بریده‌های کتاب پریسا صحرانورد

در واقع تصویر کردن فرشته‌ها خیلی ساده‌تر از نشان دادن زن است. آن بال‌ها بعضی برجستگی‌ها را می‌پوشاند.

...فقط آنهایی به نتیجه خواهند رسید که با تمام وجود به سمت آن رفته‌اند.

آخر، ما با هم برای تحمل عذاب خواهیم رفت، و با هم نیز صلیبمان را خواهیم برد..

مثل کسی که غرق شده و به هر ساقه علفی چنگ می‌زند. قبول کنید، اگر در حال غرق شدن نبود، ساقه علف را جای شاخه درخت نمی‌گرفت!

فَبَشِّرۡهُم بِعَذَابٍ أَلِيمٍ

آقای عزیز، نداشتن گناه نیست و این حقیقتی است مُسلّم. همچنین مستی هم کار خوبی نیست. بله خوب هم می‌دانم. اما استیصال آقا، استیصال، عیب است. فقیر که باشید هنوز هم می‌توانید شرافت و احساسات باطنی خویش را حفظ کنید و حال آنکه در بیچارگی هرگز هیچکس نمی‌تواند چنین کند. بیچاره را حتی با چوب بیرون نمی‌کنند، با جارو از اجتماع انسان‌ها می‌روبند تا توهین بیشتری به او کرده باشند...

دردی که من در محیط خود مشاهده می‌کنم چیزی است عمیق‌تر از سیاست، یک قانقاریای واقعی است. ضماد گذاشتن بر تنی که پوسیده و بو گرفته است، هیچ نتیجه‌ای ندارد. نبرد طبقاتی هست، شهر هست، ده هست، ولی زیر همه این‌ها انسان است که حیوان بدبخت و رمیده‌ای است و قانقاریا تا به مغز استخوانش نفوذ کرده است.. و جوان می‌پرسد: "پس چه باید کرد؟"

کشور تبلیغات بر مبنای وحدت کلمه استوار است. کافی است یکی بگوید نه! افسون باطل می‌شود. آن وقت است که نظم به خطر می‌افتد و آن صدای مخالف باید خفه شود. در کشور تبلیغات، یک مرد، هر که می‌خواهد باشد و هر قدر حقیر و ناچیز باشد، همین که با مغز خودش فکر کرد نظم عمومی را به خطر خواهد انداخت. ...

اولیوا جواب می‌دهد: من در طی محرومیت‌های خود بسیار خواندم و مطالعه کردم تا لااقل در یک جا نوید نجاتی بیابم اما نیافتم. واقعیات مرا در برابر مسئله‌ای قرار داده‌اند که مدت‌هاست رنجم می‌دهد و آن اینکه چرا تمام انقلاب‌ها بدون استثنا به صورت نهضت‌های آزادی‌بخش شروع شده ولی به استبداد انجامیده‌اند؟ چرا هیچ انقلابی از این سرنوشت محتوم رهایی نداشته است؟ در نیم‌کره راست مغزم سپینا و در نیم‌کره چپم اولیوا با هم بحث می‌کنند.. (مشخصه حق با کدوم نیم‌کره است!) نهایتاً رابط سفید بین دو نیم‌کره قطع می‌شه.

شاید لازم نباشد منی که به کار سیاست علاقه‌ای ندارم به تو توضیح دهم که لباس متحدالشکل تو برای بیچارگان و کافون‌ها و چوپانان چه معنایی دارد. اگر این‌ها وقتی یک افسر ارتش را در یک جاده پرت و دور افتاده می‌بینند فقط اکتفا می‌کنند به اینکه خود را به کری و لالی بزنند، تو باید خیلی هم ممنون باشی که از این بدتر نمی‌کنند. روزی که گوشِ کرهای مصلحتی باز شود و زبانِ لال‌های مصلحتی به سخن درآید، آن روز آغاز لحظات بسی دردناک خواهد بود که من آرزومندم تو را از آن نصیبی نباشد.

حالا دیگه تو کلاف مغزش چی می‌گذره؟ -چون داروین ثابت کرده که همه چی تو گندله‌‌های مغز آدم اتفاق میفته- اینو کسی نمی‌بینه. اینم نمی‌بینه که این آدم قادر نیست از لذت مختصری که دنیای ناخون‌خشک درعوض این همه زجر و سختی بهش داده دست بکشه، "چرا نباید دوسِت داشته باشم؟ چرا باید فراموشت کنم؟"

می‌دانم، اما این خودش مشکلی است که چرا این نیاکان همه‌اش به فکر مزاج مبارک، سردل مبارک و بواسیر مبارک هستند. و یا اگر از اینها خبری نباشد، اگر یکی را پیدا نکنند که سرش را، مثلا لب همان باغچه خانه شما، گوش تا گوش ببرند، چرا سوار می‌شوند و با آن‌همه میرشکارباشی، منشی‌باشی، فراش‌باشی، پیش‌خدمت‌باشی، تفنگدارباشی، ملاباشی، حکیم‌باشی می‌زنند به کوه و صحرا و می افتند به جان مرال و پازن و دراج و خرگوش و چه و چه. تازه وقتی خسته و کوفته برمی‌گردند چرا یکی دیگر را صیغه می‌کنند؟ و صبح چرا باز یکی را خلعت می‌دهند، یکی را سر می‌برند و اموالش را مصادره می‌کنند؟