یادداشت‌های صدیقه ارزبين (16)

          با خواندنش رفتم به روزهای نوجوانی و کتاب‌های زرد آن روزگار! از نکات مثبت کتاب تشبیه‌های جالبی‌ست که کمتر شنیده بودم!
        

          به لحظه‌های خواندن این کتاب حتی نمی‌خوام دیگر فکر کنم! حس صخره نوردی را دارم که با دست خالی از کوه سنگی پر از لبه‌های تیز و برنده بالا رفته. هنوز روحم از خواندن این کتاب درد می‌کند!
        

          لحن و زبان گلی ترقی را سخت می‌توانم دوست بدارم. توصیف و بیان درست و جذاب فضای آسایشگاه روانی، گولم زد و مرا به قلاب ترقی انداخت ولی تا پایان با چنگ و دندان خودم را به کتاب وصل نگه داشتم! از همه بدتر انتخاب اسمهای ناخوب و نامأنوس شخصیت‌هاست.
        

          تنها امتیاز ویژه این کتاب، توصیفات متفاوت و جالب از زبان شخصیت اصلی‌ست. درباره حس‌های عادی و پیش پا افتاده و طبیعی، توصیف‌های جذابی ارائه شده است.
        

          فرم بدیع و نگارش شیرین متن و لحن جذاب کتاب تا انتها من را با خود کشاند و از آن کتاب‌هایی شد برایم که دلم نیاید لحظه‌ای زمینش بگذارم. اسم خلاقانه کتاب تیر خلاص را به خواننده میزند. از آن کتاب‌هایی ست که با خیال راحت و ذوق زیاد می‌شود هدیه داد.
        

          کتاب را مجبور به خواندن بودم! شاید اگر اجبار نبود لذت بیشتری می‌بردم از خواندنش. انتقال حس، توسط نویسنده با کلمات، به درستی انجام شده. شخصیت پردازی بد نیست ولی خیلی دیر و گنگ از نسبت اشخاص با هم یا با داستان می‌شود مطلع شد. من دلم می‌خواست کمی اطلاعات تاریخی هم برای منِ مخاطب در کتاب با هنرمندی و ظرافت گنجانده می‌شد که نیازی به سرچ و جستجوی بیشتر نمی‌بود.
        

          اولین کتابی که در حوزه‌ی زندگی‌نامه شهدا خواندم، «سلام بر ابراهیم» بود. در زمان خودش برام به شدت تأثیرگذار بود.
        

          بدطوری از تصوراتم رو دست خوردم. نمی‌دانم چرا انتظار یک روایت تمام عیار و شسته و رفته را داشتم ولی با چند خاطره‌ی تکراری و چند کپشن که مناسب اینستاست مواجه شدم!
        

          نویسنده با استفاده از هنرمندی و هوش بالایی که دارد، دست دراز کرده و چنگ انداخته به آرامش و روان شخصیت‌های در قید حیات داستان و مخاطب بینوا که چی بشود؟ که بگوید هر چه سیاهی و قتل و بدرفتاری اجتماعی‌ست از بچه‌های انقلاب است!! باشد خانم نویسنده! پیام منتقل شد😂
        

          فضاى داستان درست مانند دنياى توى سر دخترك نابينا تاريك بود ولى از خواندنش لذت بردم. فقط گاهى يادم مى رفت دخترك نابيناست از بس كه مى ديد!
        

          در حال خواندن اين كتاب فقط يك سوال توى ذهنم چرخ ميزد مگر كتاب قحط است؟
        

          اين كتاب را در روزگارى خواندم كه خنده كيميا بود. ازخواندنش هيچ پشيمان نيستم. حتى شايد دوباره خواندمش.
        

          كاش ما نيز پانداى بزرگى داشتيم كه با همه ضعف ها و اشتباهات كوچك و بزرگمان بى قضاوت و با مهر كنارمان مى ماند. اين كتاب معناى واقعى كلمه سفر را به روشنى بيان مى كند. با تعابير ساده و نقاشي هاى دوستداشتنى
        

          به توصيه يك دوست خواندمش. سه جلد است. كه جلد اول جذاب تر و هيجان انگيزتر است.