بریده‌های کتاب yegane

وقتی که من دیگر چیزی نداشتم که بگویم تو گونه‌هایت را می چسباندی به اضطراب پستان‌هایم و گوش می‌دادی به خون من که ناله‌کنان می‌رفت و عشق من که گریه‌کنان می‌مرد تو گوش می‌دادی اما مرا نمی‌دیدی

انسان پوک انسان پوک پر از اغتماد نگاه کن که دندانهایش چگونه وقت جویدن سرود می‌خوانند و چشمهایش چگونه وقت خیره شدن می‌درند. و او چگونه از کنار درختان خیس می‌گذرد: صبور، سنگین، سرگردان.

آن شب فکر کردم که از ترس دچار این حالت شده، اما بعدها به اشتباه خودم پی بردم، و دانستم که درک او آسان‌تر از بوییدن یک گل است، کافی بود کسی او را ببیند. و من نمی‌دانم آیا مادرش هم او را به اندازه من دوست داشت؟

زندگی آیا درون سایه‌هامان رنگ می‌گیرد؟ یا که ما خود سایه‌های سایه‌های خویشتن هستیم؟

پدر پرسید: «دنبال چی می‌گردی؟» آیدین گفت: «دنبال خودم.»

آدم‌ها هم مثل درخت‌ها بودند. یک برف سنگین همیشه بر شانه‌های آدم وجود داشت و سنگینی‌اش تا بهار دیگر حس می‌شد. بدیش این بود که آدم‌ها فقط یک‌ بار می‌مردند. و همین یک‌ بار چه فاجعهٔ دردناکی بود.

اصلا دلیل اینکه ما این شانس رو داریم که نوه‌هامون رو لوس کنیم همینه! با اینکار از بچه‌هامون عذرخواهی می‌کنیم.

در آرامش بودن و داشتن آرمیدگی بدین معناست که از خود پنهان نمی‌شویم و با خود در جنگ و ستیز نیستیم.

بنظرم می‌آمد که تا این موقع خودم را نشناخته بودم، و دنیا آنطوری که تا کنون تصور می‌کردم مفهوم و قوهٔ خود را از دست داده بود و به جایش تاریکی شب فرمان‌روائی داشت چون به من نیاموخته بودند که به شب نگاه بکنم و شب را دوست داشته باشم.