یادداشت‌های میثم خرقانی‌ (31)

          توقع داشتم به‌جای مرور تاریخی و معرفی اعضا و خاطرات، روی دیدگاه‌ها و نظریات حلقه بحث کنه. شاید توقع من بی‌جا بوده، ولی بدون اینا ارزش خاصی نداره.
        

          اصلاً نتونستم با سبکش ارتباط بگیرم. واقعاً نمی‌شه.
        

          این اولین کتابی بود که از داستایفسکی خوندم و همین کافی بود که استارت بزنم و برم سراغ بقیه‌ی آثارش. واقعاً لحظه به لحظه‌ی این رمان مثل یه فیلم توی ذهن ثبت می‌شه، فیلمی که تو هم توی تک‌تک صحنه‌هاش اون کنار حضور داری و شاهد ماجراها هستی. چقدر زیبا افکار و احساسات آدم‌ها رو توصیف می‌کنه و به‌وقتش (آخر داستان) ضربه‌ی دردناکی هم بهت می‌زنه.

و این‌که این اولین کتابی بود که باعث شد من به اهمیت ترجمه پی ببرم. قبلش به اسم مترجم و کیفیت ترجمه دقت نمی‌کردم. اول ترجمه‌ی جلال آل احمد و بعد صالح حسینی رو خوندم. صالح حسینی خیلی بهتر از جلال آل احمد بود. اما بعدش که ترجمه‌ی سروش حبیبی رو خوندم، دیدم این کجا و آن کجا.
        

          تو چنین خوب چرایی...
        

          فضاسازی عالی، قلم عالی، اثرگذاری عالی. موقع خوندنش دقیقاً حس کودکانه پیدا می‌کنی و از دنیای آدم‌بزرگ‌ها دل‌زده می‌شی. دلت واقعاً برای کودکی تنگ می‌شه و نشون‌دهنده‌ی قدرت عجیب قلمشه. اما همه‌ی داستان یک طرف، پایان‌بندی شاهکارش یک طرف. محاله بعد از خوندنش بتونی فراموشش کنی.
        

          قشنگ می‌شه رنج رو لابه‌لای نامه‌هاش حس کرد، و چه هنری داره که تونسته با این شیوه این حس رو انتقال بده. هرچند که یه جاهایی اثر افت می‌کنه و انگار فقط باید بخونی تا رد بشه. اما ارزش داره؛ پایان داستان جبرانش می‌کنه.
        

          کتاب خیلی خوش‌خوان و جذابیه‌. هم جذابیت بیان داره و هم تنوع در مثال. تقریباً تمام موضوعات فلسفه رو حتی شده گذرا مورد بررسی قرار داده و نگاه منسجمی به خواننده می‌ده، اگرچه برای کسی که تا حالا مطالعات فلسفی نداشته گزینه‌ی مناسبی برای شروع نیست. البته که به لحاظ محتوایی که بیان می‌کنه، اون‌قدری کتاب خاصی محسوب نمی‌شه و حتی بعضی موارد مطالبش سطحی می‌شه و عمق لازم رو نداره، اما در مجموع کتاب خیلی خوبی محسوب می‌شه و قطعاً هیچ‌کس از خوندنش ضرر نمی‌کنه. کم‌ترین فایده‌ش اینه که بحث‌ها و مسائل و محل نزاع رو شیوا بیان می‌کنه و می‌شه از خوندش «لذت» برد.
        

          قلمی به‌شدت جذاب، روایتی روون و پر از حس. نمی‌دونم چرا این اثر این‌قدر حس جالبی در من ایجاد کرد، ولی قطعاً کارشو خوب بلد بوده.
        

          یه اثر پخته.اگرچه که کاش بعضی جاها رو مفصّل‌تر بررسی می‌کرد و رد نمی‌شد. پتانسیل داشت خیلی بهتر از اینا بشه. 
        

          اگه چیز خوبی هم توی کتاب پیدا می‌شه، نقل‌قول‌های خود ویتگنشتاینه.
        

          هرچی از زیبایی این کتاب بگم کم گفتم. تا حالا سه‌بار خوندمش و هر بار تازگی خودشو داره. علاوه بر جذابیتش، یک دوره‌ی مختصر ویتگنشتاین‌شناسیه. شدیداً توصیه می‌کنم.
        

          داستانش کشش داره و خسته‌ت نمی‌کنه (صد البته که حجم کمش هم بی‌تأثیر نیست). من از توصیفاتش خیلی لذت بردم. تنها ایرادی که داشت این بود که زیادی سرراست بود. می‌تونست با یه مقدار پیچش داستانی بیشتر، جذاب‌ترش کنه. 
        

          برای منی که علاقه‌ی ویژه‌ای به ویتگنشتاین دارم، کتاب خوبی بود. نکات جالبی در مورد شخصیت ویتگنشتاین می‌شه پیدا کرد. البته توقع مکاتبات فلسفی یا یه جور اعترافات نداشته باشید. نامه‌ها کاملاً معمولیه و ۹۰٪ مطالبش هیچ نکته‌ای نداره.
        

          بین آثاری که از داستایفسکی خوندم، این ضعیف‌ترینش بود. نه داستان جالبی داشت، نه نکته‌ی جالبی. توصیه نمی‌کنم.
        

          مثل جلد اولش عالی بود؛ مخصوصاً فصل رویکرد شبکه‌ای که معمولاً یا بهش پرداخته نمی‌شه و یا در حد اشاره‌ی مختصر در ضمن بقیه‌ی مباحث ازش عبور می‌شه. فصل رویکرد هوش مصنوعی و فصل عاملان هوشمند و ربات‌ها هم نسبتاً با تفصیل خوبی بررسی کرده بود.
        

          نویسنده به بهانه‌ی اتفاقی که اسم‌شو «ماجرای سیخ بخاری» گذاشته، گزارشی از اوضاع فلسفه‌ی  تحلیلی قرن ۲۰  و اتفاقاتی در اون دوران جریان داشته می‌ده. محوریت این گزارش‌ها هم با لودویگ ویتگنشتاین و کارل پوپره (غالباً ویتگنشتاین). 
به‌لحاظ محتوای فلسفی که کتاب چیزی نداره. اما اگه در مورد خود شخصیت‌های ویتگنشتاین و پوپر و برخی اتفاقاتی که در عصرشون افتاده کنجکاوین، می‌تونه کتاب خوبی باشه.
        

          به‌نظر من که ارزش خوندن نداره. نکته‌ای توش نیست.
        

          شروع داستان، فضای داستان، شخصیت‌ها، آرت‌استایل، و به‌طور کلی همه‌چیز داستان عجیبه و حس غریبی بهت می‌ده. چندجا این حس به اوج خودش می‌رسه و یه جور حس بیگانگی و تنهایی و طردشدگی رو لمس می‌کنی. یه غمی داخل کل داستان تزریق شده که هرازگاهی سرریز می‌شه و می‌زنه توی صورتت. آخر داستان هم که با چنان اوج غمی تموم می‌شه که تا مدت‌ها توی شوک می‌مونی.

نمی‌‌دونم توصیه به خوندنش بکنم یا نه. فقط می‌تونم بگم تجربه‌ی منحصربه‌فردیه که بعید بدونم جای دیگه پیدا بشه.
        

          یادداشت‌های زیرزمین به‌عنوان یه داستان زیاد جذاب نیست، اما حرفای زیادی برای گفتن داره. تم فلسفی پررنگی داره که برای اهلش می‌تونه خیلی جذاب باشه.
اما شب‌های روشن واقعاً داستان زیبایی داره. حس غم‌انگیزی که بهت می‌ده رو هیچ‌وقت فراموش نمی‌کنی.
        

          تا جایی که داره به صرف گزارش دادن اکتفا می‌کنه، خوب پیش می‌ره‌. اما هرجا پاشو از گزارش فراتر گذاشته و خواسته چیزی بگه، ضعیف عمل کرده. کتاب فاقد هرگونه ابداع یا ویژگی خاصیه. صرفاً در حد همون گزارش مختصر می‌شه بهش مراجعه کرد.