بریده‌های کتاب نجمه صافدل

آدم ها برخلاف تصورشان،چیزها را آنطور که وجود دارد، نمی بینند و نمی شنوند؛اطلاعات دیداری و شنیداریِ ما تحت تاثیر تجربه ها، خیالات افسار گریخته ،پیش داوری ها و بی شمار فعالیت ذهنی دیگر است.

و ما هنوز و هم چنان به یکدیگر پیوسته ایم، او نیم زنده و من نیم مرده...

مگر می شود زندگی را در گلخانه ای زندانی کرد تا بی خطر رشد کند؟!

آه ! زندگی هر قدر دراز باشد، باز کوتاه است .

"ماه" همان ماهِ همیشگی است اما در دلِ هر کس، ماهی یگانه و بی همتا هست.

"جاودانگی" معجزه ای نیست که از معجزه ی "به دنیا آمدن" و "مردن" بزرگتر باشد.

کاش من دو نفر بودم؛ یکی حرف می زد و یکی دیگر گوش می داد، یکی زندگی می کرد و آن یکی به تماشای او می نشست. چه خوب می توانستم خودم را دوست داشته باشم! دیگر به هیچکس غبطه نمی خوردم.

هر چه زندگی را ساده دنبال کنی باز هم نمی توانی جلوِ سختی اش را بگیری.

ای کتابهای عزیزم، مرا در خود حل کنید.

دیگران صدایی را که آدم از دردِ شدید بیرون می دهد، ناله قلمداد می کنند،اما خود شما می دانید که آن صدا چه زوزه ی وحشتناکی است.

"بیماری" و "نیایش" طی تاریخ، باهم جلو آمده اند.از سرزمینی به سرزمین دیگر و از عصری به عصر دیگر.

"سن و سال" معنی اش اینه که زندگیِ ما بیشتر پشت سرمونه تا جلومون.

چراغ نفتی وسیله ی بسیار به دردبخوری است ولی من طرفدار الکتریسیته هستم.

"وجدانِ"آدم، تنها چیزیه که نمیتونه تابعِ اکثریت باشه.

نیمی از لذتِ احساس در این است که آدم بتواند آن را در لحظه ی مناسب بیان کند.

می توان با زن تلخی کرد اما تلخی ای که برای او شیرین باشد.

رنگهایی که اشیاء را بر حسب آنها می شناسند، اشعه هایی نیستند که جسم آنها را جذب می کند بلکه آنهایی هستند که دفع می کند؛ آنچه هم اشخاص را مشخص و متمایز می کند، بیزاری ها و نفرت های آنان است نه حُسن نیت شان.

شدتِ نحوه ی بیانِ یک تصمیم، همیشه معادل شدتِ همان تصمیم نیست.