بریده‌ای از کتاب سمفونی مردگان اثر عباس معروفی
1404/2/21
4.3
352
صفحۀ 17
آدم‌ها هم مثل درخت‌ها بودند. یک برف سنگین همیشه بر شانه‌های آدم وجود داشت و سنگینی‌اش تا بهار دیگر حس می‌شد. بدیش این بود که آدم‌ها فقط یک بار می‌مردند. و همین یک بار چه فاجعهٔ دردناکی بود.
آدم‌ها هم مثل درخت‌ها بودند. یک برف سنگین همیشه بر شانه‌های آدم وجود داشت و سنگینی‌اش تا بهار دیگر حس می‌شد. بدیش این بود که آدم‌ها فقط یک بار می‌مردند. و همین یک بار چه فاجعهٔ دردناکی بود.
(0/1000)
نظرات
تاکنون نظری ثبت نشده است.