بریده‌های کتاب فاطیما اربابی

مرتبط بودن یعنی زیستن، یعنی حیات، یعنی وجود و هستی.

همه‌ی آنچه می‌گویم در حوزه‌ی گفتمان است و جنبه‌ی توصیه ندارد. اگر قرار بود سخن من جنبه‌ی اعتقادی پیدا کند، چنین جسورانه صحبت نمی‌کردم.

یک‌بار هم که شده، جای اینکه ببینم چقدر می‌توانم کم بگذارم، می‌خواستم ببینم چقدر می‌توانم پیش بروم.

درآن روز‌ها وضع ارز آنچنان بود که می‌گفتند با تنها ارزی که می‌شود امروزه از کشور خارج شد "عرض معذرت" است.

سنت ما همانی است که باقی مانده و زندگی می‌شود، نه آن چه آرزو داریم که ای کاش می‌ماند.

ما در محیطی زندگی می‌کنیم که به خاطر بهشتی که از دست داده‌ایم عزا می‌گیرد.

اگر این بار از چنگ ما گریخت چه باک، فردا تندتر خواهیم دوید و دست‌هایمان را درازتر خواهیم کرد و سرانجام یک بامداد خوش..

در زندگی برای زنده‌ها باید شجاع بود... اما حیف که دیر به این فکر افتادم. بگذارید به جبران این نادانی، در مرگ شجاع‌ها خوب گریه کنم.

اگر افتادی، بدان که در این دنیا هیچ‌کس خم نمی‌شود دست تو را بگیرد بلندت کند. سعی کن خودت پا شوی.

_ از آتش برافتاده، بروم برایت تازه‌اش کنم. + آتش بر سر خودم است.

+ از دست من گریه می‌کنی؟ من نمی‌توانم مثل همه‌ی مردم باشم. نمی‌توانم رعیتم را گرسنه ببینم. نباید سرزمینی خالی خالی از مرد باشد. - هر کاری می‌خواهند بکنند اما جنگ را به لانه‌ی من نیاورند. به من چه که شهر شده عین محله‌ی مردستان... شهر من، مملکت من همین خانه است، اما آنها جنگ را به خانه‌ی من هم می‌کشانند.

می‌دانم عاقبت در یک روزِ سگی بارانی در یک گودال میفتی و جان می‌دهی یا در نوانخانه‌ دنبال یک پیرزن می‌گردی که به او بگویی «مادر»

بعد از آن زندگی کابوسی بود که تمام نمی‌شد.

در شگفتم از صبر پروردگار که چگونه با این همه ظلم و جور بندگانش، زمین و زمان را در هم نمی‌پیچد؟

از این همه عذاب وجدان و شرم به خاطر حقیقت وجودش خسته بود.

تو توی این قضیه تنها نیستی، پس اینقدر همه رو از خودت دور نکن. من رو از خودت دور نکن.

ولی هیچ تاسفی نمی‌توانست قضیه را درست بکند.

اما به هر حال خوب یا بد تنها زنان بودند که موردعلاقه‌ی او بودند.

می‌توانید فکرش را بکنید که ایتالیایی‌ها چقدر متحیر می‌شوند اگر بدانند چیزی که در سال ١٩٧١ صادر می‌کرده‌اند، تنهایی محض بوده است؟

آن سال اسپاگتی می‌پختم تا زندگی کنم و زندگی می‌کردم تا اسپاگتی بپزم. بخاری که از قابلمه بر می‌خواست، مایه‌ی مباهات من بود و سس گوجه فرنگی که داخل تابه قل‌قل می‌زد، مایه‌ی امید زندگی‌ام.