بریده‌های کتاب Zoha EBI

سبزعلی خلط به زمین انداخت :" تف به روزگار!" شنتیا گفت:"روزگار خیلی قشنگه. حیف نیست تفیش میکنی؟"

"بابت من خاطرتان جمع باشد. فقط من نمی دانم چطور می توانم بیست وچهار ساعت تاب بیاورم و زنده بمانم!"

جانیان بد کردار! وحشی های نفهم ! از هیچ چیز نگذشتند. نه ستون ها را معاف کردند نه گیلویی زیبایش را.

دوست و آشنا می خواهم چه کنم؟ بی دوست و آشنا هم تمام شهر را می شناسم.

و شاید تقدیرش چنین بود که لحظه ای از عمرش را با تو همدل باشد. -ایوان تورگینوف-

در آن زمان ها، در زمانه ما، نمی دانستیم که بزرگ زاده ای دیوانه و "ابله" با چشم های لبریز از اشک، به زانو درآمده در برابر محرابی از شمایل مقدس سوال میکرده:" چرا چیزهایی را باید برای کودکان تعریف کرد؟"

لبخند دردآوری به او زدم، اما در خلال این درد، چیز خیلی مهمی کشف کرده بودم. پرتغالی آدمی شده بود که در دنیا او را بیش از هر کسی دوست داشتم.

- پسر آقای پائولو در حال مرگ است... حرف های محبت آمیزی به من زدند. - زه زه، باید خوب بشوی. بدون تو و شیطنت هایت، خیابان را غم گرفته...

از د جدا شد. رفت پشت پنجره. به پل خلوت چشم دوخت. اشک نریخته اش را از گوشه چشم پاک کرد و گفت: اسب های وحشی، با چشمانی اشک بار، افسار شده اند.

بیبرس گفت:《تو یک عوضی هستی. فقط باید خودت را سرزنش کنی به خاطر کاری که با تو کردم.》 پشت به من کردند و رفتند. در تاریکی شب از من دور شدند...

"این حقیقت نداره که هرچی بیشتر بخونی، چیز های بیشتری از دنیا رو میبینی. مهم نیست که چقدر دانش و آگاهی فرو کنی توی سرت، چون تا وقتی که با ذهن خودت فکر نکنی و با پاهای خودت راه نری، آگاهی و دانشی که به دست میاری تو خالی و فرضیه."