بریده‌های کتاب homagharibi

زندگی مشترک چیزی نیست که بشود آن را تمرین یا شبیه‌سازی کرد بلکه باید در لحظه تجربه‌اش کرد. هیچ جایگزینی برای ارتباط بی‌واسطه میان انسان‌ها و خلق خاطرات واقعی نیست.

فعالیت‌های تکراری و یکنواخت بدترین نوعِ زندانند. به خاطر اینکه میله‌های قفسش دیده نمی‌شن. این‌جوری نمی‌تونی هیچی یاد بگیری.

شما می‌توانید باورهای‌تان را حفظ کنید، بی آنکه همیشه و در همه حال به آن‌ها اعتقاد داشته باشید.

زندگی همیشه راهی برای برگرداندن تعادل پیدا می‌کند. این همان چیزی است که ما انسان ها به دنبالش هستیم: امنیت، قطعیت و تصدیق.

هیچ‌چیز هولناک‌تر از آن نیست که روزی متوجه شویم معیارهای اخلاقی، فردی و جمعی، که عمری با آن‌ها زندگی کرده‌ایم و به بخشی از حقیقت و هویت‌مان تبدیل شده‌اند، دروغی بیش نبوده‌اند و حتی بدتر از آن‌انتخاب خودمان هم نبوده‌اند، بلکه برایمان انتخاب شده‌اند.

عالم بدکردار همچون سنگی است که بر دهانه‌ی رودخانه افتاده است. نه خود می‌خورد، نه می‌گذارد آب به مزارع تشنه برسد.

هروقت دیدی که دیگران به حرف‌های بیهوده خودشان زیاد اهمیت می‌دهند و فخر می‌فروشند، تو به سکوت خودت فخر کن.

دل و زبان اگر خوب باشند از همه‌ی اعضا خوب ترند و اگر بد باشند از همه‌ی اعضا بدترند.

بر سفره‌ی میزبانی که به لقمه‌ی میهمان آن‌قدر نگاه کند که مو را داخل غذایش ببیند، نباید نِشَست.

چند دقیقه‌ای بر تخت تکیه زدم، سزاوار کتک و دشنام و ناسزا شدم. وای به حال تو که سالیان سال است بر تخت تکیه زده‌ای و خیال پایین آمدن هم نداری. به احتمال قوی پوست تو را خواهند کند.

برای مرد دانا عذابی بالاتر از آن نیست که نادانی با اون همنشین باشد.

من به قدر علم و دانشم بالا رفته ام و هر چه الان دارم از نعمت آنهاست. ولی اگر به قدر جهلم بالا می‌رفتم، الان در آسمان‌ها بودم.

قدیسه روزالی گفت: اشتیاق من، سرشار از حسرت، بسان طوفان بود، بسان طوفانی که درختان را از بیخ و بُن می‌کند و باعث آتش‌سوزی می‌شود.

برای زندگی راه‌حلی وجود نداره مگر زندگی‌کردن.

هر چی پیرتر می‌شیم میل بیشتری برای زندگی‌کردن نشون می‌دیم؛اما تو صد سالگی، وقتی که دیگه نمی‌تونیم از جامون تکون بخوریم بیشتر از عقلمون استفاده می‌کنیم.

جذاب‌ترین سوال‌ها، سوال باقی می‌مونند؛ اونا مثل یه راز می‌مونند! برای هر جوابی ما باید یه "شاید" اولش بگیم؛ فقط سوال‌های بی‌مزه هستند که جواب‌های مشخصی دارند.

عشقِ اول خیلی آسیب‌پذیره، ناپایداره؛ اما باید بجنگی تا حفظش کنی، اگه واقعا می‌خواهیش.

مردم از ناشناخته‌ها خوششون نمیاد چون از ناشناخته‌ها می‌ترسن؛اما دقیقا همینه! ناشناخته‌ها چی‌اند؟! بهت توصيه می‌کنم اسکار نترس و اطمینان داشته باش!

_حق داری اسکار! فکر می‌کنم ماها درباره‌ی زندگی هم همین اشتباه رو می‌کنیم؛ فراموش می‌کنیم که زندگی شکننده و ظریف و زودگذره؛ همه جوری وانمود می‌کنیم که انگار نَمردنی هستیم.

ادبیات همیشه در بزنگاه‌های تزلزل و تردید جان‌پناهی امن بوده است. یافتن آرام و قرار در آغوش کلمات التیام زخم‌هاست. خواندن و نوشتن هنوز هم همان گریزگاه دوست‌داشتنی است که همیشه بوده.