بریده‌های کتاب Sa Ba

انسان صادق کسی ست که مدافع دوران جهالت خود نباشد

این قول های شرف و مَرَف همه اش چیزهای قرار دادی اند و هیچ معنی ندارند، چه بسا ممکن است که همین فردا بمیرم یا برایمان اتفاقی بیفتد که نه شرافتی باقی بماند و نه چیز دیگری.

وقتی کسی حرف نمی زند، دلیل این نیست که نمی‌تواند حرف بزند و نمی تواند خوب حرف بزند. ضرورت گفتن مهم است نه گفتن.

بیچاره کسی که وجدانش پاک نیست

اه احساس میکنم هیچ چیز نمی توناند در موج اندوه دنیوی به ما آرامش ببخشد

کاترین طوری بار نیامده بود که از غرض و مرض اینطور وراجی ها سر دربیاورد. این را هم نمیدانست که خود نمایی و جلوه فروشی باعث می‌شود آدم ها حرف های بیهوده بزنند و آسمان و ریسمان بهم ببافند. عادت نداشتند برای مهم جلوه دادن خودشان دروغ بگویند، یا حرفی بزنن که یک دقیقه بعد محبور بشوند درست ضدش را بگویند.

یوسف گمگشته باز آید به کنعان غم مخور کلبه ی احزان شود روی گلستان غم مخور ای دل ار سیل فنا بنیاد هستی برکَنَد چون تو را نوح است کشتیبان ز توفان غم مخور

چند سال بعد همین دخترک زنی خواهد شد که انتظاری از زندگی نخواهد داشت، زنی که هرگز سربار کسی نخواهد بود، زنی صبور که هرگز نشان نخواهد داد که او هم غم ها، یأس ها و رویاهای به ریشخند گرفته شده ای دارد. زنی که مثل سنگی ست در بستر رودخانه بی هیچ اعتراضی همه چیز را تاب خواهد اورد، و با امواجی که از سر میگذراند وقارش تباه نخواهد شد ، بلکه شکل خواهد گرفت.

لیلا به فکر فرو میرود که چطور قصه زندگی هر افغانی با مرگ و فقدان و غم و غصه های تصور ناپذیری رفم خورده است. 😞

من از این نمی ترسم که از این دنیا بروم، این دنیایی که با سماجت میخواهد ما غم روی غم بگذاریم تا جایی که نتوانیم تاب بیاوریم. نه، به عقیده ی من وقتی اجلم برسد ، من با طیب خاطر این دنیا را ترک می کنم.

انگشت اتهام همه ی مردها، مثل عقربه ی قطب نما که مدام رو به شمال است، همیشه رو به یک زن نشانه می رگد، همیشه. این یادت باشد مریم.

وقتی دل ِ حرف زدنی را داری ، دلِ پس نگرفتنش را هم داشته باش...

عجیب است که آدم سال ها با یک نفر در یک خانه زندگی کند و شناختش از او تا این حد ناچیز باشد.

سوسک بیچاره ای که لگدش میکنیم، با درد جسمی اش عذابی می کشد در حد عذاب غولی که دارد می میرد.

قلب، خاک خوبی دارد. هر دانه که در آن بکاری، از هر جنس، از همان جنس، صدها دانه بر میداری.

آنها که نمی جویند و نمی پرسند و نمی شناسند، خیل کوران را مانند، دلبسته ی بُن عصای بینایی، و وای اگر آن بینا به راه خویشتن برود نه راهی که کوران را آرزوست، و وای اگر آن به ظاهر بینا، خود در معنای کوری باشد که بُن عصای بیگانه ای را گرفته باشد ....

تاریخ را تنها خرده دروغ های خنده آور تاریخی قابل تحمل می کند،وگرنه چیزی جز خون مظلومان ، مُرَکّب تاریخ نبوده است ...

پسر! آدمیزاد، تا وقتی کاری نکرده، اشتباهی هم نمی کند. عقیم، بچه معیوب به دنیا نمی آورد ، مُرده سنگ نمی پَراند تا سری را بی جهت بشکند، وکسی که ساز زدن بلد نیست ، خارج نمی زند.