یادداشت‌های جولی (8)

          چند ثانیه است که این کتاب رو تموم کردم...و اصلا نمیدونم چی بگم...کتابش خیلی غافلگیر کننده نبود...چون خودم به مضنون شک کرده بودم و شکم به حقیقت تبدیل شد...
کتابی بود که بیشتر جاهاش حوصله ام‌رو سر می برد...خیلی خیلی جزئیاتی بود... و من زیاد دوسش نداشتم ولی تجربه ی خوبی بود از نویسنده ی آمریکایی....
 
        

          این کتاب توی ژانر خودش خیلی قشنگ بود...با اینکه پایانش خیلی باز بود...ولی میتونستم قبولش کنم...
مردی که زوال عقل و آلزایمر داره و حتی نمیتونه بشمره چقدر آدم کشته...
اگر میخواین توی مغز یه قاتل زوال عقلی و آلزایمری زندگی کنین حتما بخونیدش
        

          راستش توی انتخاب کردن این کتاب هیچ دلیلی نداشتم...فقط شانسی و به این دلیل انتخابش کردم که رنگ های قشنگی توی جلدش انتخاب شده بود...
اصلا هم پرش داستانی و عوض شدن کاراکتر ها برام مهم نبود...وقتی به آخر کتاب رسیدم...دهنم تا چند ساعت باز بود و به آخرش فکر می کردم...
ای کاش وقتی پیر شدم مثل آقای نامیا حال بقیه رو خوب کنم...
😭💙
        

          من این کتاب رو خیلی وقت پیش امانت گرفتم که مثل بقیه ی کتاب ها توی قلبم جا بگیره...
همیشه خودم‌رو جای جسپر می زاشتم که با کارهاش زخم های لیا رو تسکین میده که منم بتونم زخم های بقیه رو تسکین بدم...بعد از این کتاب همیشه دوست داشتم تابستونی مثل تابستان با جسپر رو تجربه کنم ...
کتاب خیلی خوبیه🎀🤍
        

          انقدر دوسش دارم که حد نداره...
با کل کتاب گریه کردم...و سم‌رو تو وجودم حس کردم...مثل یه غم بزرگ در برابر جولی
        

          شاید بشه با این کتاب زار زد...با خانواده ی سینکلر توی فراز و نشیب زندگی همراه می شیم...
وقتی آخر کتاب رسیدم اشک هایم روی صورتم خشک شده بود:))))