تنها چیزی که انتظارش را می‌کشید اندوه خوابیدن و برخاستن و نفهمیدن زندگی بود، دانستن اینکه زندگی روزی از او خواهد گریخت، بی آنکه بداند اصلا چه شد که به او زندگی بخشیدند و چه شد که زندگی را از او دریغ کردند.

وقتی که من دیگر چیزی نداشتم که بگویم تو گونه‌هایت را می چسباندی به اضطراب پستان‌هایم و گوش می‌دادی به خون من که ناله‌کنان می‌رفت و عشق من که گریه‌کنان می‌مرد تو گوش می‌دادی اما مرا نمی‌دیدی

انسان پوک انسان پوک پر از اغتماد نگاه کن که دندانهایش چگونه وقت جویدن سرود می‌خوانند و چشمهایش چگونه وقت خیره شدن می‌درند. و او چگونه از کنار درختان خیس می‌گذرد: صبور، سنگین، سرگردان.

آن شب فکر کردم که از ترس دچار این حالت شده، اما بعدها به اشتباه خودم پی بردم، و دانستم که درک او آسان‌تر از بوییدن یک گل است، کافی بود کسی او را ببیند. و من نمی‌دانم آیا مادرش هم او را به اندازه من دوست داشت؟

زندگی آیا درون سایه‌هامان رنگ می‌گیرد؟ یا که ما خود سایه‌های سایه‌های خویشتن هستیم؟