بریده‌های کتاب مهدیه عربصالحی

خوب گفت مولانا در جواب آن فقیه و متکلم فضول،قطب الدین شیرازی: طریقت ما،مردن است،تا نمیری،نمیرسی!

وقتی آدم یک نفر را دوست داشته باشد بیش‌تر تنهاست،چون نمیتواند به هیچ‌کس جز به همان آدم بگوید که چه احساسی دارد...

یکچند به کودکی به استاد شدیم یکچند به استادی خود شاد شدیم پایان سخن شنو که مارا چه رسید از خاک درامدیم و بر باد شدیم

چیزی که وحشتناک بود حس میکردم که نه زنده زنده هستم و نه مرده مرده. فقط یک مرده متحرک بودم که نه رابطه‌ای با دنیای زنده‌ها داشتم و نه از فراموشی و آسایش مرگ استفاده میکردم

می‌پرسید منظور از شراب چیست؟ نه می انگوری خیام و نه باده‌ی منصوری مولانا! خوشا شراب حافظی؛آمیزه‌ای از مستیِ زمین و حلاوتِ آسمان!

به قول شاعری از روم شرقی: شرح این هجران و این خون جگر این زمان بگذار تا ترم دگر!....

زندگی سخته ولی مطمئن باش کسی دوستت داره

«اغلب بخشیدن خودت،سخت‌ترین نوع بخشیدنه»

فراق یا غروب شمس هم،مولانا را با دردناک‌ترین فقدان زندگی‌اش چشم در چشم کرد و این رویارویی،نه تنها مولانا را در هم نشکست بلکه باعث شد وی از خامی به اوج پختگی و سوختگی برسد.

به راننده نگاه کردم،لبخند زد و گفت:«اینجوریه دیگه،تا کهنه نشه،نو نمیشه»بعد گفت:«۴۷ ساله تو این مسیر میرم و میام...تا چند وقت دیگه من هم میرم،ولی این خیابون میمونه.»راننده کمی سکوت کرد،بعد گفت: «شاید خیابون‌ها هم یه روزی کهنه بشن،بعد تموم بشن.»

شنیدم ماجرای هرکسی،نازم به عشق خود که شیرین‌تر ز هرکس،ماجرای دیگری دارم اگر روزم پریشان شد،فدای تاری از زلفش که هرشب با خیالش خواب‌های دیگری دارم..

عشق مدت‌هاست که این روح سراسر درد را برده بر بام جنون و نردبان برداشته...

نیستی از که بپرسیم نشانی هارا؟! پای عشق که بریزیم جوانی هارا؟! رفته ‌ای فکر نکردی که پس از رفتن تو چه کسی درک کند حال روانی هارا هیچکس مثل دل بی کس من لمس نکرد این دل اشوبی و این دل نگرانی ها

مهم ترین تاثیر روانی توحید در روح یک انسان این است که در راه خدا،در راه تکلیف،در راه انچه که هدفِ وجود خود تشخیص می دهد،از دشمنان این راه نهراسد.نمی گویم ضعف اعصاب نداشته باشد،گاهی دلش هم اضطرابی پیدا نکند،نه؛ترس فعال نداشته باشد،بیم فعال نداشته باشد.ترس و بیمی که او را از پیمودن راه خدا باز بدارد،در وجود او نباشد.این ترس‌ها،این بیم‌ها،این هراس‌هایی که جلوگیر فضیلت‌هاست،زمینه بسیار خوب رشد نامردمی‌هاست،رشد جنایت‌ها و فاجعه‌هاست،این ترس‌ها و بیم‌ها را به یک کناری بیندازد.

انفاق یعنی پر کردن خلا ها و نیازها.ان خرج کردنی که خلئی را پر کند،نیازی را براورده کند،این را میگویند انفاق... انفاق عبارت است از انکه خلئی و نیازی باشد در متن جامعه،تو آن خلا و نیاز را پر کنی،انفاق یعنی این.

مغفرت یعنی پر کردن ان خلا‌هایی که زخم های روح انسانند.با پر کردن انها انسان به کمال میرسد

امروزه دیگر هیچ کشوری نمیتواند غربی شود،بلکه فقط میتواند غرب‌زده شود و غرب‌زدگی نیز در دو سطح محقق میگردد: ۱_غرب‌زدگی مدرن ۲_غرب زدگی شبه مدرن و این اخری بدتر از همه سطوح و مراتب غرب‌زدگی ست و متاسفانه مسیری که روشنفکران و دولتمردان و تکنوکرات‌ها و اکادمیسین‌های ما در نزدیک به دو قرن اخیر برای ما برگزیده‌اند،همین مسیر شبه مدرنیته عقیم بالذات بیمار بوده است که سالهاست مبتلا و گرفتار آن هستیم.

نیست رنگی که بگوید با من اندکی صبر،سحر نزدیک است. هر دمی این بانگ برآرم از دل: وای،این شب چقدر تاریک است.

ادمیزاد حکایتی است.میتواند همه جور حکایتی باشد.حکایت شیرین،حکایت تلخ،حکایت زشت..و حکایت پهلوانی...بدن ادمیزاد شکننده است اما هیچ نیرویی در این دنیا،به قدرت نیروی روحی او نمیرسد،به شرطی که اراده و وقوف داشته باشد.