یادداشت

        همه‌ی مورخان (حالا چه ایرانی و غیر ایرانی) یه جورایی ایدئولوژیک خاصی داشتن. و هر کدومشون از دید خودشون روایت‌های مختلفی دارن. ینی بعضیاشون چپ بودن و  از دیدگاه چپی نوشتن و معتقد بودن که انقلاب مشروطه و انقلاب ۵۷ یه انقلاب بورژوایی بود، بعضیام روشنفکر سکولار بودن مثل فریدون آدمیت که اونا هم از دیدگاه خودشون نوشتن و بیشتر به نقش روشنفکران پرداختند. و بعضیا هم بر نقش روحانیت تاکید کردن.

می‌خوام بگم در تحلیل تاریخ ایران باید تمام این جنبه‌هارو در نظر گرفت و تمام این آثار رو خوند و صرفا بر مبنای یه اثر نمیشه قضاوت کرد. 

کتاب آبراهامیان عالیه ولی نکاتی که بالا گفتم رو باید رعایت کنید.