بریده‌های کتاب غزل

چه دلنشین است خاطرات لذت بخشی که در مجالست با معشوق رقم خورده! چه حزن‌آور است پرسه زدن در میان خاطرات، در فقدان او و پس از سال‌ها؛ سال‌هایی که تیغ تغییر بر سرشت وجودمان کشیده و حتی آن یار را نیز دگرگون ساخته، یار عزیزی که تنها به خاطر او آن خاطرات زنده مانده و به خاطرش بر صحنه‌صحنه‌ی خاطراتی اشک سرازیر شده که هرگز نه با چشم تن بلکه با چشم مجالست با معشوق نظاره شده‌اند!

اگر شما مردم را بد بار آورید و از کودکی اندک اندک به فساد خو گیرند، و سپس آن‌ها را به خاطر جرم‌هایی که تربیتِ نخستین در آن ها پدید آورده کیفر دهید، مگر نه این است که خودِ شما از مردم دزد ساخته‌اید که سپس مجازات‌شان کنید؟

هر اندازه نیز نسلی از نسل دیگر بیاموزد باز هم هرگز نمی‌تواند عنصر اصالتاً انسانی را از نسل پیش فراگیرد.

"فرق بین زنده‌ها و مرده‌ها همین است، مگر نه؟" ... "مرده‌ها ناامیدت نمی‌کنند. زندگی‌شان را سپری کرده‌اند، کارهایشان را کرده‌اند. ما عوض نمی‌شویم. اما زنده‌ها همیشه ناامیدت می‌کنند، مرگ نه؟"

... و همیشه آدم‌هایی هستند که می‌بینند زندگی‌شان چنان غیرقابل تحمل شده که بهترین راه زودتر رفتن به سطح دیگری از هستی است." باد گفت: "منظورت این است که خودشان را می‌کشند؟ حالا فایده‌ای هم دارد؟ بعد از مردن خوشبخت می‌شوند؟" "بعضی وقت‌ها. بیشتر اوقات نه. مثل آدم‌هایی که معتقدند اگر بروند جای دیگری زندگی کنند خوشبخت خواهند شد، اما بعدا می‌فهمند که راه‌اش این نبوده. هرجا بروی خودت را به همراه داری. منظورم را می‌فهمی که."

زندگی نمی‌تواند به‌خاطر ظهور تراژدی از حرکت بماند. حتی اگر پسر آدم بمیرد، همچنان باید غذا آماده کرد. و حتی اگر تنها دختر آدم دارد دیوانه می‌شود، باید ایوان خانه را تعمیر کرد.

من هیچ‌وقت در زندگی‌ام یک ساعت کامل خوشحال نبودم، هیچ‌وقت. من فقط یک موجود بی‌اهمیت و بی‌هویت بوده‌ام. یادم است یک‌بار جایی خواندم که در زندگی هر زن ساعت مخصوصی وجود دارد که اگر پیدایش کند، تا آخر عمر خوشحال خواهد بود. اگر فقط بتوانم آن یک ساعت را پیدا کنم، با آرامش می‌میرم.

من خاطرات خوش اندکی را از گذشته‌ام به زندگی تازه‌ام می‌برم؛ پس آنچه از همه چیز برایم گرانبهاتر است یاد و خاطره‌ی شماست، و یاد و خاطره‌ی شما گرانبهاترین چیز در دل من خواهد بود.

"ترس گناه اصلی است. تقریبا تمام شرهای دنیا ریشه در این دارند که یک نفر از چیزی می‌ترسد. ترس یک افعی لغزان سرد است که به دور آدم چمبره می‌زند. زندگی با ترس وحشتناک و مهم‌تر از همه، خفت‌بار است."

"مجبورم به زندگی ادامه بدهم، چون نمی‌توانم از آن دست بکشم. شاید مجبور بشم هشتاد سال زندگی کنم. خیلی وحشتناک است که مجبوریم انقدر زندگی کنیم! فکرش حالم را بهم می‌زند."

منشی به‌غایت صلح‌جو دارم. آرزوهایم از این قرارند: کلبه‌ای محقر، سقفی کاهگلی، تختخوابی خوب، غذایی نیکو، شیر و کره‌ی بسیار تازه، گل کنار پنجره و در برابر خانه درختان زیبا؛ و اگر خداوند عزیز بخواهد مرا کاملاً خوشبخت کند، می‌گذارد لذت برم از دیدن اینکه شش تا هفت نفر از دشمنانم به این درختان حلق‌آویز شده‌اند. پیش از مرگشان همه‌ی ستم‌هایی را که در زندگی به من روا داشته‌اند با رقت قلب خواهم بخشود؛ آری، آدمی باید بر دشمنانش ببخشاید، اما نه پیش از اینکه به دار آویخته شوند.

استیون گفت: ببین کرانلی، از من پرسیدی که چه کاری حاضرم بکنم و چه کاری حاضر نیستم بکنم. [...] سعی خواهم کرد که با نوعی شیوه‌ی زندگی یا شیوه‌ی هنری هرقدر که می‌توانم به آزادی و به‌تمامی، ضمیر خود را بیان کنم و برای دفاع از خود فقط سلاح‌هایی را به کار برم که خود را در استفاده از آن‌ها مجاز می‌دانم. [...] من از تنها بودن یا به‌خاطر دیگری عقب رانده شدن یا رها کردن آن‌چه باید رها کنم، نمی‌ترسم. از اشتباه کردن هم نمی‌ترسم حتی اگر اشتباه بزرگ باشد؛ اشتباهی که یک عمر طول بکشد و شاید تا ابد ادامه پیدا کند.

بدن انسان نه تنها موضوع میل، بلکه جایگاه تجربه‌ی رنج، درد و مرگ است.

وقتی با آدم‌های جدید ملاقات می‌کنیم، ممکن است بهشان نزدیک شویم، وقتی هم که نزدیک شویم، ممکن است برای همیشه از دستشان بدهیم. هرچه دورتر باشی کمتر احتمال دارد آسیب ببینی.