بریده‌های کتاب ستارهٔ‌کوچک.

تا آخر قصه هزاربار پرسيد: «عزیز اونی كه بود كی بود، اونی كه نبود كی؟» عزیز هم هربار می گفت: «این فقط برای اوّل قصه ست. اونی كه بود و هست خداست. اونی كه در برابر عظمت خدا چيزی نيست، ما آدم هایيم.»

صداش تو گوشم آهنگ خاصی داشت: «تو می دونی چرا کلاغه هیچ وقت به خونه اش نمی رسه؟» هیچی نگفتم و نوک انگشت هام را به هم مالیدم. گفت: «واسه این که اگه برسه، قصه تموم می شه. مگه می شه قصه تموم بشه؟»

«یه دیوونه هیچ وقت به عشقش پشت نمی کنه.»

بغضش را قورت داد و گفت: «زمونه ما رو گَزید. جنگ و موج انفجار و ضربه های روحی ضربه فنی مون کرد، وگرنه ما سگ کی باشیم با آدم خوبای زندگی دربیفتیم؟»

«می خوام دونه های بارون رو از آلودگی نجات بدم. هوا آلوده اس و این بیچاره ها خبر ندارن هوا آلوده اس. با مخ سقوط می کنن رو ماشینای کثیف و کف آسفالتای روغنی ولو می شن...»

دستم را گرفت: «بیا این جا. بیا نترس. تو داستان اون روباهه رو شنیدی که از ترس خرس رفت بالای درخت؟» نشنیده بودم. ساده خندید. «خوبه. چون منم نشنیدم.»

گفت: «ناگهان باران گرفت... اشک هایم خیس شد...» گفتم: «اشک که خیس نمی شه.» گفت: «چرا نمی شه؟ اشكای من می شه. اشكای من همیشه خشک بوده. بارون که بیاد خیس می شه.»

«تازه، نقاشی هم می کشم؛ رنگ و روغن. نقاشی هم خوبه. روح آدمو جلا می ده؛ عینهو طلا. سبک من کوبیسمه. بقیه بهش می گن اجق وجقی، ولی من بهش می گم کوبیسم. خوبیش اینه که دکترها و پرستارها هیچ وقت نمی فهمن ما چی می کشیم. من معمولاً باد می کشم؛ بادی که راه می ره و بعدش خسته می شه، می شینه رو دیوار. بادی که به زحمت از لای سیم خاردار رد می شه. بادی که از رو دریا می آد و یه عالمه شوره. باد کویری که داغه و دنبال چاه میگرده»

زندگی اگه همیشه نمی خواد بهمون لبخند بزنه قبول، ولی یكی بهش بگه لامصب پوزخندت دیگه چیه این وسط؟

بلال اگه ترق و تروق نکنه، چی‌کار کنه رو آتیش؟

بابا خوب نشده. عوض شده ، ولی خوب نشده. خیال می کند خوب شده. خوب شدن با عوض شدن فرق دارد.

آدم یا معلم نمی‌شود یا اگر می‌شود، با همهٔ دلش می‌شود. معلمی صفر و یک ندارد، اتَم و اکمل است.

شما اگر با قطار به هرجایی سفر کنید، سفرتان شروعی حیرت آور و هوش‌ربا دارد و مطمئنا این‌قدر انرژی خوب از شروعش به شما تزریق می‌شود که تا آخر سفر زیر پوست شما و در رگ هایتان جاری باشد و بتوانید در لحظه لحظهٔ سفرتان تقسیمش کنید و به دیگران هدیه بدهید.

وال ها که پیر می‌شوند یا عزیز از دست می‌دهند، از قافله‌شان جدا می‌شوند و این‌قدر می‌روند تا جایی که دیگر رمق نداشته باشند. بعد، آخرین آواز عمرشان را میخوانند و می‌مانند.

بزرگ‌تر که شدم، فهمیدم دنیا شهربازی بزرگی است که تماشایش کیف دارد؛ اما گرفتارش شدن، جیب و کله و فکرت را خالی میکند.

گفتم: بدوم تا تو همه فاصله هارا تا زودتر از واقعه گویم گله هارا چون آینه پیش تو نشستم که ببینی بر من اثر سخت‌ترین زلزله هارا