بریده‌های کتاب فاطیما اربابی

می‌توانید فکرش را بکنید که ایتالیایی‌ها چقدر متحیر می‌شوند اگر بدانند چیزی که در سال ١٩٧١ صادر می‌کرده‌اند، تنهایی محض بوده است؟

آن سال اسپاگتی می‌پختم تا زندگی کنم و زندگی می‌کردم تا اسپاگتی بپزم. بخاری که از قابلمه بر می‌خواست، مایه‌ی مباهات من بود و سس گوجه فرنگی که داخل تابه قل‌قل می‌زد، مایه‌ی امید زندگی‌ام.

چیزی که همه بتونن ببیننش، نمی‌تونه چیز خیلی مهمی باشه..

هیچ‌کدوم از حرفات نمی‌تونن من رو بیشتر اینی که هستم از خودم متنفر کنن.

ترسش تبدیل به شعله‌های خشم شده بود و اگر راه نمی‌رفت، ممکن بود جیغ بکشد.

او لبه‌ی پرتگاهی بلند، در جایی بین خندیدن، گریه کردن و جیغ کشیدن بود.

مطمئن نیستم دیگر آن دختر خوبی باشم که زمانی فکر می‌کردم هستم. او را در طی این مسیر گم کرده‌ام.

در بیداری، تنها بود.

برای مدتی، حرف نزدند، ولی سکوت معذب کننده‌ای نبود؛ پر بود از تکه حرف‌هایی که هر کدام جداگانه، با آنها دست و پنجه نرم می‌کردند.

گاهی، به‌یاد آوردن به‌خاطر خودت نیست، بعضی اوقات، این کار را می‌کنی تا لبخندی را بر لب فردی دیگر بنشانی.

آدم‌هایی که دوست‌شان داری جبر ریاضی نیستند: که محاسبه شوند، تفریق شوند، یا با یک ممیز بین خودت و آن‌ها فاصله بیندازی.

پی برده بودند که در زندگیِ هر کس تنها یک نفر هست که آدم نامش را در لحظه‌ی مرگ فریاد می‌زند.

گذشت زمان خشم را در درونش به بیگانگی تبدیل کرد و نفرت جایش را به بی‌تفاوتی داد.

آن را حس می‌کرد. حس را نمی‌شد اندازه گرفت.

عقیده داشت قدرت تمیز صواب از ناصواب بر عهده‌ی عقل آدم است نه بر عهده‌ی جامعه.

همه به آشفتگی‌ام می‌خندند اما هرگز هیچ‌کس نمی‌فهمد چرا من پریشان شدم!

چون او کل دنیایم بود، در رویاهایم امید به آینده‌ام بود!

آخر اغلب اینطوری است که آنچه برای شما والا و مقدس و محترم است دیگران و جمع دوستانتان را به خنده می‌اندازد و علتش هم معلوم نیست.

فقط زمانی می‌توانیم به قلمرو تاریک دیگران قدم بگذاریم که با تاریکی وجود خود آشنا باشیم.

مواظب باشید کناره‌گیری درونی خود را حفظ کنید، زیرا نمی‌توانید از روی ناآگاهی، خود را نسبت به همه موظف بدانید.