بریده‌ کتاب‌های روشنا

Pooh is the favourite, of course, there’s no denying it, but Piglet comes in for a good many things which Pooh misses; because you can’t take Pooh to school without everybody knowing it, but Piglet is so small that he slips into a pocket, where it is very comforting to feel him when you are not quite sure whether twice seven is twelve or twenty-two. Sometimes he slips out and has a good look in the ink-pot, and in this way he has got more education than Pooh, but Pooh doesn’t mind. Some have brains, and some haven’t, he says, and there it is. پ.ن: بزرگ‌سال درونم از انتشار این بریده‌ها شرمساره، اما کودک درونم سرخوش داره به کارش ادامه میده :)

ما باید به مخالفت با قوانین نامعقول آن‌قدر سخن بگوییم تا اصلاح شوند، و در همان حال باید از این قوانین اطاعت کنیم.

مردم می‌گویند: اول زندگی بعد فلسفه. لیکن مردی که کسوتِ سقراط بر تن کرده و حقیقت و فضیلت را از جان خود بیشتر دوست دارد خواهد گفت: اول فلسفه، بعد زندگی.

خطر خاص خودکامه روشن‌اندیش این است که خلق با لالایی او فارغبالانه به خواب غفلت می‌رود. در مقابل این سخن حکیمانه فردریک که «هیچ چیز بهتر از حکومت استبدادیِ امیران عادل و بامروت و باتقوا نیست»، دیدرو بر این پای می‌فشارد که «حکومت استبدادیِ امیری عادل و روشن‌اندیش هم‌چنان بد است. فضایل او از همه خطرناک‌تر و منشأ همه نوع فریب است.»

هیچ فرمانروای بحقی جز ملت وجود ندارد، هیچ قانون‌گذار بحقی جز خلق نمی‌تواند وجود داشته باشد.

آلبر: مزخرف می‌گویی یهودی لعنتی. سی سالِ دیگر من پنجاه‌ساله می‌شوم؛ آن‌وقت دیگر پول به چه دردم می‌خورد؟ یهودی: پول؟ پول همیشه، در هر سنی به درد ما می‌خورد؛ پول برای جوان در حکم خادم وفاداری است که مرتب این‌طرف و آن‌طرف فرستاده می‌شود. ولی آدم پیر در پول دوستی قابل اعتماد می‌بیند و آن را مانند تخم چشم حفظ می‌کند.

جاکس کمی با ناآرامی در جایش جا به جا شد و گفت: «اگه اشکالی نداره بپرسم، اسمت چیه؟» پیرمرد گفت: «اشکالی نداره بپرسی. البته اگه برات مهم نیست جواب ندم. اگه اسمم رو داشته باشی، روی من قدرت پیدا می‌کنی، مگه نه؟» جاکس گفت: «واقعاً؟» «البته.» پیرمرد اخم کرد. «ساز و کار جهان این‌جوریه. هرچند به نظر نمی‌رسه شنونده‌ی خوبی باشی. بهتره مراقب باشی. اگه موفق بشی حتی یه تیکه از اسمم رو به دست بیاری، روی من قدرت پیدا می‌کنی.» پ.ن: هنوزم داستان اسامی منو به وجد میاره. ⁦⁦^⁠‿⁠^

شک نخستین گام به سوی حقیقت است.

از آن‌جا رفتم. شاید فکر کنید که این برخورد دل‌سردم کرد. شاید فکر کنید که احساس کردم به من خیانت شده و رویاهایی که از بچگی درباره‌ی دانشگاه داشتم با بی‌رحمی نابود شده است. کاملاً برعکس. اطمینان خاطر پیدا کردم. تا قبل از ملاقات آمبروز احساس می‌کردم به آن‌جا تعلق ندارم. ولی آمبروز به من نشان داد که دانشگاه تفاوت زیادی با خیابان‌های تاربین ندارد. هرجا بروی، ماهیت آدم‌ها یکی است. علاوه بر آن خشم می‌تواند شب‌ها وجود انسان را گرم نگه دارد و غرور پای‌مال شده می‌تواند انسان را به کارهای فوق‌العاده‌ای وا دارد.

یکی از تفاوت‌های مهم آدمیزاد با بقیه‌ی موجودات زنده بعد از قدرت تکلم، همین فضولی بی حد و حصرش است که باعث می‌شود دوربین را بزند زیر بغلش و برود عمق دریا ببیند آن‌جا چه خبر است.

ولی اگر از موفقیت خود به درستی استفاده نکنیم، همان تبدیل به مایه‌ی فلاکتمان می‌شود.