معصومه میرزایی در کتاب «دیدار زخم ها» راوی جراحت ها و مظلومیت های رزمندگان دفاع مقدس است و لیلا محمدی چنان با او همراه و همدل شده  تا میرزایی با شوق و علاقه همه چیز را با نهایت جزئی نگاری تعریف  کند.
خاطرات میرزایی از دوران کودکی اش در محله ای از جنوب شهر تهران آغاز می شود، با پدری که سل گرفته و روزگاری که به دشواری می گذرد. او یک بار که پدرش را به درمانگاه برده بوده، با پیشنهاد مسئول آنجا می  پذیرد که در درمانگاه بماند تا کمک های اولیه را یاد بگیرد؛ همین جا است که تکلیف آینده میرزایی  مشخص می شود.
 او خیلی زود ازدواج می کند و  صاحب فرزندانی می شود. بعد هم انقلاب از راه می رسد و میرزایی با این موج عظیم همراه می شود. یکی از فصول جذاب کتاب، صحنه ای است که او به همراه خانواده اش به دیدار امام راحل می روند.
بعد که شعله های جنگ برافروخته می شود، میرزایی مانند بسیاری دیگر از زنان غیرتمند در پشت جبهه به یاری رزمندگان می شتابد؛ اما این عرصه برای او کوچک است و میل به کارهای بزرگ تر دارد. به همین خاطر به بیمارستان 502 ارتش می رود و  با صبوری و فداکاری، مداوای مجروحان جنگ را به جان می خرد. بعد به بیمارستان خانواده می رود و همین روند را پی می گیرد. مقصد بعدی او  بنیاد شهید  است تا باعث و بانی ازدواج  جوانانی می شود که یا از خانواده شهدا بوده اند یا مجروح و جانباز جنگ.
 میرزایی در ادامه کوشش های بی دریغش به سوسنگرد  و بیمارستان شهید چمران می رود تا راوی غریب ترین لحظات شهادت بزرگمردان جنگ باشد.