بریده‌ای از کتاب امیر من اثر نرجس شکوریان فرد

گریه را دو وجه است: پیش از عاشورا و پس از آن. پیش از حسین و پس از حسین! آن که دلشوره‌ی حسینی دارد، پیش از کربلا چشمه می‌شود چشم‌هایش... و همراه .... می‌شود با کاروان... او کربلایی است و منتظر ظهور.... نمی‌نشیند، رزمنده است کنار امام جامعه، و با خون سرخش، راه سبز ظهور را باز می‌کند... گریه‌ی بعد از کربلا، اما برای توایین است: سوزاندند با حرکت دیر هنگامشان... و دود شدند...