از قفسه‌ی “ به پیشنهاد اکنون” این کتاب رو برداشتم.(البته هنوز این قسمت اکنون رو ندیدم).
یه لیوان چای عصرگاهی برای خودم ریختم و شروع به خواندن‌اش کردم.و بی وقفه تا پایان خواندم‌اش.نثر ساده و روان و بی‌تکلف کتاب من رو مجذوب کرد.قبلا از این نویسنده ترجمه‌های بی‌نظیری از نمایشنامه‌‌های اریک امانوئل اشمیت رو خونده بودم.نثر این کتاب به اندازه‌ی اون ترجمه‌ها قوی نبود اما توصیفات زیبایی داشت و در جایگاه خودش دلنشین بود.گویی که من هم کنار اون دو زن نشسته بودم و به روایتشان گوش می‌دادم و‌با اشک‌ها و لبخندهاشون همراه بودم.
        

          صوتیش رو از برنامه طاقچه گوش کردم، خوانشش رو که اصلاً دوست نداشتم یکنواخت بود و بدون حس، نمی‌تونستم احساس شخصیت های داستان رو حس کنم  و باهاشون همراهی کنم.
 اما متن کتاب که خیلی حرفه ای نبود،   داستانی کوتاه   از زندگی یک زن. بدم نیومد، و اونقدری هم خوشم نیومد که بخوام دوباره بخونمش. 
        

          با خواندنش رفتم به روزهای نوجوانی و کتاب‌های زرد آن روزگار! از نکات مثبت کتاب تشبیه‌های جالبی‌ست که کمتر شنیده بودم!
        

          بعد از خوندش به این فکر کردم که من بی‌خود و بی‌جهت به چه چیزهای گیر دادم و اون‌هارو از نظم خودش خارج کردم؟ اصلا بی‌خود و بی‌جهت به کجای زندگی گیر دادم؟ حتما بخونید، در دو نشست و حتی ۱ روز خونده میشه.
        

          تجربه‌ی دوست‌داشتنی خواندن کتاب‌ها و نمایشنامه‌های اریک امانوئل اشمیت با ترجمه‌های روان و به‌جای شهلا حائری باعث شد برم سراغ بی‌خود و بی‌جهت و خب اولین برداشتی که توی ذهنم نقش بسته اینه که خانم حائری به شدت مترجم بهتری هستن!
کتاب کشف و شهود نداره! همه‌چیز حتی بدیهی‌ترین برداشت‌ها باز هم در دیالوگ‌ها تکرار میشه تا مستقیم دست مخاطب برسه و روایت هیچ داستان عجیبی برای ارائه نداره! همه‌چیز دم‌دستی و بی‌خود و بی‌جهت جلو می‌ره!!!
نسخه صوتی این کتاب هم توسط خود نویسنده خوانش شده که خب برخلاف انتظار اشتباه در لحن شنیده می‌شه و ارزش افزوده‌ای نداره!
در نهایت این کتاب واقعا سلیقه‌ی من نبود اما خوندن نمایشنامه‌های امانوئل اشمیت با ترجمه‌های شهلا حائری رو حتما پیشنهاد می‌کنم.
        

          یه چیزی توی دل این کتاب بود... کوتاه، اما نه ساده. درست مثل خود زندگی: گاهی بی‌خود، گاهی بی‌جهت، ولی پر از حس.
بی‌خود و بی‌جهت از همون کتاب‌هایی بود که فکر می‌کنی «یه لقمه‌ست» و زود تموم می‌شه—که خب راستش، زود هم تموم شد.
ولی وقتی تمومش کردم، یه جور خلأ داشتم... از اون خلأهایی که انگار تازه یه سوالی تو دلت باز شده، نه اینکه بسته بشه.

این کتاب برای من بیشتر از یه داستان بود؛ مثل یه زمزمه‌ی آشنا، یه گفت‌وگوی درونی، همون‌طوری که کاراکتر هی می‌گفت:
«بی‌خود و بی‌جهت»...
و نمی‌دونی چرا، ولی این تکرار عجیب، هی توی سرت می‌مونه.
یه جمله‌ی ساده‌ست، ولی پشتش انگار یه خستگی عمیق، یه جور پوچی روزمره، یا حتی طنزِ تلخ زندگی خوابیده.
شاید واسه همینه که این‌قدر باهام موند. چون خودمم گاهی بدون دلیل خاص، فقط به یه چیزی می‌گم "بی‌خود و بی‌جهت"...
و واقعاً هم دلم می‌خواد بدونم چرا این‌جوری شد.

یه تکه از فضای کتاب، بدون اسپویل:
«همه‌چی مثل همیشه‌ست. بی‌خود و بی‌جهت. بیدار می‌شی، می‌ری، برمی‌گردی، هیچی عوض نمی‌شه. ولی انگار یه چیزی ته همه‌ش هست که نمی‌ذاره راحت نفس بکشی.»

اگه دنبال یه کتابی هستی که کوتاه باشه ولی بزنه به لایه‌های زیرین ذهن، بی‌خود و بی‌جهت دقیقاً همونه.
نه برای اینکه چیزی رو حل کنه، بلکه چون دقیقاً همون‌جایی می‌ره که سال‌هاست سوال‌هات بی‌پاسخ موندن.