جنگ رزمی دارد چیزی که کمتر در خاطرات بقیه به چشم میخورد. 

به نظرم نویسنده به خوبی توانسته بود  از پس شرح  جزئیات بر بیاید و به عنوان خواننده تمام ماجرا ها را بدون ابهام پشت سر میگذاشتم. 

        

          روایت بی نظیر بود. 
 فکرش رو نمی‌کردم توی هم چین شرایطی یکی بتونه دووم بیاره و شهید پرور هم باشه! 
سلام و درود خدا بر این بانوی صبور 

        

          نگارشش خوب نبود ، انگار که روایت از زبان یک آدم غریبه است که داره یک غریبه ی دیگه رو توصیف می‌کنه 
جمله بندی ها و نظم هم جالب نبود! 

به جاش برید فصل اول کتاب  «به مجنون گفتم زنده بمان » که از زبان همسر شهید هست  رو بخونید. 
        

          اول در جلد کتاب دیدم روایت از زبان مادر چهار شهید است و توی ذهنم منتظر یک روایت مادرانه ی عالی بودم اما 
از ازدواج به بعد هر چه جلوتر میرفتم منتظر بودم بالاخره یک جایی نقش اصلی خود مادر شهید  هم روایت شود، اما بیشتر کتاب متعلق به حاج آقای جنیدی بود که اتفاقا شخصیت شان خیلی هم خوب روایت شده بود 
اما جا داشت به نقش خود این مادر چهار شهید بزرگوار هم خیلی بیشتر از این ها پرداخته شود. 
        

          روایت ناب و عالی 
هر کدوم از سوژه ها قابلیت داشتند که یک کتاب و داستان مجزا باشند... بیشتر از هر چیزی موقع خوندن زنانی رو تحسین کردم که در عین حال که هر کدومشون یک مشکل خاص داشتن (یکی شوهرش مخالف بود ، یکی بچه شیر خواره داشته ،یکی باردار بوده ، یکی بی پول بوده، یکی چشم به راه بوده و...) اما در عین حال هر کس تکلیف ش رو پیدا می‌کنه 
و اتفاقا در همراهی با شرایط سختی که داشته میزنه به دل میدون و بر حسب وظیفه شناسی تا جایی که توان داشته؛ کارش رو انجام میده. 

حوض خون برای من توی ذهنم با  زن هایی ثبت شد که هر کدومشون تا نصف شب بیدار میموندن و از خواب و خوراک شون میزدن تا برای فردا صبح هم نقش مادری شون رو به خوبی انجام بدن هم برسن به رخت شویی! 
        

          از بهترین کتاب های خاطراتی بود که خوندم ، هم قلم خوبی داشت و هم راوی نقش موثری داشته در فضای دفاع مقدس. 
ایران ترابی درست مثل اسمش سربلند و پر‌ از حماسه در ذهنم ثبت شد. 

آفرین بر این شیر زنان ... 
        

          خوندنش به خاطر شیرینی و پیوستگی کلمات زیاد طول نکشید. 
متن خوب و روان بود. میشد جزییات تربیتی مادرانه ی بیشتری داشته باشه 
آخر داستان ماجرای تدفین و تشییع شهید یهویی تموم شد که جا داشت به نظرم بیشتر توضیح داده بشه. 
        

          به نسبت بقیه کتاب ها نگارش قوی ای نداشت،  اما خاطرات بکر و جذابی رو ارائه داد که ادم‌رو برای خوندنش ترغیب میکرد.