بریده‌های کتاب هلنا✨🎹

گفت:«اگر دوست داشتی به دیدن‌مان بیا. من همیشه انتظار دارم آدم‌ها خودشان بیایند.زندگی بیش از آن کوتاه است که بخواهیم دعوت‌نامه بفرستیم.»

«رن گرین‌راک،هیچ کار بزرگی ساده نیست.»

«می‌دونم چه فکری کردی؛ ولی بعضی چیزها هیچ وقت عوض نمی‌شن، حالا هرچقدر هم که دلمون بخواد غیر از این باشه.» سرباز گورایی از روی شانه‌اش نگاهی به رن انداخت. نگاه طوفان زده‌اش کم از طوفان بیرون نداشت. «رن، هیچ‌کس نمی‌تونه زمان رو برگردونه.»

«هدیه‌م به دستت رسید؟» «اره ممنونم،همیشه دلم می‌خواست یه کیسه پر از موش مرده داشته باشم.» «می‌بینی چقدر به فکرتم؟» رن در پاسخ او نیشخند زد.

هیچ‌چیزی نمی‌تواند به اندازه‌ی هجوم ارواح و خاطره‌ی گذشتگان افکار کسی را متوجه آینده کند.

موجی از احساسات درونش غلیان کرد؛ احساساتی که درکشان نمی‌کرد: نگرانی واقعی نسبت به پسرک، عصبانیت از بی‌ملاحظگی‌هایش، و سردرگمی از خاطره‌ی اولین توجهش به او. وقتی پی برد که طرد کردنش چه بی‌رحمانه بود، دلش می‌خواست گریه کند.

- بهم بگو. حقیقت رو بهم بگو. - اگه ندو‌نی زندگیت شادتره. - دانش قدرته. - و نادانی نعمت.

پول درواقع توهمی از مصونیت است و بله،بله، پول نمی‌تونه خوشبختی به همراه بیاره، اما نمیشه از مهمترین بخش اون هم چشم پوشی کرد: پول نمی‌تونه جایگزین خوشبختی بشه. نمی‌تونه جایگزین خاطره رقصیدن روی سقف با آدرنالینی بشه که وقتی با دوستات فرار می‌کنی در رگ‌هات جاری می‌شه. همهٔ ما به عنوان یک جامعه توافق کردیم یک اسکناس مچاله ارزش به خصوصی داره. آقا، شما میدونین همرنگ جماعت شدن یعنی چی؟ یعنی ترسو بودن! منظورم اینه که یک نگاه به ما بندازین! البته که بیماری ما نباید مارو تعریف کنه، اما بیماری ها هم مثل حیوانات خانگی هستن. وقتی با حیوان خانگی‌ات می‌ری بیرون از خونه، بعضی از مردم حالشون به هم می‌خوره، بعضی ها خوششون میاد، اما همه تماشات میکنن. تمام چیزی که می‌بینن اون حیوان خانگیه. و مرگ هم به واقع یک حیوان خانگیه که به مچ دستت بسته شده. مسئله اینجاست که ما وقت نداریم ترسو باشیم. ما هم مثل بقیه هستیم. حتی مثل خود شما. ما فقط این رو می‌دونیم که ارزش امروز بی‌نهایت بیشتر از ارزش فرداست.

تر گرم هستی.زیبا هستی.مهربان هستی.پر از شور و احساسات هستی.سرسخت هستی.و درست مثل من تنها هستی. میدانم به‌خاطر بستن چشم‌هایم و اینکه گفتم نمی‌توانم درد تو را ببینم ممکن است من را نبخشی،اما متاسفم.متاسفم که اجازه دادم گذشته‌ام مانع از آن شود که قدر زمان حال را با تو بدانم. هیکاری، می‌خواهم آن را با تو شریک شوم. می‌خواهم حتی در تاریکی راهرویی که زمانی قلب ها در آن التیام پیدا می‌کردند نشانت دهم که ما می‌توانیم چیزی بیشتر از خواسته های نصفه‌نیمه باشیم.و حتی اگر من را نبخشی، قول می‌دهم در هم صورت از تو در برابر سایه ها محافظت کنم.

رویم را برگرداندم تا لیوای اشک‌هایم را نبیند. یادداشتی را که برایش نوشته بودم با انگشتان لرزان از کیف کمری‌ام بیرون آوردم. نوشته‌ام چه بی‌رحمانه درست از آب درآمده بود؛ به راستی که عشق را نیازی به پاداش نیست.

چرا آدم همیشه توی زمان هایی که بیشتر به قدرت نیاز دارد،بیشتر احساس ضعف می‌کند؟

تازه فهمیده بودم که تنها راه رفتن به سوی آینده،کنار آمدن با گذشته و پشت سر گذاشتن آن بود.

اینکه نتونی به یه آدم نیازمند کمک کنی،به همون اندازه بده که باعث شده باشی اون آدم،نیازمند بشه.این رو پدرم بهم یاد داده:)

حتی کمترین اندازه‌ی امید هم از ناامیدی بهتر بود.

مردم همیشه ظالم هستن.هیچ کس به چیزی که سزاوارشه نمی‌رسه.

می‌دانستم که من هم نمی‌توانم فراموشش کنم، ولی این شکنجه‌ای بود که باید در سکوت تحملش میکردم. سکوت.تا الان دیگر باید به آن عادت میکردم.