وقتی که کتاب رو تموم کردم حس نمی کردم یه رمان ایرانی خوندم.قلم بی نظیر نسیم مرعشی و پیام هایی که سعی داشت در قالب داستان به خواننده منتقل کنه نشون میده بی جهت این کتاب جایزه ی ادبی نگرفته.
شخصیت پردازی ها به قدری خوب بود که می تونستی با تک تک شخصیت های داستان همزاد پنداری بکنی.یأس لیلا ، دو دلی روجا ، بلاتکلیفی شبانه همه و همه قابل لمس بود.
از این کتاب یاد گرفتم یه وقتایی شاید تصمیمی که می گیری در کوتاه مدت حال بد و ناراحتی برای تو به همراه داشته باشه ولی زمان که بگذره بابتش از خودت تشکر می کنی.یه وقتایی هم داری دنبال چیزایی می دوی که خودت نمی خوای.می دوی چون بقیه دارن به اون سمت می دون.این جور موقع ها باید بایستی و از خودت بپرسی من برای چی دارم می دوم؟دقیقا چی از این زندگی می خوام؟یاد گرفتم زندگی رویا نیست و قرار نیست رویایی باشه.توی زندگی واقعی معمولی بودن رویایی ترین چیزیه که امکان پذیره...
خوندنش رو قطعا توصیه می کنم.یه ستاره کم کردم چون ترجیح من این نیست که کتابی بخونم که قرار باشه نتیجه اش رو خودم استنباط بکنم.علاوه بر این،این حجم از رئال بودن و تلخی یه جاهایی انرژی زیادی از من می گرفت و مجبورم می کرد مطالعه رو کنار بذارم.
