آن شب فکر کردم که از ترس دچار این حالت شده، اما بعدها به اشتباه خودم پی بردم، و دانستم که درک او آسان‌تر از بوییدن یک گل است، کافی بود کسی او را ببیند. و من نمی‌دانم آیا مادرش هم او را به اندازه من دوست داشت؟

زندگی آیا درون سایه‌هامان رنگ می‌گیرد؟ یا که ما خود سایه‌های سایه‌های خویشتن هستیم؟

پدر پرسید: «دنبال چی می‌گردی؟» آیدین گفت: «دنبال خودم.»

آدم‌ها هم مثل درخت‌ها بودند. یک برف سنگین همیشه بر شانه‌های آدم وجود داشت و سنگینی‌اش تا بهار دیگر حس می‌شد. بدیش این بود که آدم‌ها فقط یک‌ بار می‌مردند. و همین یک‌ بار چه فاجعهٔ دردناکی بود.

اصلا دلیل اینکه ما این شانس رو داریم که نوه‌هامون رو لوس کنیم همینه! با اینکار از بچه‌هامون عذرخواهی می‌کنیم.