یادداشت سیده زینب موسوی

        اول از همه بگم که من نثر نادر ابراهیمی رو دوست دارم. از مدل نوشتن گفتگوهاش و نمکی که تو حرفهای آدما گنجونده و اون حالت حاضرجوابیشون خوشم میاد. این مدل رو اولین بار تو بر جاده‌های آبی سرخ تجربه کردم و چیزی هم که تو این کتاب دیدم به نظر خودم فرق چندانی با بر جاده‌ها نداشت. 

پس مشکلم این نیست که توانایی لذت بردن از متن‌های ادبی رو ندارم 😅
مشکلم کاملا محتواییه که چون بخش مهمیش داستانو لو میده پایین‌تر جداگونه نوشتم...

قبلش اینو بگم که عشقی که در کتاب ازش حرف زده میشه و محور همه قضایاست یه عشق عجیب و غریبه،

اول اینکه دوباره و دوباره به رسم بسیاری از رمان‌های ایرانی که خوندم با والاترین عشق در نگاه اول مواجهیم، اونم دوباره در برابر دختری که در زیبایی زبانزد خاص و عامه و همه، تأکید می‌کنم همه!، یک دل نه صد دل عاشقش هستن و در آرزوی وصالش به سر می‌برن...
البته این دختر خانم ما، علاوه بر زیبایی تیرانداز و اسب‌سوار ماهری هم هست و کلا همه چی تمومه.

این تیکه‌ش البته عجیب نیست و گفتم معمول رمان‌های ایرانیه، تو این رمانم البته نه یه نمونه که دو تا نمونه داره!

اینجاش عجیبه که شما تو دو طرف این عشق، ذره‌ای علامتی از عشق نمی‌بینی و دائم باید از طرف نویسنده بهت یادآوری بشه که اینا دیوانه‌وار عاشق همدیگه هستن...
ذره‌ای مهربونی، ذره‌ای گذشت، ذره‌ای درک طرف مقابل، هیچی هیچی... 
یه رابطه پر از نیش و کنایه و طعنه زدن و‌ تلاش برای بیشتر اذیت کردن طرف مقابل! واقعا تونستم تو این کتاب با معنای جدیدی از عشق مواجه بشم!


‼️‼️‼️‼️‼️‼️‼️‼️‼️‼️‼️‼️‼️
از اینجا به بعد داستان لو میره!


شخصیت اول داستان گالانه و من واقعا ازش متنفر بودم و واقعا خیلی برام سخته درک کنم چطور میشه چنین آدمی رو دوست داشت...

حالا نکته اصلی اینجاست که نویسنده و بقیه شخصیت‌ها همه عاشق این شخصیت بودن 😐 یعنی اگه اینطور نبود می‌گفتم خب شخصیت بدیه دیگه، این همه آدم بد!

گالان یه آدم بی‌ادبه که دائم در حال مسخره کردن آدمای ضعیف‌تر از خودشه، 
به شدت با پیرمردها بد صحبت می‌کنه و هر کی که نقصی داره که باعث میشه نتونه بجنگه از تیغ نیش و کنایه‌های گالان در امان نیست...
اینطورم نیست که بگیم اولش اینطوریه و بعد آدم میشه، نه! تا همون اواخر کتاب این حالتش رو حفظ می‌کنه تا جایی که دائم یه بچه ضعیف و معلول رو جلوی همه مسخره می‌کنه، و بعد نادر برامون اشاره میاد که بله همین رفتارا کینه شد تو دل این بچه و بعداً پسش داد و احتمالا قراره تو جلدای بعدی دوباره از این بچه بشنویم.
واقعا نمی‌دونم چطور میشه اسم کسی که دست از مسخره کردن یه بچه بی‌گناه برنمیداره رو مرد گذاشت!

البته اصولا این آدم از همون اول داستان در حال کشت و کشتاره، ولی من باز خیلی با این تیکه‌هاش مشکلی نداشتم، می‌تونستم جنگای قبیله‌ای و تلاش برای رسیدن به موقعیت بهتر تو صحرا رو درک کنم...

مشکل از جایی شروع شد که این آقا تصمیم میگیره خوشگل‌ترین دختر ترکمن رو از چادر پدرش و‌ جلوی چشم همه بدزده...
این کارم می‌کنه و تو این راه دو تا برادرش رو به کشتن میده.
بعد می‌افته به صرافت انتقام گرفتن...
می‌کشه می‌کشه می‌کشه، چرا؟ چون این همه آدم باید تاوان حماقت ایشون و مرگ برادراش رو پس بدن...

حالا مشکل اساسی من باز این وحشی‌بازی‌های گالان نیست، بلکه اون تأییدیه که از بقیه میگیره...
چند بار می‌بینیم که کسی پیدا میشه بهش بگه داری اینجا زیاده‌روی می‌کنی و کارت اشتباهه ولی در همین حد! همین آدم نصیحت‌گر که جزو معدود شخصیت‌های عاقل و درست و حسابی کتابه، تمام قد حامی گالانه و با تمام وجود دوستش داره، 
یعنی انگار اینطوریه که ببین کارت اشتباهه و تو قاتلی ولی اشکال نداره راحت باش ما پشتتیم!

و نویسنده هم که چند جا پیش میاد زبان به نقد گالان باز می‌کنه بازم عباراتی رو براش به کار می‌بره که اگه همینطوری بدی یکی بخونی فکر می‌کنه با چه پهلوون جوونمردی طرفه!
مثلا اونجا که می‌میره از این عبارت براش استفاده می‌کنه: ای کاش فلانی‌ها آنجا بودند و می‌فهمیدند یک مرد چگونه می‌میرد 😐
میگم اگه مرد بودن به اینه که بهتر بتونی بکشی و بهتر ضعیف‌کشی کنی، بله گالان از همه مردتر بود...



و اما سولماز....
احتمالا از سولماز بسیار بیشتر متنفر باشم!

ایشون خودش گالان رو تحریک می‌کنه بیاد از چادر پدرش بدزدتش، در این حرفی نیست، بالاخره دلش شوهر می‌خواست.

بعد که گالان شروع می‌کنه به قتل عام مردای قبیله‌ش، فکر می‌کنید واکنش ایشون چیه؟
سکوت یا تشویق!
چرا؟
چون سولماز مغروره و غرورش اجازه نمیده چیزی از شوهرش بخواد...
مهم هم نیست که آدمای بیگناه دارن دونه دونه پر پر میشن مهم اینه که سولماز خانم غرورش خدشه‌دار نشه... بماند که مثل چندین جای دیگه تو کتاب لازم نبود برای رسیدن به خواسته‌ش التماس کنه، بلکه میتونست با همون غرورش به خواسته‌ش برسه!

و بعد آخرش...
وقتی برادرش می‌زنه گالان رو می‌کشه سولماز می‌ره برای انتقام.
می‌ذاره برادرش اول نمازشو بخونه و آبش رو خوره بعد با یه تیر خلاصش می‌کنه... قبلشم البته بهش میگه که شاهد باش من چقدر خوب بودم که تو رو تشنه نکشتم ولی تو شوهرم رو تشنه کشتی 😐

آخه دختره بی‌شعور پررو! اون همه آدمی که شوهر تو کشت چی؟ اون بدبخت بی‌تفنگی که برای آشتی اومده بود چی؟ تو‌ رو خدا تو دیگه حرف از جوون‌مردی نزن که حال آدم بهم می‌خوره! 

کلا تو این شخصیت سولماز تناقض زیاد بود، چندین جا اینطور نشون میده که شاید چیزی نمیگه ولی ته دلش راضی نیست به کشته شدن آشناها و برادراش ولی بعد سر مرگ گالان ذره‌ای، تأکید می‌کنم ذره‌ای، شک به خودش راه نمی‌ده برای کشتن آخرین برادر باقی‌مونده‌ش.

صحنه آخر هم که دیگه اوج داستان بود.
پدر سولماز میاد و بین جسد پسرش و جسد دخترش تصمیم می‌گیره بره کنار دختره جون بده تا همه بفهمن که سولماز رو بیشتر از بقیه دوست داشته... واقعا اینجا دیگه تیر خلاص بود...