اگزیستانسیالیسم و دغدغه‌های وجودی در تاریخ سینما همواره یکی از مضامین اصلی اکثر فیلم‌های روشن‌فکرانه بوده و سینمای مدرن مدام به قهرمان‌هایی افسرده‌حال و عاصی و منزوی پرداخته است. دفدغه‌های «اگزیستانسیال» بخش مهمی از شخصیت‌پردازی قهرمانان فیلم‌ها و داستان‌ها را به خود اختصاص می‌دهد: از فیلم‌های آنتونیونی و برگمان تا ژانرهایی چون «سینمای جاده»ای در امریکا و جریان‌هایی چون موج نوی فرانسه همراه‌ با جریان‌های ادبی مثل رمان نو یا نمایش‌نامه‌ها و رمان‌های ژان پل سارتر (از شارحان اصلی خط فرانسوی اگزیستانسیالیسم فرانسوی در قرن بیستم). ویلیام سی. پامرلو در تلاش است در این کتاب نقشه‌ای دقیق از سفر پرفرازونشیب اگزیستانسیالیسم در سینما به دست دهد، همراه با فیلم‌ها و فیلم‌سازان، و از این جهت متنی مهم در مطالعات نظری برای پژوهندگان فیلم و علاقه‌مندان این عرصه به دست داده است. اما پامرلو برخلاف سارتر (در دوره‌ی اگزیستانسیالیستی کارش) از یاد نمی‌برد وجه اجتماعی و جمعی بی‌معنایی با معناباختگی (یکی از مفاهیم اساسی اگزیستانسیالیسم) در نتیجه‌ی تأثیر جامعه بر سوژه‌های انسانی را در نظر بگیرد و، از همین رو، خواندن کتاب حاضر در این روزها می‌تواند برای ما ایرانی‌ها معنادار باشد.


ماهنامه‌ی شهر کتاب، شماره‌ی چهاردهم، سال ۱۳۹۵.
        

          اصلا نتونستم باهاش ارتباط بگیرم.
        

          من از ارتباط فلسفه و هنر و هر چیز مربوط به این ارتباط لذت می‌برم. ارتباط بین سینما و فلسفه هم همیشه برایم جالب بوده و خب برای خواندن این کتاب خیلی ذوق داشتم. کتاب خوبی بود، اما می‌توانست خیلی بهتر باشد اگر خیلی جاها رویکرد نویسنده آنقدر تقلیل‌گرایانه نمی‌شد. فصل اول کتاب که به‌طور خلاصه دربارهٔ دیدگاه برخی از متفکران و فیلسوفان اگزیستانسیالیست بود، به‌نظرم خوب بود چون در عین خلاصه بودن، دیدی کلی به خواننده می‌داد. فصل دوم که فیلم رو صرفاً ابزار یا مثالی برای نشان دادن اندیشه‌های فلسفی می‌دانست حسابی عصبانی‌ام کرد.  در باقی کتاب، فصل‌های مربوط به فلینی و برگمان برایم جالب‌تر از بقیه بودند. در کل از اینکه به‌خاطر کتاب، این همه فیلم‌های خوب دیدم خوشحالم.