بریده‌های کتاب |فاطمه_کریمی|

چرا فکر میکنم مادر همیشه هست و میتواند به من بگوید مثلا آبگوشت را چطور بپزم که خوشمزه شود؟

بیشتر از یک چمدان برای چیزهای تلنبار شده در دلم لازم دارم.

هنوز هم می‌توانست از روی این پلاک آهنی، بچه‌ها را هدایت کند.

تو را دیگر چه حاجت بر فرات است؟ که پیش اشک ما صد دجله مات است [سید محمدعلی ریاضی‌یزدی]

گمان مکن که شوق زندگی دارم که بی رخ تو به مردن منم ز جان تشنه [میرزا عبدالرسول]

عزیزم هر چه هستی، بی‌نظیری. زیرا من تو را با هدفی خاص اینگونه ساخته‌ام.

من و تو خوب می‌دانیم که عشق، در قفس واژه‌ها و جمله‌ها نمی‌گنجد_مگر آنکه رنجِ اسارت و حقارت را احساس کند. عشق، برای آنکه در کتاب‌های عاشقانه جای بگیرد، بسیار کوچک و کم بُنیه می‌شود. عزیز من! عشق، هنوز از کلام عاشقانه بسی دور است.

من زبان خودم حالیم نمی‌شود، چه برسد به لال‌بازی دیگران.

از خواب‌ها به دودشدن‌ها از دودها به اشک‌شدن‌ها از اشک‌ها به رودشدن‌ها از رودها به خواب‌شدن‌ها... اینگونه در مهاجرتم من از دیگری به دیگرِ دیگر

می‌گوید زن و مرد برای هم مثل درخت‌اند که شاید میوه‌شان تلخ باشد اما سایه‌شان همیشه خنک است.

قصه‌ها تکه‌تکه می‌شوند.یا فرسوده‌شان میکنی یا پشت سرشان می‌گذاری. با گذر زمان قدرت قصه یا خاطره‌اش محو می‌شود. با گذر زمان، تو کس دیگری می‌شوی. اما اگر عسل به خاکستر تبدیل شود، تو هم میتوانی از دست قصه‌ها خلاص شوی.

نوشتن نوعی آزادی شخصی است. ما را از هویت انبوه‌سازی که اطرافمان میبینیم می‌رهاند. آخر سر اینکه، نویسنده‌ها برای این نمی‌نویسند که قهرمانان قانون‌شکن نوعی فرهنگ زیرزمینی و ممنوعه باشند بلکه در اصل می‌نویسند تا خودشان جان سالم به در ببرند، هر کسی می‌نویسد تا خودش را نجات دهد.

ولی وقتی آخرین امیدت از دست می‌رود سخت است خودت را مقصر بدانی، چون نمی‌توانی سر خودت داد بزنی، نمی‌توانی خودت را محاکمه کنی، نمی‌توانی از خودت طلبکار باشی، یا لااقل خیلی سخت است. باید یکی باشد که بار این گناه را به دوش بکشد. اما مهم نیست چقدر بلند فریاد بکشی. فریاد زدن هیچ چیز را حل نمی‌کند. خشم اغلب شبیه نارنجکی است که کف دست آدم منفجر می‌شود. آدم این چیزها را خیلی دیر می‌فهمد.

انتظار قتل صبر است. انتظار، توان انسان را از بین می‌برد. کم‌کم بی‌رمقت می‌کند و آن وقت معنی کامل بیچارگی را درک میکنی.