بریده‌ای از کتاب به امید دل بستم اثر لان کالی

پول درواقع توهمی از مصونیت است و بله،بله، پول نمی‌تونه خوشبختی به همراه بیاره، اما نمیشه از مهمترین بخش اون هم چشم پوشی کرد: پول نمی‌تونه جایگزین خوشبختی بشه. نمی‌تونه جایگزین خاطره رقصیدن روی سقف با آدرنالینی بشه که وقتی با دوستات فرار می‌کنی در رگ‌هات جاری می‌شه. همهٔ ما به عنوان یک جامعه توافق کردیم یک اسکناس مچاله ارزش به خصوصی داره. آقا، شما میدونین همرنگ جماعت شدن یعنی چی؟ یعنی ترسو بودن! منظورم اینه که یک نگاه به ما بندازین! البته که بیماری ما نباید مارو تعریف کنه، اما بیماری ها هم مثل حیوانات خانگی هستن. وقتی با حیوان خانگی‌ات می‌ری بیرون از خونه، بعضی از مردم حالشون به هم می‌خوره، بعضی ها خوششون میاد، اما همه تماشات میکنن. تمام چیزی که می‌بینن اون حیوان خانگیه. و مرگ هم به واقع یک حیوان خانگیه که به مچ دستت بسته شده. مسئله اینجاست که ما وقت نداریم ترسو باشیم. ما هم مثل بقیه هستیم. حتی مثل خود شما. ما فقط این رو می‌دونیم که ارزش امروز بی‌نهایت بیشتر از ارزش فرداست.