یادداشت‌های زینب سادات رضازاده (354)

          تا حالا شده بخواهید یک جایی بروید، یک جای دیگر ... بجز خانه ، هر کجا ... جورج هم اولش صدتا بهانه داشت برای نرفتن تا راه حل جدیدی دوستش پیدا کرد و او هم توانست برود یک جای دیگر ... کتاب با تصاویر از روزنامه ها و اطلاعات علمی لا به لای تصاویر خیلی جذاب شده است. 
        

          اول کتاب انجمن جین آستین را خواندم و بعد تصمیم گرفتم غرور و تعصب را بخوانم. دلم میخواست شبیه شخصیت های آن کتاب دنبال شخصیت شناسی این کتاب بگردم و عجیب شخصیت پردازی ها کاراکترها، منحصر به فرد بودند. شاید داستان فقط داستان عشق باشد، اما در لحن و دیالوگ ها شخصیت ها بسیار بسیار متمایز هستند. صوتی کتاب را شنیدم و هر بار دلم میخواست دوباره و دوباره فرصت بشود تا ادامه بدهم... از شخصیت الیزا، جین  و دارسی خوشم میامد و حتی شخصیت های بد چقدر می‌توانستند خوب منفور بودن را منتقل کنند ... 
        

          فقط یکبار با پدربزرگم در چادر و در یک پارک خوابیدم. اما همان یکبار برایم کافی است که تمام خاطرات آن را بارها و بارها در ذهنم تکرار کنم. حالا این کتاب حس ماجراجویانه و زندگی یک ماه در کوه و جنگل و کنار رودخانه را نشان می‌داد. با جو، بکت، سل، فرانسیس و هانف همراه میشوی تا با آنها از رودها با استرس رد شوی، در جنگل نشانه گذاری کنی، مواظب باشی که غذا چطور ذخیره کنی، با خرس روبرو شوی، با آدم بزرگ های متقلب برخورد کنی و البته مهربانی و گذشت را هم حس کنی...
        

          کلاس خانم روباه مشکل بزرگی داشت ، شبیه مشکل خیلی از کلاسها. خانم روباه یک فکر به ذهنش رسید. اینکه هفته آشتی و دوستی را اعلام کند. 
به این فکر میکنم که کتاب را برای بچه ها بخوانم و بعد از آنها بخواهم شبیه شاگرد های کلاس خانم روباه یک هفته این قرار را با هم بگذاریم و بعد از این مدت در موردش حرف بزنیم ... 
        

          در کارگاه کتابخوانی ، این کتاب معرفی شد. معلمی از تجربه خودش می‌گفت که روز اول مهر این کتاب را برای بچه ها می‌خواند و در موردش با آنها صحبت می‌کند. در مورد علاقه های دانش آموزان ، در مورد خود معلم گفتگو میشود و اولین ارتباط ها بین دانش آموزان و معلم شکل می‌گیرد. 
این کتاب مخصوص معلم ها هست ، پس اگر معلم هستید بخوانید. 
        

          بعضی وقتها احساس میکردم شاید کمی عجیب باشم . چون مدتی که کتابی  را می‌خواندم، در دنیای آن زندگی می‌کردم. تا این کتاب را به صورت صوتی گوش دادم. همه شخصیت های کتاب با کتابها زندگی میکردند و این من را انگار به انجمن وصل میکرد و نقطه اشتراک من بود. البته که کتاب بعدی که میخواهم بخوانم غرور و تعصب جین آستین است، چون با این کتاب ، عاشق نوشته های او شدم. 
ابتدای کتاب شاید کمی گیج شده بودم، اما در ادامه برای تک تک شخصیت ها قلبم می‌تپید... 
        

          این بار که تصمیم گرفتم موهایم را کوتاه کنم خانم آرایشگر همه را دسته کرد ، کش زد و بعد کوتاه کرد. با احتیاط آنها را به آن پشت ها برد و بعد آمد تا مدل بدهد، دلم میخواست بدانم میخواهد چکار کند آنها را ... مو ... سه داستان که با موها بهم گره میخورند . سه زن که هر کدام دل مشغولی و مشکلات خاص خودشان را دارند. هر سه تلاش میکنند و این تلاش شان روی هم اثر میگذارد . 
نقطه ضعف کتاب. مدل روایت گونه آن بود، بدون دیالوگ و همه داستان بین درون افراد و دنیا تعریف میشود . 
        

          چی میگفتی , چکار میکردی؟ اگر یک موقعیت عجیب و غریب برات اتفاق بیفتند؟ 
کتاب در هر صفحه یک موقعیت خیالی را مطرح می‌کند و کودک باید فکر کند چکار میکند در این شرایط جدید. 
کتاب جون می‌دهد برای کلاس نوشتن خلاق ، قسمت اول را بخوانیم ، بچه‌ها بنویسند و بعد که همه خواندن، معلم ادامه کتاب را بخواند. 
        

          رحلت پیامبر بود که بریده ای از کتاب را دیدم . کمی سخت سراغ این کتابها میروم. میترسم اگر خوشم نیاید عذاب وجدان بگیرم از معصوم و نتوانم آن را راحت زمین بگذارم. اما با خودم گفتم شروع میکنم و بعد تصمیم میگیرم. داستان ابتدایش از زبان عبدالمطلب بود و چقدر به دلم نشست. چیزهایی که می‌دانستم و چیزهایی که نمی‌دانستم همه را زیبا روایت می‌کرد. بعد از او ابوطالب و جعفر هم روایت کردند. زندگی پیامبر را از زبان دیگران شنیدن شبیه دست و پا زدن در دریای او بود. شبیه رسیدن به یک دشت گل، شبیه نسیم معطر که دلت را زنده کند .... در آخر روز تولدتان به شما میگویم دوستتان دارم ... 
        

          تا حالا همه ما یکبار کیک درست کردیم و تجربه کردیم که باید همه وسایلش آماده باشد. پستون پیر همراه با گربه اش ، هم میخواستند کیک درست کنند. اما از بد روزگار پشت هم اتفاقات زیادی برایشان می افتاد. حالا پیرمرد و گربه هستند که باید انتخاب کنند. با این همه مشکل بی خیال تولد بشوند و یا دنبال راه حل بگردند. 
کتاب  حل مسئله و عدم زود قضاوت کردن را با نقاشی هایی با جزییات،  به کودکان یاد میدهد. 
        

          ویلیام هر روز یک درخت با شکل جدید پیدا میکند. دلش میخواهد بداند کار کیست ... یاد مادربزرگم می افتم که من هم سر بساط بافتنی اش میرفتم ، کاموا ها را زیر رو میکردم ، قلاب و میل برمیداشتم . یک روز مادربزرگم به خودم کاموا، میل ، چند حلقه داد. گفت بیا تو هم بباف...در داستان وقتی پاییز و زمستان سر می‌رسد و دوباره بهار می‌شود. اثری از آن آثار نیست اما حالا ویلیام بلد است که ادامه دهنده باشد ، چیزی شبیه به من که حالا میبافمم اما مادربزرگم دیگر نیست .... 
        

          مدت ها بود که کتابی آنقدر منو درگیر خودش نکرده بود که بخواهم از وقت هایم بگذرم تا آن را بخوانم . 
همیشه قبل از خواندن این کتاب وقتی به دریا نگاه میکردم ،فکر میکردم آن زیرها شاید زندگی هایی در جریان است. برای خودم خیال بافی هم میکردم. شاید مجله دانستنیهای آن موقع و شهر آتلانتیس بی تأثیر نبودند. 
این کتاب انگار تمام رویاهای من بود، دنیای جدید با قانون های نو که در آن روابط آدمها متفاوت است. اما وجه تشابه اش، وجود عشق است، که برایش آدم ها از خودشان می‌گذرد. 
        

          تا حالا  شده توی ذهن مان فکر کنیم اگر جای فلانی بودیم چطوری بود؟ آنکه آدم موفقی است و شاید سعی کردیم کمی شبیه او بشویم ....
خوب پروانه هم سعی کرد شبیه زنبور عسل شود. آخر  زنبور یک زیست بوم خفن است. اما پروانه چی ؟ او چکارهایی میتواند انجام بدهد؟ 
کتاب را میشود با بچه‌ها خواند، خندید و کلی اطلاعات علمی جالب را بدست آورد  و حتی  یاد بگیریم خودمان را در هر شرایطی بپذیریم ...
        

          اگر در قسمت قبل فکر کردین مشکلات پروانه بالاخره تمام شد، باید بگویم سخت در اشتباه هستید. حالا قرار است ۳۲۱ کلیومتر پرواز کند تا به گلها برسد . باید از مسیر طولانی رد بشود و سر راه از خیلی چیزها نگران باشد، که بدترین شان حیواناتی است که دوست دارند پروانه بخورند . 
انگار زندگی این پروانه شبیه زندگی هر کدام از ما است. مشکل می آید ، وقتی فکر میکنیم بالاخره با تلاش زیاد حلش کردیم یک مشکل دیگر سر راه مان قرار میگیرد. اما دنیای ما هم شبیه داستان پروانه خنده دار هم هست . پس با این کتاب میشود بخندین و هم اطلاعات علمی خودتان را بالا ببرید. 
        

          کرمی که دلش میخواست پروانه بشود اما مثل همه‌ی ما ها خیلی خیلی عجله دارد. خسته میشود از این همه ایستادن و کاری نکردن . داشتم فکر میکردم من هم جاهایی شبیه همین پیله بستن کرم باید صبر کنم و هیچ کار دیگری ازم بر نمی آید. مثل اینکه وقتی پایم شکست ، یا وقتی میدانم موضوعی با زمان خودش حل میشود ... 
خوبی کتاب این است که اطلاعات علمی را کنار داستان می آورد. 
فقط کاش در ترجمه دقت میشد که روی جلد ننویسد کرم ابریشم چون مراحل دگردیسی کرم ابریشم با این پروانه فرق میکند. 
        

          در جلسه کتابخوانی معلم ها، معلم کتابخانه مان این کتاب را نشان مان داد، گفت به نظر شما در داستان چه اتفاقی می افتد. پرسید کسی بلد است سازی بزند و یکی از معلم ها سازش را آورد و شروع کرد به نواختن. بعد او کتاب را شروع کرد به خواندن. وقتی رسید به ویالون سل، آهنگی از آن برایمان گذاشت، وقتی رسید به ساز دهنی همین طور. در آخر کتاب حس و حالمان را از کتاب گفتیم و در مورد بهترین  جمله کتاب فکر کردیم. 
موسیقی او به اندازه آذوقه ما را سیراب میکرد و شجاعت نوازنده ، باعث میشد کمتر احساس ترس کنیم..... 
        

          من همیشه از کتابهای قدیمی خوشم نمی‌آمد ، اما با صفحات اول کتاب عاشق کتابهای قدیمی شدم. حالا بیشتر میفهمم در دست گرفتن کتابی که دیگران خوانده اند مدتی را با آن زندگی کردند، احساسات آنها را تغییر داده است، چقدر می‌تواند جذاب باشند. 
بل و همی و اشلین سه نفر که داستان شان در هم گره خورده بود و نقطه مشترک هر سه تایشان عشقی بود که از بین رفته بود  و البته کتابهایی که پژواک داشتند. از جایی به بعد سخت بود کنار گذاشتنش و به فردا سپردنش. دلم میخواست می‌توانستم پژواک کتابها را حس کنم. 
        

          با جمعی از معلم ها قرار گذاشتیم که کتاب را بخوانیم و در موردش صحبت کنیم. دیدگاه متفاوت هر کسی که از چه دیدی به کتاب نگاه کرده است جالب بود. معلمی گفت کاش وقتی ترامپ کوچک بود معلمش برایش این را خوانده بود ... معلم دیگری گفت کاش شرایط این دو سرباز که برابر بود واقعا در دنیا برابر بود ... معلم دیگری گفت انگار کتاب را برای ما خاورمیانه ای ها نوشتند که بگویند با دشمن صلح کن... کتاب معناهای زیادی داشت و هر کسی از جایی به کتاب وصل شده بود ... امیدوارم برای همه کسانی که جنگ طلب هستند این کتاب در کودکی خوانده شود .... 
        

          اولین بار که کتاب را با جمعی از معلمان خواندم ، در صفحه آخر همه شگفت زده شدیم. انتظارش را نداشتیم این طوری پایان پیدا کند و همه بر این باور بودیم که کتاب شاید مناسب بچه‌ها نباشد. 
اما در کل کتاب می‌تواند بحث فلسفی را در کنار چرخه زندگی پروانه و قورباغه جلو ببرد. اینکه پروانه نماد انسانهایی است که خودشان و نقص و عیب هایشان را نمی‌بینند و فقط فقط انگشت اتهام شان رو به بقیه است و اگر این طور نگاه کنید دلتان در پایان کتاب خوش میشود و بر ناراحتی فقدان غلبه می‌کند. 🐸🦋
        

          این روزهای آخر بهار ۱۴۰۴: که درگیر جنگ شدیم ، فکر کردم یک کتاب جدید جنگی را شروع کنم. اسمش باعث شد شروعش کنم. 
آدا و جیمز که به خاطر شرایط جنگی منطقه شان ، میروند تا یک جای دیگر زندگی کنند. خاطرات جنگ آنها مثل پناهگاه ، چراغ قوه و باتری ، رادیو ، مواد غذایی که کم شدند ، همه و همه من را یاد کودکی خودم و جنگ تحمیلی مان می انداخت و قانون های انگلستان برای مقابله با هیتلر ، انگار دقیقا همان هایی هست که باید امروز رعایت کنیم. 
در کنار این ها، موضوع ناتوانی و توانستن هم جذاب بود و حرکت و رفتار سوزان.