بریده‌های کتاب هدی طالع‌زاده

گودرز: آری، روزی همگی هیچ می‌شویم؛ پس تا هستیم کسی باشیم به گرفتنِ دستی، و ستردنِ اشکی و زدودنِ خونی!

خداوندِ والا، جایگاهِ مجلسی والاتر فرماید!، او آورده است... حسین - سلام الله علیه - عُمرِ سعد را گفت: وای بر تو! به پرهیزگاریِ خداوندی که بازگشتِ تو به سوی اوست، نمی‌‌شوی؟ آیا به پیکارم می‌ایستی؟ با آنکه می‌دانی فرزندِ چه کس‌ام؟ اینان بگذار! و همراهم باش! تا به خداوندِ والا نزدیک شوی. عمر سعد گفت: می‌ترسم کِشتگاهم گرفته شود. فرمود: از خواسته‌ام در حجاز، برای تو نیکوتر از آن جای‌گزین نمایم. گفت: خانواده دارم و بَر آنان هراس می‌آرم. و خاموش ماند و خواسته‌ها نپذیرفت. پس حسين - عليه السلام - از او روی گرداند و فرمود: تو را چه می‌شود؟ خدایت به همین زودی در بستر سر ببُرد! و روزِ رستخیزت بخشایش بازدارد! که سوگند به خداوند! من امیدوارم از گندمِ عراق نخوری، مگر اندکی. عُمر سعد گفت: جو ما را بس است؛ نیازی به گندم نیست. و این به لاغ گفت.

و امام حسین(ع) بر سر قبر برادر چنین فرمود: یا ابا محمد، خدا تو را رحمت کند. تو یاور حق بودی و در کناره‌ی پرتگاه‌های باطل به بهترین صورت گام بر‌می‌داشتی. تو مسائل عظیم دنیا را به دیده‌ی حقارت می‌نگریستی و دست از آن می‌کشیدی، و سرکشی دشمنانت را به آسانی از خود دور می‌کردی. تو فرزند سلاله‌ی نبوت و نوشندۀ عصارۀ حکمت بودی و به سوی بهشت نعیم کوچیدی. خداوند در این مصیبت بردباری و صبری نیکو عنایت فرماید. سپس این شعر را خواند: اِن لَم اَمُت اَسَفاََ علیکَ فَقَد اَصبَحتُ مُشتاقاََ الی المَوتِ

دینکیز: این سکه‌ایست که این روزها همه‌‌جا خرج می‌کنند. توغای: و با آن چه می‌خرند؟ دینکیز: اعتماد ما ! توغای: آیا نسرودند توغای خان را تخت استوار باد؟ دینکیز: این فقط صداست؛ پشت آن زبانی هست قلبی نیست. این صوت است؛ جریان هوائی حبس در گلو. سرمایه ای که از باد گرفته شده، خرجی ندارد اما دخلش بسیار. کلیدی است که درها را باز می‌کند؛ و تا باز می‌کند کلیدی است. کسی که از زبانش خرج می‌کند فردا نیز از آن سودی خواهد برد، مگر بداند که سودش از خاموشی است.

علیِ طعّانِ محاربی گوید: در آن روزگار از همراهان حُر بودم. و در پی یارانش که رسیدند، من رسیدم. چون حسین نشانِ تشنگی در من و در اسبم دید، فرمود: نوشانه را بخوابان! نوشانه نزدِ من مَشک بود. ماندم. پس فرمود: برادرزاده، شتر را بخوابان. خواباندم. فرمود: بنوش! هرگونه می‌نوشیدم، از مَشک آب می‌ریخت. فرمود: مَشک را خم کُن! نمی‌دانستم چگونه کنم. خود برخاست و مَشک را خَم نمود. و من نوشیدم و اسبم را نوشاندم.

علی(ع) هنگامی که از بدی‌های زمانه به تنگ می‌آید و دلگیر می‌شود سه چیز را در خطر می‌بینید... دربارۀ مردم زمان خود میفرماید: «دور نیست که مردم سه چیز را از دست بدهند: روزی حلال، صداقت در گفتار و برادری که می‌توان در کنارش آرامش گرفت.» #پاورقی : یوشک انّ یفقد الناس ثلاثا: درهماََ حلالاََ، و لساناََ صادقاََ، و اخا یستراح الیه. (مستدرک نهج‌البلاغه صفحه۱۶۵)

و چون ولید از سرایِ کارگزاری به خانه شد، همسرش اسما، دختر عبدالرحمن، او را گفت: حسین را دشنام گفتی؟ گفت: او آغاز کرد و مرا دشنام گفت. زن گفت: اگر حسین تو را دشنام دهد تو او را دشنام خواهی گفت؟ و اگر پدر تو را دشنام دهد تو پدر او دشنام خواهی داد؟

دیگری: بگو و بیشتر بگو نعمان؛ - آنچه گفتی باد است! آنچه کردی است کارِ تو!

در فریبکاری خویش، به فریب باش و در تلاش خویش، تلاش کن و همه‌ی توانِ خود، برپا دار! سوگند به الله! یادمان نخواهی سترد و وحی‌مان نخواهی میراند. و ننگ از تو زدوده نخواهد گردید و زشتیِ تو پوشیده نخواهد ماند. و مگر پندار تو جز کژی است؟ و روزگار تو جز شماری است؟ و گروه تو جز پراکندگی است؟ این را بانو، زهرای دوم، برآمدۀ هر دو نیمه‌ی بِه، حضرت زینب سلام الله عليها - فرمود؛ رویاروی یزید.

روزهای زندان همچنان می‌گذشت تا آنکه روزی به امام کاظم گفته شد: آیا می‌خواهی برای فلان شخص نامه بنویسی تا برایت نزد هارون وساطت کند؟ حضرت در پاسخ فرمود: پدرم از پدرانش نقل کرد که پروردگار عزوجل به داود وحی نمود: ای داود، هر کس از بندگانم به یکی از مخلوقاتم غیر از من دست آویزد و بر این عمل اصرار ورزد کمک‌های آسمانی را از او قطع می‌کنم و مسیر زندگی او را ناهموار خواهم ساخت.

فرزدق گفت: "مردم کوفه دل‌هاشان با تو است و شمشیرهایشان با بنی‌امیه و آنچه باید بشود از آسمان فرو می‌آید و خدا هرچه بخواهد انجام می‌دهد" امام حسین(ع) فرمود: "راست می‌گویی؛ کار در دست خداست و هرچه بخواهد انجام می‌دهد و پروردگار ما هرروز اراده‌ای تازه دارد. اگر آنچه را دوست داریم فروفرستاد، او را بر نعمت‌هایش سپاس خواهیم گفت و او خود ما را در این شکرگزاری یاری خواهد کرد و اگر خواسته او غیر از امید ما بود، کسی که نیتش رسیدن به حق است و تقوا روش اوست، دست به ناسپاسی نمی‌زند".

"... و آسوده نیستم از اینکه کسانی با تو بجنگند که به تو وعده یاری داده‌اند و تو را بیش از کسی دوست می‌دارند که به همراهش با تو می‌جنگند! " در روایت۸۷، عمر بن عبدالرحمن مخزومی به حسین(ع) می‌گوید