بریده‌های کتاب کتابسَوار

نمیخواهم دوباره بیرون بروم. حوصله صحبت کردن با کسی را ندارم. به شدت احساس خستگی میکنم و صدای وزوزی که در سرم پدید آمده، حتی یک لحظه هم مرا راحت نمیگذارد و میدانم که حتی اگر به رختخواب بروم، خوابم نخواهد برد.

غصه هایم به زودی مرا زشت میکنند.

احساس می‌کردم آدم وقتی تنها می‌شود ، تمامی غم دنیا در وجودش خیمه می‌زند. احساس می‌کند آن قدر از دیگران دور شده که دیگر هیچ وقت نمی‌تواند به آنها نزدیک شود.

وظیفه دیگران نیست که نیاز های ما را برآورده کنند یا به انتظارات ما پاسخ بدهند، قرار هم نیست که همیشه با ما خوب تا شود، عدم پذیرش این نکته احساس خشم و نفرت در افراد ایجاد میکند.

و مرگ ، پایان رنج ها، اندوه و ترس است..

روی تخت دراز میکشد و می اندیشد، دلش نمیخواهد روز شروع شود.

<<باید امیدوار بود که بعد از این جهان ، جهان دیگه ای وجود داشته باشه؛ جهانی که توی اون عزیزانی که دوستشون داشتیم منتظرمون هستن تا عشقی رو که توی این دنیا نثارشون کردیم ده برابر بیشتر به ما برگردونن!>>

ما تمام عمرمان را با وانمود کردن گذراندیم!

چقدر خوب میشد اگر آدم ها حرف نمیزدند.

انسان تنها زمانی حق دارد به انسانی دیگر از بالا به پایین بنگرد که ناگزیر است او را یاری رساند تا روی پای خود بایستد.

توی ذهنم عشق چیزی جز ستم کردن نیست.

من به چاییم بیشتر از نجات دنیا اهمیت میدم!

_خب خودت همیشه می‌گی کتاب‌ها باید سنگین باشند، چون تمام دنیا توشانه.