می‌پرسید منظور از شراب چیست؟ نه می انگوری خیام و نه باده‌ی منصوری مولانا! خوشا شراب حافظی؛آمیزه‌ای از مستیِ زمین و حلاوتِ آسمان!

به قول شاعری از روم شرقی: شرح این هجران و این خون جگر این زمان بگذار تا ترم دگر!....

خوب گفت مولانا در جواب آن فقیه و متکلم فضول،قطب الدین شیرازی: طریقت ما،مردن است،تا نمیری،نمیرسی!

فراق یا غروب شمس هم،مولانا را با دردناک‌ترین فقدان زندگی‌اش چشم در چشم کرد و این رویارویی،نه تنها مولانا را در هم نشکست بلکه باعث شد وی از خامی به اوج پختگی و سوختگی برسد.