بریده‌های کتاب نون.آر🌱

مریم دست بر شانه ام می‌گذارد: «رنج است و صبر بر رنج که منزلت آدمی را بالا می‌برد. هر کسی را یارای تحمل رنج نیست. رنج را به اهلش می‌دهند. به آنان که جز به رضای محبوب نمی‌اندیشند. آنان که به اندازه قدمی از راه حق دور نشده، جفای خلق را به جان می‌خرند اما بر روی فرامین الهی نمی‌گذارند».

عمو داشت با بابا حرف می‌زد و من شیرینی به دست سرم را بالا گرفته بودم تا لبخندش را ببینم. عمو شیرینی برداشت با لبخند. بابا گفت«اومدی خداحافظی برای جبهه؟ بچه توی راه دارید که.» عمو سرش را زیر انداخت و گفت«امام حسین هم زن و بچه داشت.» جمله‌اش افتاد توی بشقاب گل سرخی ملامین. برش داشتم. بویش کردم. مثل ماهی از دستم سر خورد و افتاد روی خاک.

آرزوی جمانه: بزرگترین آرزوی من این است که زیبا شوم به چشم امام. که امام، مرا دوست بدارد و دوست‌دار خود بشمارد. آرزوی رفیق: آرزوی من این است که با امام باشم تا انتهای ابدیت، تا خدا خداست. تا همیشه.

روایت هشتم: همیشه‌ی خدا در اوج شور نوحه‌خوانی به این فکر می‌کنم که برای چه گریه می‌کنم؟ برای خودم؟ برای مصیبت؟ برای حاجت و نیاز؟ برای تخلیه‌یک هیجان‌های کاذب؟ برای دلتنگی و غربالگری و سختی‌های زندگی؟ برای آینده‌ی نامعلوم؟ پیچیدگی‌های روانی؟ بعد می‌بینم که رویم نمی‌شود برای خودم و درگیری‌های شخصی گریه کنم. بعد می‌بینم همه چیز دربرابر این اتفاق حقیر می‌شود.

برای تقرب به حکومت اموی باید دو چیز را نداشت: اولی دین است و دومی حریّت. چرا که این هر دو در هر زمان، ممکن است کار دست حکومت بدهد. و دو باید ضرورت دارد: نفاق و قساوت!

گریه را دو وجه است: پیش از عاشورا و پس از آن. پیش از حسین و پس از حسین! آن که دلشوره‌ی حسینی دارد، پیش از کربلا چشمه می‌شود چشم‌هایش... و همراه .... می‌شود با کاروان... او کربلایی است و منتظر ظهور.... نمی‌نشیند، رزمنده است کنار امام جامعه، و با خون سرخش، راه سبز ظهور را باز می‌کند... گریه‌ی بعد از کربلا، اما برای توایین است: سوزاندند با حرکت دیر هنگامشان... و دود شدند...

نمی‌دانم چه شد که از پشت پرده به تماشایش ایستادم، سر تا پایش را برانداز کردم، یکبار،دوبار، ناگهان در قلبم اسب‌ها شروع کردند به سم کوبیدن. گونه‌هایم رنگ گرفت و گوش‌هایم داغ شد. او که رفت انگار تکه‌ای از جانم را با خود برده بود. خوب به یاد دارم طره‌ای از موهایم را پیچیده بودم دور انگشتم و هی می‌کشیدم...