بریده‌های کتاب ش کاظمینی

وای که چقدر شادی و شیرین کامی انسان را خوشرو و زیبا می‌کند. عشق در دل می‌جوشد و آدم می‌خواهد که هرچه در دل دارد در دل دیگری خالی کند. می‌خواهد همه شادمان باشند

نوشتن غریب بود. من به نوشتن نیاز داشتم، مثل یک مرض بود، یک مخدر، یک اجبار.

همیشه ماشین تحریری بود که آرامم کند، با من حرف بزند، سرگرمم کند، جانم را نجات دهد. اصلا برای همین می نوشتم: که جانم را نجات دهم، تا کارم به دیوانه خانه نکشد، خیابان خواب نشوم، از شر خودم خلاص شوم.

نوشتن هیچ وقت برایم سخت نبوده. از وقتی یادم می آید همین طور بوده: رادیو را روشن کن و بگذار روی ایستگاه موسیقی کلاسیک... تنها کاری که باید می کردم «حضور داشتن» بود.

انگار هرجا پای پول وسط می آید، بعضی چیزها خراب می شود.

...اگر لایقم و اگر دوستم داری ، مجالم نده... در آغوشم بگیر...

حافظه کاغذ همیشه بهتر از ما عمل میکنه.

حالا برای خودمون برنامه می چینیم و خودمونو از ابتذال زندگی بالاتر می کشیم.

«بوکوفسکی عامه پسند را به بدنوشتن تقدیم کرده است» این کتاب به طرز بی رحمانه ای خود را بخاطر کلیشه ای بودن به سخره می گیرد و با زبان طنزگونه ای شیوه رمان نویسی عصر خود را نقد می کند. (نوشته پشت جلد کتاب)

کلمه ها ، جمله ها ، تو مغزم «می جوشند» . پایین می آیند، از گردن و شانه می گذرند، به بازویم می رسند، به سر انگشت ها، به نوک مداد.

چرا از واژگان تخصصی استفاده کنیم وقتی می شود از آن پرهیز کرد ؟!