بریده‌های کتاب homagharibi

به تجربه می‌دانست که آدمی آن‌قدر به اخلاقیات تمایل دارد که پای آن را به کردارهای ناپسند خود نیز بکشاند و برای رذالت‌هایش هم انگیزه‌های شرافتمندانه بتراشد.

اما کسی که یک بار از راه راستِ عدالت منحرف شده است دیگر هرگز به آن باز نمی‌گردد، مگر پشت خم‌کرده زیر بار سنگین ستمکاری‌های خویش.

چه بهتر که انسان باشکوه و جلالِ شور عشق شجاعانه به عالم دیگر برود تا این‌که با گذشت سالیان ضعیف و چروکیده از صفحه‌ی روزگار محو شود.

چرا این قبیل کلمات کسل کننده و سرد به نظرم می رسند؟ ممکن است دلیلش این باشد که هیچ واژه‌ای آن‌قدر لطیف و ظریف نیست که نام تو باشد؟

هرچند، بی آنکه بدانی، آن معجزه‌گری بودی که برای پر گشودن به آن نیاز داشتم. تو، زنجیرشده بر زمین، به بیان شاعرانه آن پلکانی بودی که منِ بی‌وزن را به سوی سپهر ناشناخته‌ها سوق می‌داد.

غمبادها این‌گونه زاده می‌شوند، حرف‌هایی که گوشه‌و‌کنار قلب و گلویمان می‌مانند، که جمع می‌شوند در عمق دلمان تا روزی در کوچک‌ترین حفره‌ی بدنمان توده‌ای بدخیم به وجود آورند. سرطان سکوت... از تن و ذهن تغذیه می‌کند.

تا کی باید انتظار بکشیم که بتوانیم شهامت به زبان آوردن حرف‌هایمان را پیدا کنیم؟ تا هنگام مرگ و سکوت، تا آن روزی که دیگر نباشیم؟

به‌راستی، می‌توان از بزرگواری صحبت کرد وقتی فقر و حقارت آن را حقيقتا غیرممکن می‌سازد؟

مرا مطمئن می‌کرد که وجود همدلیِ جدی و پرمهر میان انسان‌ها ممکن است، نوعی حس شعف، وقتی بیگانه‌ای ناگهان آن‌قدر به ما نزدیک می‌شود که قلبمان را تا ابد تحت تاثیر قرار می‌دهد، مُهر خود را بر آن می‌زند و ردی فراموش‌ناشدنی به جا می‌گذارد.

هیچ چیز همچون عشقْ مردان جوان را سر غیرت و شجاعت نمی‌آورد.

تاریکی جهان سایه‌ای بیش نیست. اندر پس آن، اگر از آن گذر کنیم، شادمانی است. تاریکی در خود درخشندگی و شکوهی دارد، که چه نیکوست اگر بدان بنگریم، و برای دیدن، یک نگاه کافی است.

جایی که آنجا بزرگ‌شده‌ایم، تنها نقطه‌ای روی زمین است که در آن حس واقعی باخانمان بودن و موطن داشتن به آدم می‌دهد.

یه روز مثل شیر زندگی کردن شرف داره به صد سال زندگی کردن مثل گوسفند.

برای مایی که رنج بی‌پایانِ دیگران را از دور می‌بینیم، انسان ماندن در لحظه‌ی فاجعه یعنی ساکن شدن در رنج، نه روی گرداندن از آن.

با توجه به این‌که اسرائیلی‌ها در جامعه‌ای نظامی مسلک زندگی می‌کنند که ساز مخالف زدن در آن مجازات دارد، این ایده که می‌شود اسرائیلی‌های یهودی را با گفت‌وگو متقاعد کرد فلسطینی‌ها را انسان ببینند، مهمل است.

آدم که فقط گوشت و خون نیست؛ آدم آرمان و هدف است. معنای چنین حرفی این است که به ارث بردنِ منفعلانه‌ی هویتی شخصی و سیاسی کافی نیست و این هویت باید به قصد و اراده ما بر لوح وجودمان نقش بیندازد.

بیشترین چیزی که می‌توانیم از رُمان بطلبیم همین است؛ نه افشای حقیقت و نه برافروختن چراغ دانش، بلکه آشکار کردن حد و مرزِ دانش. به باور من، پی بردن به این‌که درباره‌ی چیزی اشتباه می‌کرده‌ای یعنی درکِ ناشناخته بودنِ جهانِ پیرامونت.

به آسانی می‌شود میان دو حس متضاد گیر کنی؛ تمنایی آتشین برای متقاعد کردنِ آدم‌ها و دلزدگی و سرخوردگی از کُندی‌شان در فهمیدن.

دولت اسرائیل، دموکراسی یهودی‌ای که اعراب فلسطینی همیشه تهدیدی جمعیت‌شناختی علیه ان بوده‌اند، از دل امپراتوریِ اروپا زاده شده، تقلیدی از دیگر پروژه‌های اروپاییِ استعمارِ وطن‌گزین است، و تاریخ نژادپرستی و یهودستیزیِ اروپایی تغذیه و توجیهش کرده است.

گیوتین برای پادشاهان است و گلوله برای رئیس‌جمهور‌ها.