دیشب حوالی ۳ صبح بر اثر خواب آشفته‌ای بیدار شدم، بد خواب شده بودم، گوشی را برداشتم و توی یکی از گروه‌ها دیدم دوستی از یک نفس خواندن این کتاب گفته و نثر روانش و ... رفتم سراغ کتاب و حالا که ساعت حوالی ده صبح است در فاصله بین کارهای صبحگاهی و عازم شدن به سر کار کتاب را تمام کردم.
فرصت حاضر شدن سر کلاس نویسنده کتاب، این توفیق را به من داد که کتاب را با صدا خودشان بخوانم و چقدر هم متن کتاب شبیه لحن خود نویسنده بود. همان‌قدر محترم، همان‌قدر شمرده و همان‌قدر صریح و شفاف.
آدم‌های کتاب، زاویه دیدی که نویسنده نسبت به زندگیشان باز کرده بود، اتفاقاتی که هر چند مختصر بیان شده بود و تعلیقی که توی روایت قصه‌ها بود، همه و همه ناگزیرت می کند که یک نفس، تا آخر کتاب بیایی. اما وقتی کتاب تمام می شود یک تشنگی عمیق تا عمق جانت نفوذ می کند.
دلت می خواهد بلند شوی و‌ بروی این زهرا خانم و آقا مجتبی را از نزدیک ببینی.
دانه دانه قصه‌هایی را که خواندی با جزئیات از زبان خودشان بشنوی و همراهشان زندگی کنی.
این کتاب ۸۸ صفحه‌ای، شبیه تریلر یک رمان ۸۸۰ صفحه ای است که آرزو می کنم  در آینده خیلی نزدیک، قبل از آنکه قهرمانان این ماجرا را از دست بدهیم، به دستمان برسد و بخوانیم.
        

          🔸وقتی قرار شد بمانی

هرجوری و با هر کلمه ای و با هر زور و هنری بخواهی بنویسی که یک سری کتاب ها را باید در عُمرت بخوانی؛ نمی شود. یعنی یکی مثل من لاقل این را بلد نیست. اما ای کاش خیلی ها این کتاب و مثل این را بخوانند. کتاب کوتاهی که زندگی های ما را می‌تواند دستخوش بلندی و والایی و تحول کند. وقتی قرار شد بمانی، داستان زندگی خانم زهرا توکلی است بهمراه شوهر رزمنده اش. داستان ازدواج و جنگ در پاوه و کردستان کنار حاج احمد متوسلیان و بعد هم جبهه ی جنوب و داستان صبر و عشق و سختی و بزرگی. واقعا اینها را فردای قیامت، جلوی ما فراخ ها و تنبل ها و کسل ها، بعنوان حجتی اقامه خواهند کرد تا عذر و بهانه هایمان را باطل کنند. این کتاب از قضا کم حجم است. اما هر صفحه اش و هر خطش خوب و بدردبخور است. شاید شما هم اگر کتاب را خواندید با من هم نظر شويد. 


        

          داستان زندگی این زوج واقعا قشنگ بود اما نثر کتاب روان و راحت نبود 
        

          به نظرم کتاب سعی کرده یک تلنگر باشد. تلنگر به مخاطب که بداند در سیل زمان اسیر است و باید مراقب باشد که جا نماند. تلنگر که حواسش جمع باشد غفلتی کوچک ممکن است رشته زندگی را پاره کند. در این سیل زمان، باید به هوش بود و جنگید. و البته دانست که کسی دیگر است که زندگی ها را پیش می برد.
با این که کتاب درباره دو نفر آدم است، ولی روایت کتاب از آنها تا می توانسته فاصله گرفته. نمی دانم باید ضعف کتاب دانست یا نوعی فاصله گذاری توسط نویسنده. انگار به بهانه شخصیت ها، قرار است ما سیل تند زمان را ببینیم. آنها فقط وسیله اند برای دیدن قدرت زمان. مثل ما که وسیله ام در این دنیا برای زندگی دیگران.
فقط باید حواسمان باشد. گاهی به ما تلنگر می زنند، پس دقت کنیم و پیام ها را دریابیم. گاهی با مریضی، گاهی با سیل، گاهی با افسردگی، گاهی هم چنگالی می دهند دست حاج احمد تا پرتاب کند سمتمان. اشکال ندارد که سرمان را بدزدیم و در برویم، ولی حتما باید هوشیار بشویم و بعدش چاله چوله ها را پر کنیم.
        

          ﷽
هیچوقت فکر نمی‌کردم یه کتاب ۸۷ صفحه‌ای انقدر منو مجذوب خودش کنه،وقتی قرار شد بمانی در سال ۰۳ به دسته کتاب‌های ۵ ستاره پیوست.

فیـلم ایستاده در غبار ‌رو دیدید؟ یه صـحنه ای هست که حاج احمد یقه یه نفر رو گـرفته و میارش توی اتاق مجروح و وقتی در  رو می‌بنده یه خانم پرستار هم از شیشه در داره داخل اتـاق رو نگاه می‌کنه، وقـتی قرار  شد بمانی روایت زندگی همون آقا و خانم پرستار هست؛ روایت زندگی  زهرا توکلی و مجتبی عسگری که به نظرم اگر این دوتا اسم رو جستجو  کنید، چیزهای جالبی خواهید خوند،این به کنار از قلم کتاب و روایت کتاب اگر بخوام بگم به نظرم یک شاهکار است،نویسنده با استفاده از بازگشت به گذشته،روایت زندگی این زن و شوهر را به خوبی نوشته است و خواننده را در بین این صفحات کم با یک زندگی پر از عشق و سختی و صبوری آشنا می‌کند،از روزهای شانزده سالگی زهرا تا بیمارستان مریوان و روزهای سیل و مجروح شدن مجتبی و....