بریده‌های کتاب homagharibi

سال‌های گذشته مثل خواب گذشت... کاش می‌شد به خوابیدن و خواب‌دیدن ادامه داد، ولی باید بیدار شد و به درک رسید. آه، خب شاید هم بهتر است که بالاخره بیدار شویم ، حتی رنج بکشیم، تا اینکه یک عمر در خیالات و اوهامِمان همان احمقی که بودیم باقی بمانیم.

شروع کرده بود به دیدن چیزها با چشمان خودش، دیدن جریان‌های زیرین زندگی و درک‌کردن آنها. حالا که روحش او را فرا می‌خواند، دیگر زیر بار هر عقیده‌ای نمی‌رفت.

احساس می‌کرد از مرتبه اجتماعی خود پایین تر آمده، اما در عین‌حال حس می‌کرد روحش را تعالی بخشیده است. هر قدمی به سمت رهایی از تعهداتش برمی‌داشت، توش‌و‌توانش بیشتر می‌شدو فَردیتش پر‌و‌بال می‌داد.

پرنده‌ای که بخواهد سنت و تعصب را پشت سر بگذارد و بالاتر بپرد، باید بال‌هایی قوی داشته باشد. تماشای موجودات ضعیفی که کبود و کوفته و خسته پر‌پر‌زنان به سمت زمین برمی‌گردند منظره‌ی غم‌انگیزی است.

اگر من جوان بودم، به نظرم، عاشق مردی می‌شدم که روح بزرگی داشته باشد. مردی با اهداف والا و توانایی دست پیدا کردن به آنها. کسی که آن‌قدر بلندقامت باشد که بین همتاهایش به چشم بیاید. به نظرم اگر جوان بودم و عاشق، هیچ وقت مردی با هوشی معمولی را لایقِ دل‌سپردن نمی‌دانستم.

_برای موفق شدن هنرمند باید روحِ جسور داشته باشد. _منظورت از روحِ جسور چی است؟ _ جسور دیگر! روحِ نترس! روحی که تهور داشته باشد و تَمرُّد کند.

آواری دریا اغواگر است، پیوسته به نجوا، به غریو و زمزمه، مصرانه جان را به غوطه در ورطه‌ی تنهایی فرا می‌خواند.

شاید هم این بار گران معرفت بود که بر جان زنی جوان در بیست‌و‌هشت سالگی نازل می‌شد _ معرفتی شاید گران‌بارتر از تمام آنچه روح‌القدس تا آن لحظه از سر رضایت به زنی تفویض کرده بود.

اما آغاز کردن هر چیزی، مخصوصا پا‌نهادن به دنیایی تازه، به ناچار مبهم و پیچیده و پرآشوب و بی اندازه پرتشویش است. و چه اندک‌‌اند کسانی که از چنین آغازی جان به در می‌برند! و چه بسیار جان‌هایی که در هنگامه آشوب به هلاکت رسیده‌اند.

تلاش برای در آمیختن مرگ و زندگی بی‌فایده است، نیز عاقلانه رفتار کردن در برابر چیزی غیر عقلانی، پس چه بهتر که آدمی، به هنگام آشوب و غلیان احساسات، آن‌طور که می‌خواهد رفتار کند.

و چه سخت است مُردن برای کسی که این‌همه زندگی را دوست دارد.

ابدیت، خواه ملکوتی باشد خواه زمینی، نمی‌تواند تسلابخش انسانی باشد که زندگی را دوست دارد اما مرگ را پیش روی خود می‌بیند.

وقتی عزیزی می‌میرد، ما بهای زنده‌ماندن را با هزار تاسف و حسرت می‌پردازیم. با مرگ آن عزیز است که یگانگی بی‌همتایش بر ما مکشوف می‌شود.

مرگ او مرگی بسیار آرام بود، مرگ آدم‌هایی که کس و کاری دارند.

انديشيدن علیه خویش اغلب مفید و ثمر بخش است. اما داستان مادر من داستان دیگری بود: او علیه خود زندگی کرد. سرشار از شور و شوق بود، اما تمام نیرویش را به کار می‌بست تا آن را پس بزند. و این ردّ و انکار را به زور به خود می‌قبولاند.

دائم کتاب می‌خواند و با وجود حافظه‌ی خوبش همه را فراموش می‌کرد، چون اگر به شناختی دقیق و عقیده‌ای ثابت می‌رسید، دیگر نمی‌توانست دم‌به‌دم و بسته به موقعیت رنگ عوض کند و تغییر عقیده بدهد.

او به خاطر ما و به خاطر پدرم از خودش گذشت، اما کیست که بگوید((من از خودم گذشتم)) و احساس تلخکامی نکند؟

مادرم برایم وجودی دائمی بودو لحظه‌ای فکر نمی‌کردم که در آینده نه‌چندان دور شاهد مرگش باشم. مرگ او در زمانی اساطیری به وقوع می‌پیوست، درست مثل تولدش. وقتی به خودم می‌گفتم او دیگر عمرش را کرده است، انگار کلماتی خالی از معنا بر زبان می‌آوردم، مثل بسیاری کلمات دیگر.

یکی می‌خنده و یکی گریه می‌کنه. دو خصلت یگانه‌ی آدمی‌زاد؛ و مهم‌ترین چیز زندگی، هَرولد عزیزم، اینه که از انسان بودن نترسی.

ببین، من کلی عمر کردم، هرچی آرزوش رو داشتم دیدم، و هر کاری در توانم بوده کردم،ولی با این حال تجربه‌ام بهم میگه چیزی که مهمه مهربونیه، و از قضا دنیا از همین فقدانِ مهربانی رنج می‌بره.