بریده‌های کتاب مهدیار اسفندیار

...ترجیح خوشبختی خجالت ندارد. رامبر گفت: _ بلی، اما وقتی که آدم تنها خودش خوشبخت باشد، خجالت دارد.

راه ساده برای آشنایی با یک شهر این است که انسان بداند مردم آن چگونه کار می‌کنند، چگونه عشق می‌ورزند و چگونه می‌میرند.

این‌که چیزی را انتخاب کنی که برای بقیه جذاب باشد ابتذال انتخاب تو را نشان می‌دهد.

ترجیح میدم خودم باشم، خودم باشم و دمغ باشم تا اینکه کسی دیگه باشم و خوش باشم.

آنهایی که خود را تحقیرشده حس می‌کنند به‌همان اندازه می‌کوشند تا خود را تحقیرکننده بنمایانند.

شکست، در ذات زندگی‌ست؛ هم‌چنان که جبرانِ شکست.

هیچ منطقی قوی‌تر از ترس نیست، و به همین دلیل قوی‌ترین منطق‌ها متعلق به ضعیف‌ترین انسان‌هاست.

در نظام اسلامی کار هرکس مستقیماً بر اعتقادات و تمایزات کیفی و روحی افراد بنا می‌شود و آن‌چه انسان‌ها را به کار وا می‌دارد نه پول، که عشق است.

حیات امروز دنیا به برق اسلحه هاست نه به اِعمال قدرت آن‌ها.

جامعه باید به جایی برسد که از مرزهای ترس از مرگ بگذرد تا سرنوشتش به دست خودش باشد.

وقتی رفیقِ آدم از آدم چیزی خواست، لطفش به این است که بی‌حکمت و بی‌پرس و جو بدهی. اگر حکمتش را بدانی که به خاطرِ حکمت داده‌ای، نه به خاطر لوطی‌گری.

هیچ سری به خودش، به تنِ خودش نگاه نمی‌کنه. همیشه به رفیقش، به تنِ رفیقش نگاه می‌کنه. این اولِ لوطی‌گریه.

رومن رولان گفته است: عشق، آن نیست که دونفر به هم نگاه کنند. عشق، آن است که دونفر، به یک نقطه نگاه کنند. ابن‌مشغله می‌گوید: و آن نقطه هرقدر دورتر، آرمانی‌تر، و انسانی‌تر باشد، آن عشق هم عمیق‌تر و پایدارتر است.

آنکس که انتخاب نمی‌کند، بی‌دشمن است؛ و آنکس که دشمن ندارد، حداقل مسأله این است که انسان نیست. چه‌بسا کلاغِ بی‌گناه و بی‌آزاری باشد.

اگر حبّ علی‌بن ابی‌طالب تو را به عمل کشاند، بدان حبّ تو صادق و راستین است. اگر گریه بر حسین بن علی تو را به سوی عمل کشاند، بدان که تو بر حسین بن علی گریه کرده‌ای و گریه تو راستین است. اگر نه، فریب شیطان است.

«حال» را می‌شود با درد گذراند؛ اما تصوّر دردآلود بودن آینده و دوام بدون دگرگونی «حال»، انسان را از پا در می‌آورد. بهشت، وعده‌ی کاملی نیست.