یادداشت‌های بهار (10)

          کتابی که من خواندم ۳۰۴ بود 😅
        

          اول از همه کتابی که من خواندم ۲۲۳ نداشت و فقط ۲۰۶ بود . کتاب فوق‌العاده روان است اما روایتی که نقل میکند به غایت تلخ ولی طرز بیان نویسنده به غایت شیرین است به طوری که وقتی داشتم میخواندمش  همزمان که اشک توی چشمام حلقه میزد یهو لبخند میزدم ، خلاصه کتاب عجیبی بود برام  به خصوص آخر های کتاب .🌃 
        

          تا صفحه 60 کتاب خیلیی کند برام پیش رفت به حدی که متوجه هیچ چیزی نشدم حتی متوجه شخصیت اصلی که قراره راجع بهش بخوانیم هم نشدم ولی کم کم داستان روند صعودی طی می‌کنه . من صحبت های آقای موآم با لاری را خیلی دوست داشتم راستش منم یه مدت هدف از کتاب خواندنم پیداکردن راهی بود برای رسیدن به جواب سوال هایی که توی ذهنم بود  شاید به همین دلیل باشه که شخصیت اصلی کتاب برام جور دیگه ای بود ،  در کل  همه شخصیت ها برای من نمونه شون توی واقعیت قابل مشاهده بودند  ولی برای من شخصیت لاری گاها آینه ای بود که یه بخش کوچکی از من را منعکس میکرد و  قابل لمس بود و نتیجه ای که  برای جواب سوال های ذهنی اش  تقریبا پذیرفته بود هم برام جالب بود. به نظرم برای سوال های که پشت کتاب مطرح شده و شخصیت اصلی هم در جستجوی جواب این هاست هرکسی یه جوابی داره و یا پیدا می‌کنه این جواب به نظرم  تا حدی به محیط و تجربه زیسته فرد  و اینکه در کل دنیا را چطوری میدیده و میبینه بستگی دارن ، آخرهای کتاب برای من خیلی جالب بود ، اینکه هرکسی خوشبختی و کمال مطلوب را در چیزی میبینه و به نظرم ناخودآگاه یا شاید هم کاملا ارادی در این مسیر شروع به حرکت می‌کنه ، فقط امیدوارم مثل شخصیت های این کتاب ما  هم در دنیای واقعی به اهداف خودمون برسیم و بتونیم حداقل جوابی برای پرسش های که  توی سرمونه پیدا کنیم جوابی که حداقل خودمون را راضی کنه و به کمال مطلوبمون تا حدی برسونه یا نزدیکمون کنه .
        

          کتاب های بکمن ریتم نسبتا کندی دارند و باید با حوصله با آنها رفتار کنید باید وقت بدید بهشون ، یجورایی مثل زندگی و اتفاقاتش هستند ، اوایل کتاب تقریبا هیچی متوجه نمی شوید ولی باید اجازه بدهید که این پازل کامل بشه تا تصویر نهایی را ببینید و لذت ببرید ، آدمهای توی داستان های بکمن کامل نیستند و حتی سعی هم نمی‌کنند که کامل و بی نقص باشند و همینه که برای من جذابه، اینکه  با وجود کامل کامل نبودن بازم دوست داشتنی هستند و شخصیت هایش تا مدتها توی ذهنتون باقی میمونه . 
        

          من کتاب ضد را بیشتر دوست داشتم و با آن بیشتر ارتباط گرفتم  
        

          شاید باید چند سال دیگر دوباره بخوانمش حس میکنم جزو آن دسته کتابهایی است که با رشد دیدگاه آدم نظرم راجع بهش  عوض میشود .
        

          سباستین میپرسد: توی اون کاغذ یادداشت ها چی مینویسی؟
غول جواب میدهد: اسم تورا .
چرا ؟
(که یادت نره کسی هستی )
        

          یه بار معلم ازمون خواست درباره اینکه معنی زندگی چیه انشا بنویسیم .
تو چی نوشتی ؟
«همراهی »
بهترین جوابی که تا حالا شنیدم .
معلممون گفت که باید جواب طولانی تری بنویسم.
خب تو چیکار کردی ؟
نوشتم : همراهی و بستنی .
بابابزرگ لحظه ای فکر می‌کنه و بعد می‌پرسه : چه نوع بستنی ای ؟
نوآ لبخند میزنه .
درک شدن خیلی شیرینه .