یادداشت‌های کمال عزیزی (90)

          اصلا نتونستم باهاش ارتباط بگیرم.
        

          کلا ارغنون همه‌ی مجموعه‌ش عالیه.
اگه دنبال کتابی در رابطه با مرگ هستید، این کتاب خیلی خوبه. 
        

          کاش همه کوردی بلد بودن و می‌تونستن اشعار تورا بخوانند.

        

          نکته‌ای که در مورد معنا همیشه برام مهم بوده و هروقت کتاب‌های این‌چنینی می‌خونم بهش دقت می‌کنم، اینه که «به هر حال این معنایی که در موردش صحبت می‌کنن و می‌شه، کشف کردنی هست یا ساختنی؟ یعنی ما معنارو کشف می‌کنیم یا می‌سازیم؟»
فرانکل در این کتاب مثل خیلی از نویسنده‌های دیگه به این سوال پاسخ نمی‌ده.

فرانکل در دوران کودکیش، فقر رو تجربه کرده بود و از خانواده‌ی ثروت‌مندی نبود. او و خواهرش در زمان کودکی به سرزمین‌ها یا مزارع دیگه می‌رفتن تا بتونن چیزی برای تغذیه پیدا کنن. در سال ۱۹۴۲ خودش، همسرش و پدر و مادرش دستگیر میشن و به کمپ برده میشن ولی خواهرش می‌تونه فرار کنه. پدرش به خاطر شرایط کمپ و بیماری که داشت می‌میره، در سال ۱۹۴۴ اونارو از هم جدا می‌کنند و به کمپ دیگه(آشویتس) می‌برند ولی همسر و مادرش رو به کمپ دیگه می‌برن. همسرش چند ماه بعد می‌میره و مادرش در کوره‌های آدم‌سوزی آشویتس می‌میره و فرانکل خودش زنده می‌مونه.

چیزی که مهمه اینه که و خود فرانکل هم بهش توجه می‌کنه اینه که: فرانکل میگه ما همه‌ی آدم‌هایی که اونجا بودیم هممون مثل هم بودیم ولی من با بقیه یه تفاوتی داشتم اونم اینکه من رنجم‌رو معنادار کرده بودم. و این باعث شد که بتونم تحملش بکنم.

شما اگه دقت کنید چیزی که اینجا مطرح می‌شه اون «افق اخلاقی» هست که فرانکل داره. ینی فرانکل تو اون شرایط هم افق اخلاقی براش مطرح بوده و همین افق اخلاقی بود که بهش میگفت چیکار کنه و چه برخوردی با آدم‌هایی که تو آشویتش بودن داشته باشه. 

ما می‌دونیم یکی از اون چیزایی که اخلاق به ما میده، "امید" هست. و این مسئله‌ برای فرانکل هم اتفاق می‌فته.

کتاب برای خود من خیلی عمیق نبود ولی به هرحال نکاتی درش وجود داره که می‌تونه مارو به فک کردن وا بداره.  
        

          چقد ساده و زیبا بود.
        

          ایده‌شو دوس داشتم.
        

          اصلا دوس‌ ندارم حتی یه جمله هم درباره‌ش بنویسم.
بجاش برید کتاب‌های شکسپیر و فروید رو بخونید لطفا.
        

          دکتر فریدون آدمیت اگر دقت کرده باشید، بیشتر به نقش روشنفکران سکولار در نهضت مشروطه پرداخته است. افرادی مثل: آخوندزاده، میرزا آقاخان کرمانی، سید جمال‌الدین اسدآبادی، مستشارالدوله و غیره. 
البته این روشنفکران رو با دو گروه دیگه (ینی اصلاح‌طلبان دینی و سنت‌گرایان) که در نهضت مشروطه بودن، مطرح میکنه و در موردشون صحبت می‌کنه.

به هر حال کدوم از مورخان ما، کلا چه ایرانی و غیر ایرانی، هر کدومشون ایدئولوژی خاصی داشتند و فریدون آدمیت بیشتر به نقش روشنفکران پرداخته است. و قلمش رو من خودم به شخصه دوس دارم.
        

          کافکا حرف نداره. 
دنیای مدرن، دنیایست که توش بروکراسی مدرن حاکم هست. و اگر شما دقت کنید و خوب آثار کافکا رو خونده باشید می‌بینید که کافکا در تمام آثارش در مورد این بروکراسی صحبت می‌کند و اون رو به خوبی نشون می‌ده. و اینکه چه جوری ما ازش رنج می‌بریم و درد می‌کشیم. و از توی این بروکراسی چه خشونت‌هایی می‌تونه بیرون بیاد. 
        

          قلم تاکمن واقعا عالیه.
و تو حوزه‌ی تاریخ واقعا توانمنده👌
        

          درسته که در دوره‌ی صفویه دستگاه چاپ به اصفهان میاد. و دوره‌ی قاجار هم دوره‌ای بوده که اصلاحات زیادی درش‌ صورت گرفته. و یکی‌ از بحث برانگیزترین دوره‌ی ایران محسوب میشه. ولی به نظرم دوره‌ای که ما ایرانیان با مدرنیته روبه‌رو میشیم دوره‌ی نهضت مشروطه هست. 

اینکه دوره‌ی قاجار از لحاظ سیاسی و اجتماعی چه دوره‌ای بود؟
انقلاب مشروطه یا نهضت مشروطه چه جوری رخ داد؟
چرا این نهضت دوام نیاورد؟
تجدد آمرانه‌ی رضاشاه چه جوری به انقلاب ۵۷ منجر شد؟
چه افرادی در انقلاب ۵۷ نقش داشتند و قانون اساسی در ایران در دوره‌ی انقلاب ۵۷ و دوره‌ی مشروطه به چه شکلی بود؟
و ...

به نظرم این مسائل رو (هرچند کلی ولی) خوب پوشش داده.
        

          حیات ذهن درس‌های هانا‌ آرنت هست.
آرنت در این کتاب در مورد (به پیروی از کانت)، اندیشیدن و داوری کردن صحبت می‌کند و میگه این دوتا توأم به همدیگه‌ن. ینی وقتی شما می‌اندیشی در واقع داری‌‌ داوری می‌کنی. و وقتی داوری اشتباهی می‌کنی ینی اینکه خوب نیاندیشیدی ...  :))

بحثی که آرنت میکنه واقعا زیباست.
        

          شاملو رو دوست می‌دارم.
        

          همه‌ی مورخان (حالا چه ایرانی و غیر ایرانی) یه جورایی ایدئولوژیک خاصی داشتن. و هر کدومشون از دید خودشون روایت‌های مختلفی دارن. ینی بعضیاشون چپ بودن و  از دیدگاه چپی نوشتن و معتقد بودن که انقلاب مشروطه و انقلاب ۵۷ یه انقلاب بورژوایی بود، بعضیام روشنفکر سکولار بودن مثل فریدون آدمیت که اونا هم از دیدگاه خودشون نوشتن و بیشتر به نقش روشنفکران پرداختند. و بعضیا هم بر نقش روحانیت تاکید کردن.

می‌خوام بگم در تحلیل تاریخ ایران باید تمام این جنبه‌هارو در نظر گرفت و تمام این آثار رو خوند و صرفا بر مبنای یه اثر نمیشه قضاوت کرد. 

کتاب آبراهامیان عالیه ولی نکاتی که بالا گفتم رو باید رعایت کنید.
        

          همه جا تو را می‌خواهم، تمامت را، تمامِ تمامت را، تو را برای همیشه می‌خواهم، بله، همیشه. و نه که بگویم «اگر...» یا «شاید...» یا «به شرط اینکه» تو را می‌خواهم، می‌دانم، این نیاز است و من تمام قلبم را، تمام روحم را، تمام خواست و اراده‌ام را و حتی اگر لازم شود، تمام بی‌روحی‌ام را در راه داشتنت خواهم گذاشت.

جملات این کتاب انسان رو دیوانه می‌کنه.
        

          بودن یا نبودن.
به نظر شما «بودن» ینی چی؟ 
و «نبودن» ینی چی؟

تا حالا به این نکته توجه کرده بودید که شکسپیر منظورش از  بودن و نبودن چیست؟ چون وقتی میگه "مسئله این است." پس باید در تمام کتاب بگردیم و دنبال این باشیم که این بودن و نبودن رو فهم کنیم. 

با مرگ، بودن تبدیل میشه به نبودن. حالا سوال اینه: این بودن و نبودن رو شما چه جوری می‌بینین؟ فرهنگ‌های مختلف چه جوری می‌بینن؟ ادیان چه جوری می‌بینن؟ علم چه جوری می‌بینه؟ فلسفه چه جوری می‌بینه؟ ... و شکسپیر چه جوری می‌بینه؟

تمام کتاب رو می‌خونیم تا بفهمیم این «بودن» و «نبودن» یعنی چی :))

دوس دارم در موردش اینجا بنویسم براتون ولی اونایی که نخوندن و میخوان بیان اینجا نظرات رو بخونن اگه این نوشته‌های مارو بخونن باعث میشه با یه ذهنیت از پیش اماده شده کتاب رو بخونن. و اصلا این پیش‌فرض‌های ذهنی که به وجود میاد رو دوس‌ ندارم.