بریده‌های کتاب ریحان

آدم‌ها هر کار بخواهند می‌توانند بکنند به شرطی که طبیعت سرِ جنگ نداشته باشد.

از آدمی که دنبال خودش می‌گردد و دیوانگی را پیدا می‌کند، بیش از این هم انتظار نمی‌رفت. دیوانه‌ای که نه آزاری داشت و نه می‌شد تحملش کرد.

آن‌قدر بی‌حضور شده‌ بود که همه فراموشش کرده بودند. انگار به دنیا آمده بود که تنها باشد.

فکر می‌کرد آدم‌ها بیهوده راه می‌روند. همه چیز جور دیگری بود، رنگ‌ها واقعی نبودند و زمان کند می‌گذشت. صبح، ظهر، شب.

احساس می‌کردم وقتی آدم تنها می‌شود، تمامی غم دنیا در وجودش خیمه می‌زند. احساس می‌کند آنقدر از دیگران دور شده که دیگر هیچ‌وقت نمی‌تواند به آن‌ها نزدیک شود. می‌بیند میان این همه آدم، حسابی تنهاست. یعنی هیچ‌کس را ندارد.

من دنبال چیزی می‌گشتم که گمش کرده‌ام.دارم رفته رفته تبدیل به آدمی می‌شوم که به فکر کردن فکر می‌کند. حالا فکر کردن برای من عادت شده. هدف شده. همه‌اش دلم می‌خواهد بنشینم و فکر کنم. مهم نیست که دست‌هام به چه کاری مشغولند.

آدم تا داستان نخواند معنی زندگی را نمی‌فهمد.

آدم‌ها هم مثل درخت‌ها بودند. یک برف سنگین همیشه بر شانه‌های آدم وجود داشت و سنگینی‌اش تا بهار دیگر حس می‌شد. بدیش این بود که آدم‌ها فقط یک بار می‌مردند. و همین یک بار چه فاجعهٔ دردناکی بود.

نبوغ و اصالت کامو‌ در این بود که می‌توانست با موفقیت اندیشه‌های فلسفی را در قالب ادبی بریزد و بدین ترتیب شعور اخلاقی خوانندگانش را بیدار سازد.

شکوفایی هوا و شور آسمان‌ها چنان می‌نمودند که گویی تنها وظیفهٔ آدمی زندگی کردن و خوشبخت بودن است.

کاش می‌دونسم گناه چیه، لااقل یک‌بار تجربه کنم.

تعداد آدم‌هایی که من واقعاً دوست‌شان داشته‌باشم زیاد نیست، تعداد کسانی که نظر خوبی دربارۀ‌شان دارم از آن هم کمتر است. من هرچه بیشتر دنیا را می‌شناسم از آن ناراضی‌تر می‌شوم. هر روز که می‌گذرد بیشتر معتقد می‌شوم آدم‌ها شخصیت ناپایداری دارند و نمی‌شود روی ظواهر لیاقت یا فهم و شعورشان حساب کرد.

من نمی‌فهمم چرا این روزها مردم از کتابخانه خانوادگی غفلت می‌کنند.

تمام آن‌چه برایش زندگی کرده‌ای و می‌کنی دروغ است و فریبی که زندگی و مرگ را از تو پنهان می‌دارد.

همه‌اش همان و همان! همه‌اش همین روزها و شب‌های بی‌انتها! ای‌کاش زودتر تمام می‌شد. خب، وقتی تمام شد بعد چه؟ بعد مرگ است و تاریکی، نه، نه، هرچه باشد بهتر از مرگ است!

وقتی من نباشم، چه چیز خواهد بود؟ هیچ چیز نخواهد بود. من کجا خواهم بود؟ یعنی مرگ همین است؟

صحبت فقط بر سر این است که مرگ کی سر می‌رسد. چند هفته یا چند روز دیگر، و چه‌بسا همین الان. تا حالا روشنایی بود و یک‌دفعه تاریکی می‌آید. تا حالا این‌جا بودم اما می‌روم آن‌جا. ولی کجا؟

هر آدمی یک ذات منسجم ساخته پرداخته نیست که برای همه یکسان باشد و او را به همان سادگی بتوان شناخت که قرارداد یا وصیت نامه ای را میشود خواند، شخصیت اجتماعی ما ساخته فکر دیگران است.

آدم خوشبخت کسی است که انتظار هیچ چیزی را نمی‌کشد، چون در این صورت هرگز ناامید نمی‌شود.