بریده‌های کتاب فاطمه روحی

سنگینی بار رفته ها روی دوش و چشم زنده هاست.

هر که به غیر خدا اتکا کند،خدا هم به او واگذارش می کند.

تاریخ را بازماندگان می نویسند نه جنایتکاران.

قلب، خاک خوبی دارد. هر دانه که در آن بکاری، از هر جنسی، از همان جنس، صدها دانه بر می داری.

در کودکی نشاطی است که در تمام زندگی آن را با خود به همراه داریم، اگر آن را از ما بگیرند، می شویم آدم های بزرگی در لباس کودک. همه بزرگ می شویم، از این حقیقت راه گریزی نیست اما فقط یک بار می شود کودکی کرد. دوران کودکی قابل جبران نیست، کودکی همه چیز آدم است.

روشنک: خرد تا به زنان برسد نامش مکر می شود_نه؟ و مکر تا به مردان برسد نام عقل می گیرد!

اصلا تطبیق دادن یعنی چه؟ همرنگ جماعت شدن، هر وقت که لازم شد چشم ها را بستن، اصول اخلاقی خود را زیر پا گذاشتن و در کار ها مانع تراشی نکردن. خلاصه این که راه دزدی و شریک جرم شدن با دیگران را یاد گرفتن.

او دیگر تنها نبود. او به جمع گسترده ی خواهرانش تعلق داشت؛ تمام زنانی که زمانی در این دنیا عاشق شده بودند.

ترس گناه اصلی است. تقریبا تمام شرهای دنیا ریشه در این دارند که یک نفر از چیزی می ترسد.ترس یک افعی لغزان سرد است که به دور آدم چنبره می زند. زندگی با ترس وحشتناک و مهم تر از همه، خفت بار است.

می دانی که اگر در غربت عسل هم توی کامت بریزند مثل خیار زهره ی توی ولایت نیست.