یادداشت‌های رُقآف. (10)

          اولین کتابی بود که درباره‌ی شهید آنیلی می‌خواندم. 
روان، با روایتی ساده و خوش خوان

خوب بود.

مانند ادواردو بودن سخت است...جنگیدن برای عقیده، میان آنهمه آدمِ خلافِ عقیده‌ی تو، عزم و اراده‌ای قوی می‌خواهد. گذشتن از ثروت‌های عظیم...جنم می‌خواهد، دل می‌خواهد، ایمان می‌خواهد. ادواردو داشت. 
انگ اعتیاد، روانی بودن و... را به تو بزنند و دم بر نیاوری، پا پس نکشی، استوار بمانی تا پای جان! 
تا پای جان برای او.
برای ما دعا کن 
که پا پس نکشیم و وا نمانیم، جا نمانیم. بجنگیم برای عقیده‌مان؛ تا پای جان.
شهید مهدی آنیلی:)
        

          بی‌نظیر!
هر بار اشعار را می‌خوانم و هر بار وا می‌مانم از قلم و زیرکی قلم و روایتِ به ترتیبِ وقایع. تکراری نمی‌شود برایم تَحَیُّرِ برقعی.
        

          کتابی درباره‌ی مضرات تلویزیون و آثار زیان‌بار آن در زندگی کودکان ما و همچین خودمان. البته در حال حاضر می‌توان به جای کلمه‌ی "تلویزیون" در متون کتاب، از واژگان "رسانه"، "گوشی‌های هوشمند" و "فضای مجازی" استفاده کرد و جمله را تغییر دیگری نداد.

        

          هم دوستش داشتم هم نداشتم. شاید انتظار داشتم جور دیگری پیش برود که نرفت. 
نمی‌دانم.
همین.
        

          شاید اتفاق عجیبی در این کتاب پیش نیاید؛ تعجبی در کار نباشد؛ سوپرایز نشوی؛ درگیر روزمرگی‌های زنی خانه‌دار شوی و در نظرت کسل کننده باشد اما واقعیت همین است. "عادت می‌کنیم" هم همین بود. به گمانم هدف نویسنده چیز دیگری‌ست.
دومین اثری بود که از پیرزاد می‌خواندم. او خوب می‌تواند افکار، خستگی‌ها، تلاش‌ها و دوندگی‌ها، گیجی، یکنواختی، علایق و ذوق یک زن را نشان بدهد.

شاید تا یک زن خانه‌دار نباشی، نفهمی.
        

          از "پاییز فصل آخر سال است" هم برایم جالب‌تر و زیباتر بود. کشش داستان به حدی خوب بود که یک روزه کتاب تمام شود. با نوال زندگی کردم. خون و مرگ و جنگ را چشیدم. واقعا قشنگ نوشته شده بود خصوصا مادری برای نخل‌ها را.
پیشنهادش می‌کنم.
        

          بعد از خواندن کتاب با خودم گفتم شاید نباید همه‌ی کتاب‌های معروف را خواند. 

روند داستانی ساده‌ی کتاب یکم توی ذوقم زد. احتمالا سر و صدای الکی بعضی‌ها درباره‌ی این کتاب انتظارم رو تا حد اعلا بالا برده بود و فکر می‌کردم خیلی پرطمطراق باید باشه که نبود. اما قشنگ بود.
همین.
        

          آبنبات هل‌دار برای من اول مثل یک زنگ تفریحِ بعد از کلاس خسته کننده‌ی ریاضی بود. اما رفته رفته با داستان کتاب زندگی کردم و انتظار کشیدم تا ببینم چه می‌شود. طنز و قلم کتاب دوست‌داشتنی و زیبا بود. همینکه آدم از دست شخصیت‌های کتاب حرص بخورد یا با آنها عصبانی شود یا بخند و گریه کند یعنی قلم نویسنده تاثیر خود را گذاشته.
کتاب مفرح و جالبی بود برای منِ دهه هشتادی که گوشه‌ای از دهه شصت را با محسن و خانواده‌اش زندگی کنم.